Στον παιδικό σταθμό που στέλνουμε τον γιο μας, τον Γιάννη, πηγαίνει και ο Ηρακλής. Από την αρχή της χρονιάς μου έλεγε ο Γιάννης για τον Ηρακλή, ότι δεν ξέρει να μιλήσει, ότι κάνει “χχχχχ” κι ότι του τραβάει τη μπλούζα δυνατά σαν για να του τη σκίσει. Υπέθεσα πως πρόκειται για ένα πολύ μικρότερο, μάλλον ζωηρό παιδάκι.
Στην καλοκαιρινή γιορτή ήταν κι ένα παιδί με διανοητική καθυστέρηση, πιθανώς μεγαλύτερο από τον Γιάννη. Συμμετείχε κανονικά στα δρώμενα, όπως φυσικά μπορούσε. Όταν, ενώ παρακολουθούσαμε το βίντεο της γιορτής, έδειξα το παιδί αυτό στον Γιάννη, μου είπε γελώντας: “Αυτός είναι ο Ηρακλής. Έχει πολύ πλάκα. Περπατάει πάντα με το κεφάλι ψηλά χωρίς να βλέπει μπροστά του, κάνει όλο χχχχχχ, και όταν ανοίγει η πόρτα τρέχει να βγει έξω, ακόμη κι αν δεν είναι ώρα για διάλειμμα, κι όλο τον κυνηγάει η κυρία Μαίρη”. “Παίζεις μαζί του;”, τον ρώτησα. “Και βέβαια”, μου απάντησε, “όταν δεν μου τραβάει τη μπλούζα να μου τη σκίσει...”.
Τρόμαξα από την αθωότητά του. Είχε δίπλα του καθημερινά μια βέβαιη τραγωδία και ούτε καν το υποψιαζόταν, ούτε καν τον ακουμπούσε. Δεν είδε ποτέ τον Ηρακλή σαν κάτι που πρέπει να αποφύγει και τις ιδιαιτερότητες που παρατηρούσε, τις αντιμετώπιζε με χιούμορ. Φαντάζομαι πως και τα υπόλοιπα παιδιά έκαναν όπως ο Γιάννης.
Και τότε θυμήθηκα Κάποιον που είπε “γίνετε όπως τα παιδιά” και ντράπηκα πάρα πολύ για τον κόσμο των μεγάλων.
4 σχόλια:
Kαλησπέρα.
H ιστορία σας με άγγιξε, διότι έχω κι εγώ έναν μικρό αδελφό που είναι "σαν τον Hρακλή". Δυστυχώς δεν είχε τη δυνατότητα να πάει σε "κανονικό" σχολείο (μπορεί κι ευτυχώς, βέβαια, ποιός ξέρει αν το παιδί σήμερα θα ήταν έτσι όπως είναι).
Έχω υπάρξει μάρτυρας (σιωπηλός τις περισσότερες φορές) πολλών απαράδεκτων συμπεριφορών και βλεμμάτων προς το πρόσωπο του αδελφού μου, και πιστέψτε με, δεν έχω αηδιάσει με τίποτα περισσότερο από το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει το επίπεδο του ανθρώπου (αν το είχε ποτέ).
Nτρέπομαι κι εγώ για τον κόσμο των μεγάλων, και φοβάμαι πολύ που διαιωνίζεται...
Σας ευχαριστώ
Πάντα υπάρχει ένας μικρός Ηρακλής και το αν είναι μέσα ή έξω από το σπίτι μας ΠΡΕΠΕΙ να είναι άσχετο από τη συμπεριφορά μας απέναντί του.
Έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τέτοια περιστατικά σαν τραγωδίες εξαιτίας της κοινωνικής φόρτισης και όχι κάποιας έμφυτης διαδικασίας επιλογής. Είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει κι ίσως ο Γιάννης και οι φίλοι του ή τα παιδιά τους ή τα παιδιά των παιδιών τους να τα καταφέρουν...
Και μολονότι αισθάνομαι περήφανη για τη συμπεριφορά του γιου μου, αισθάνομαι ακόμη πιο περήφανη για τον Ηρακλή που συμμετείχε στη γιορτή, για τους γονείς του που δεν το έβαλαν κάτω, για τους δασκάλους που προσπαθούν μαζί του και δεν τον περιθωριοποίησαν.
Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και εύχομαι ό,τι καλύτερο για τη ζωή του αδερφού σας.
Χριστινάκι όσες φορές μπήκα να αφήσω ένα σχόλιο πάντα έκλαιγα να πάρει η ευχή και όσο και να προσπαθούσα δεν είχα καταφέρει να γράψω τίποτα γιατί δεν έβλεπα ούτε το πληκτρολόγιο ούτε την οθόνη.
Είναι εξαιρετικά συγκινητική η εικόνα που φαντάζομαι, με τον Γιαννάκη να γελάει και τον Ηρακλή να κάνει χχχχχ κοιτώντας ψηλά.
Λες να τα καταφέρω κάποτε να μην κλαίω και να γελάω όπως ο Γιάννης?
Με έπιασαν πάλι τα ζουμιά
Το στέλνω και κλείνω γιατί είμαι αδιόρθωτη
Φιλιά με αγάπη
Ρούλα
Μακάρι, Ρούλα μου, γιατί ιδίως παιδιά σαν τον Ηρακλή χρειάζονται όλα τα χαμόγελα που μπορεί κανείς να τους δώσει.
Με πολλή αγάπη,
Χ.
Δημοσίευση σχολίου