Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό, ένας άρχοντας. Κι είχε στο αρχοντικό του έναν γέροντα σοφό. Είχε επίσης πολλά κοκκόρια που έπαιρναν μέρος σε κοκκορομαχίες. Και ρώτησε τον γέροντα αν ήξερε να του γυμνάσει έναν κόκκορα που να νικάει σίγουρα στις κοκκορομαχίες. Και ο γέροντας του είπε πως ξέρει, ήθελε όμως να διαλέξει μόνος του τον πιο κατάλληλο κόκκορα. Συμφώνησε ο άρχοντας και πήγαν μαζί στο κοτέτσι. Και ο γέροντας διάλεξε να του δώσουν ένα κοκκόρι ελεεινό, αδύνατο, φοβισμένο και καταμαδημένο. Ο άρχοντας απόρησε, αλλά είχε εμπιστοσύνη στον σοφό του.
Έτσι πέρασε κάμποσος καιρός και πήγε ο άρχοντας να δει τι γίνεται. Και είδε έναν κόκκορα δυνατό, επιθετικό, που δεν μπορούσε κανείς να τον πλησιάσει. Ενθουσιάστηκε, όμως ο σοφός του είπε πως ο κόκκορας δεν ήταν ακόμη έτοιμος.
Και πέρασε λίγος καιρός ακόμη και πήγε ξανά ο άρχοντας να δει τι γίνεται. Και είδε τον κόκκορα αλλαγμένο. Δεν ήταν πια επιθετικός, ήταν αγέρωχος και σίγουρος πολύ. Σεργιάναγε φουσκωτός, καμαρωτός, λες κι ο κόσμος ήταν ολόκληρος δικός του. Πάλι ενθουσιάστηκε ο άρχοντας, πάλι όμως ο σοφός δεν του έδωσε τον κόκκορα, λέγοντάς του πως δεν ήταν ακόμη έτοιμος.
Και πέρασε κι άλλος καιρός και επιτέλους μια μέρα ο σοφός ήρθε και άφησε στα πόδια του άρχοντα τον κόκκορα, λέγοντάς του πως ήταν πια έτοιμος. Κοίταξε ο άρχοντας και τι να δει; Εμπρός του στεκόταν ένα κοκκόρι κοινό, καθημερινό, που κανένας δεν θα γύριζε να κοιτάξει. "Μα τι στην ευχή συμβαίνει; Τι κοκκόρι είναι αυτό;", απαίτησε να μάθει.
Και ο γέροντας του απάντησε, "Αυτό το κοκκόρι θα κερδίσει όλους τους αγώνες. Το διάλεξα στην αρχή γιατί είχε απελπιστεί τόσο πολύ που ήταν έτοιμο να αρχίσει ξανά. Κι όταν το φρόντισα και βρήκε τη δύναμη που είχε μέσα του, τότε θύμωσε για τα όσα είχε τραβήξει κι έγινε επιθετικό. Χτυπούσε όπως το είχαν χτυπήσει, ώσπου του πέρασε ο θυμός. Τότε καμάρωσε τον εαυτό του κι έγινε περήφανο και σίγουρο πολύ. Κι όταν το χόρτασε κι αυτό, ησύχασε κι έγινε ένας κόκορας καθημερινός".
"Και πώς αυτό το κοκκόρι θα κερδίσει στους αγώνες;", τον ρώτησε ο άρχοντας. Και ο σοφός απάντησε, "Θα κερδίσει γιατί δεν επιθυμεί ούτε να χτυπά ούτε να τον χτυπούν. Κι όταν κάποιος πάει να τον χτυπήσει, ξέρει να τραβιέται και το χτύπημα δεν τον πετυχαίνει. Ώσπου εκείνος που αποφασίζει να αναμετρηθεί μαζί του ή απομακρύνεται ή εξαντλεί τις δυνάμεις του χτυπώντας συνέχεια το κενό".
Τέτοια είναι η φύση της πραγματικής δύναμης.
4 σχόλια:
Με αφορμή το
"Τέτοια είναι η φύση της πραγματικής δύναμης."
αναρωτιέμαι αν η δύναμη αφορά μόνο τα ...κοκκοράκια;
Και οι κοτούλες; Είναι καταδικασμένες σε ...αδυναμία;
Ελπίζω να μην με παρεξηγείς. Αφορμές γυρεύω για να το πάω όσο μακρυά μπορεί να πάει... :)
Ασφαλώς και δεν παρεξηγώ... Το παραμύθι δεν αναφέρει τίποτε για κοτούλες, τότε που δημιουργήθηκε δεν υπήρχε προφανώς η έννοια του "politically correct". Οπωσδήποτε όμως κάθε πλάσμα έχει τη δική του θέση και τον δικό του ρόλο στον κόσμο και, πέραν αυτού, κάθε πλάσμα είναι "κάποιος". Όσο για το "τέτοια είναι η φύση...", ανακάλυψες ένα στιλιστικό μου εφέ: να κλείνω με πομπώδεις φράσεις που σημαίνουν περισσότερα απ' όσα αποκαλύπτουν. Φιλολογικές ακροβασίες που ίσως υποδηλώνουν και τάσεις χαρακτήρα... Ευχαριστώ για τα σχόλια!
Κάπου διάβασα ότι:H μικρήδύναμη έχει ανάγκη να προσπαθεί,η μικρή δύναμη έχει ανάγκη να φωνάζει.Η μεγάλη δύναμη είναι σιωπηλή και δεν έχει ανάγκη να φανέι!
Ναι!Τέτοια είναι η φύση της πραγματικής δύναμης.
Αγαπητέ ανώνυμε,
Πράγματι έτσι είναι... Αρκεί να μην περνάμε όλες τις σιωπές για δύναμη. Καμιά φορά η σιωπή είναι απλά αδυναμία να πει κανείς κάτι, επειδή δεν γνωρίζει ή δεν έχει φτάσει σε κάποια συνειδητοποίηση.
Σε ευχαριστώ πολύ για την κατάθεσή σου.
Δημοσίευση σχολίου