"Αυτό"

Μια μέρα με ρώτησε ο Διδάσκαλος ύστερα από μια ιδιαίτερα επιτυχευμένη τόξευσή μου: “Καταλαβαίνετε τώρα τι σημαίνει η φράση 'αυτό' τοξεύει, 'αυτό' πλήττει τον στόχο;”

“Φοβάμαι”, αποκρίθηκα, “ότι δεν καταλαβαίνω πια απολύτως τίποτα. Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα συγχέονται στο μυαλό μου. Άραγε, εγώ τεντώνω το τόξο ή το τόξο με φέρνει στην πιο μεγάλη ένταση; Εγώ πετυχαίνω τον στόχο ή ο στόχος με πετυχαίνει; Έχει 'αυτό' πνευματική υπόσταση για τα μάτια του σώματος ή σωματική για τα μάτια του πνεύματος, είναι και τα δύο μαζί ή τίποτα από τα δύο; Το τόξο, το βέλος, ο στόχος και εγώ, όλα αυτά μπλέκονται έτσι μεταξύ τους, ώστε να μην μπορώ πια να τα ξεχωρίσω. Εξάλλου, και η ανάγκη να τα ξεχωρίσω εξαφανίστηκε. Γιατί μόλις πάρω το τόξο στο χέρι μου και τοξεύσω, τα πάντα γίνονται τόσο καθαρά και μονοσήμαντα και τόσο απλούστατα...”

Εκεί με διέκοψε ο Διδάσκαλος και είπε: “Μόλις τώρα σας διαπέρασε η χορδή του τόξου”.

(απόσπασμα από το βιβλίο “Ζεν και η τέχνη της τοξοβολίας”, βλ. “αγαπημένα βιβλία” στη διπλανή στήλη).

***

Βλέπω την κόρη μου και σκέφτομαι ότι είναι πολύ εύκολο να “δω” σε κείνη τον εαυτό μου και να πω “είναι εγώ”. Το ίδιο θα μπορούσα, με αντίστοιχη ίσως ευκολία, να πω και για τη μητέρα μου, αν ζούσε. Όμως δεν είναι αυτή η αίσθηση της ενότητας, η αίσθηση του “όλοι είμαστε ένα” που αναζητούμε. Η αίσθηση που αναζητούμε είναι: “Δεν υπάρχει κανένα εγώ. Υπάρχει μόνο 'αυτό' μέσα και πίσω απ' όλους”. Και μόλις εκείνη τη στιγμή, παύει να έχει κανείς οποιονδήποτε λόγο να είναι κάτι διαφορετικό από έναν κοινό και συνηθισμένο άνθρωπο...

Προσωπικά, απέχω πολύ ακόμη απ' αυτό το σημείο.