Διαδρομές του εγώ

Όλοι έχουμε μέσα μας ένα παιδί (συνήθως φοβισμένο) και ένα ανυπέρβλητο πνευματικό ον. Η γραμμική μας εκπαίδευση μας έχει κάνει να επικεντρώνουμε τη συνείδησή μας στο παιδί και από κει να συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο, αντιδρώντας σαν παιδιά και σκεπτόμενοι με τους μηχανισμούς και τους τρόπους των παιδιών. Ας γίνουμε λοιπόν και νονοί του παιδιού μας και ας το βαφτίσουμε προς στιγμήν "εγώ".

Το εγώ μάς παρορμεί να κάνουμε πράγματα. Να αντιδρούμε, να δρούμε, να πραγματοποιούμε για να πραγματωνόμαστε. Αλλά, αφού είναι παιδί, τα κάνει όλα άτσαλα, ανώριμα και παρορμητικά. Μας κάνει να εκφραζόμαστε από ελλειμματική θέση, γοητευτική ενίοτε, αλλά σχεδόν πάντα υπερβολικά ευαίσθητη και λειψή.

Κάπως έτσι μαθαίνουμε να κρυβόμαστε πίσω από τα κόμπλεξ μας, "όπως ένα παιδί κρύβεται πίσω από μια φτωχή, τρύπια καρέκλα και ξεγελιέται πως κανείς δεν το βλέπει" (που λέει ο αγαπημένος μου Λειβαδίτης). Κάπως έτσι συνηθίζουμε να περνάμε μια ζωή μέσα σε ψευδαισθήσεις "αν όμως ήμουν δέκα κιλά πιο αδύνατη" ή "αν είχα αυτό" ή "αν δεν είχα εκείνο" που είναι ρούχα, περισσότερα ρούχα πάνω στο υλικό ένδυμα που ντυνόμαστε ερχόμενοι να ενοικήσουμε αυτόν τον κόσμο...

Βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι εντέλει ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ και ότι όποιος έχει μάτια, δεν μπορεί, θα μας ξεχωρίσει. Και περνάμε μια ζωή αγωνιώντας ποιος θα μας ξεχωρίσει και πότε επιτέλους θα το κάνει. Και όταν αυτή η επιβεβαίωση δεν έρχεται, μας πιάνει κατάθλιψη και αμφιβολία και ρίχνουμε περισσότερα ρούχα πάνω μας: «ίσως τελικά δεν το αξίζω» ή «ίσως τίποτα δεν έχει σημασία» και αρχίζουμε να έχουμε προβλήματα υγείας, συναισθηματικά ή επαγγελματικο-οικονομικά. Επειδή πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε έτσι όπως είμαστε.

Και τότε πέφτουμε στην άλλη παγίδα. Στην προσπάθειά μας να προσδώσουμε αξία στο Εγώ μας, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι μας χρειάζονται οι άλλοι. Και δίνουμε, δίνουμε, δίνουμε, καμιά φορά χωρίς καν να μας το ζητήσουν. Κι όταν δεν πάρουμε την ευγνωμοσύνη και το βάθρο του ήρωα που περιμέναμε, κρεμάμε πάνω μας μερικά ακόμη ρούχα: τώρα πια είμαστε θύματα, αλήθεια τι κάναμε για να αξίζουμε τέτοια αντιμετώπιση, οι φτωχοί!

Λοιπόν, ιδού τα νέα: κανείς δεν μας χρειάζεται. Καθένας μας έχει μόνο την ευθύνη του εαυτού του και είναι καλό να συναντά τον δρόμο των άλλων μόνο και μόνο για να τους δείξει (ει δυνατόν μέσα από το παράδειγμα και όχι μέσα από θεωρίες) πώς θα βρουν τον εαυτό τους, πώς θα αναλάβουν την ευθύνη του.

Επίσης, καθένας μας έχει ευθύνη να επιτύχει. Έχει ευθύνη απέναντι σε αυτό που Είναι, να απαλλαγεί από τα κόμπλεξ του, τα «έξωθεν» προβλήματά του, τα χιλιάδες ενδύματα που φοράει σαν πανοπλία πάνω του και να λάμψει γι' Αυτό που πραγματικά Είναι. Γιατί στο θεϊκό επίπεδο, δεν χρειάζεται κανείς να κάνει τίποτε, χρειάζεται μόνο ΝΑ ΕΙΝΑΙ.

Νομίζω πως το χειρότερο απ' όλα είναι ότι πραγματικά μπορούμε να επιτύχουμε, αλλά πια φοβόμαστε ακόμη και την επιτυχία...

(Μια και μνημόνευσα το Esoterica, αντιγραφή και παράφραση από παλιότερο ποστ μου)