Φωτεινές μυθολογίες

Μια φορά κι έναν καιρό μέσα σε τοπίο γραμμένο από σκέψεις ήταν βουνά που ξημέρωναν χαμογελώντας. Σήμερα θα παίξουμε, είπαν και τότε τα βουνά ανέβηκαν πάνω σε ρόδες πολύχρωμες με τις πλαγιές ορθάνοιχτες και τις κορφές να τρίζουν, ποδηλατούσαν στις κατηφόρες των παιδικών τους χρόνων, βλέποντας τα δέντρα τους και τα κούτσουρα σ' αντικρινούς καθρέπτες λέγοντας να η πόρτα των νυχτερινών των τόπων, να τα λουλούδια που τρέμουν στην υγρασία, να ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια.

Όταν κάποιο από τα βουνά έπεφτε, γελούσαν όλα μαζί το πάθημα του φίλου κι ας βογγούσε εκείνο.. ωχ οι πλαγιές μου, οι πέτρες μου και τα πλευρά μου... όταν τότε τα άλλα βουνά γέλαγαν ακόμα περισσότερο ακουγόταν ο όρκος ο βαρύς: μα την εικόνα των αγίων οριζόντων μου και τη ρόδα που ακτινίζει έτσι δα τον άνεμο, μόλις σιάξω το στραβό φανάρι θα σας δείξω εγώ... και σηκωνόταν φωνάζοντας, δείχνοντας απειλητικά τις μεγαλύτερες κορφές του.

Άρεσε στα βουνά να μασκαρεύονται ξεδριάντοπα μπροστά στα κρύσταλλα αλλάζοντας θέσεις, να φορούν καπέλα, με ολόισια λοφία και μάσκες από πολύχρωμα φτερά που έκρυβαν τα μάτια... εγώ ντύνομαι κύματα, εγώ αέρας κι εγώ θα είμαι ο πόνος ή το πανί που σας δείχνει...

Αυτά έπαιζαν τα βουνά πάνω στα τζάμια και ο χρόνος λιγόστευε σιγά σιγά, καθώς το φως χανόταν απ' τη μέρα. Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, άκουγες μόνο τα κουδούνια να χτυπάνε και τις ρόδες που έτριζαν στα χαλίκια. Λίγο αργότερα, δεν είχαν απομείνει παρά οι ψίθυροι και τα χτυπήματα από τα πράγματα που έμπαιναν σιγά-σιγά στη θέση τους...
*
ΥΓ. Αντιγραφή της ιδέας ενός αλλιώτικου παραμυθιού από την αντιγραφή της ιδέας που έκανε ο Spy.
ΥΓ2. Το κείμενο είναι απόσπασμα (με μικρές παρεμβάσεις) από το βιβλίο "Φωτεινές μυθολογίες" του Νίκου Θεοδώση, εκδ. Ναυτίλος.