Το μη χείρον... (;)

Κι ας έχω πει ότι δεν θα σχολιάζω την επικαιρότητα, αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστα.

Πρώτα είχαμε τη χρηματοπιστωτική κρίση. Καλά μας είχε βολέψει, είχαμε βρε αδερφέ κάτι να κατατρωγόμαστε, κάτι να μας φοβίζει. Βάζαμε κάτω τα κομποδέματα, μετράγαμε τα κουκιά, άντε, θα τα καταφέρουμε, μη φοβάσαι, με αυτά θα πληρώνουμε το δάνειο, με τα άλλα τις κάρτες, μόνο τη δουλίτσα μας να έχουμε. Δουλίτσα, ζωούλα, "εδώ, στον αγώνα"… όλες οι λέξεις που μου ανεβάζουν την πίεση. Από τα 18 μου εργάζομαι, δεν μπορώ στα 37 να μιλάω ακόμα για δουλίτσα. Ούτε για ζωούλα και να τη λέω αγώνα, τη στιγμή που θα 'πρεπε πια η ζωή μου να παράγει χαρά και να την κομίζει σε μένα και την οικογένειά μου. Με τέτοια ωραία είχαμε να νευριάζουμε και να αμπελοφιλοσοφούμε.

Ώσπου ακούσαμε στις ειδήσεις για τον μικρό Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και παραλύσαμε μπροστά από την τηλεόραση. Αφού κατηγορήσαμε απερίφραστα τον αστυνομικό, τα βάλαμε, γονείς κι εμείς, με τους γονείς και τους καθηγητές του: τι έκανε ένα 15χρονο παιδί στα Εξάρχεια να διαπληκτίζεται με αστυνόμους; Μετά σκεφτήκαμε πως ο 5χρονος γιος μας ήδη μας βγάζει 8 πήχες γλώσσα και είπαμε πως πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσει κανείς έναν 15χρονο που το αίμα του βράζει. Όμως είναι κι αυτό δικαιολογία; Κάποιος έπρεπε να είχε ακούσει αυτό το παιδί, προτού βρεθεί να κραυγάζει μπροστά στους αστυνομικούς, κάποιος έπρεπε να του είχε δώσει την προσοχή που χρειαζόταν, να είχε συζητήσει μαζί του το όραμά του, να το βοηθούσε να του δώσει βάθος και προοπτική, προτού συμβεί κάτι τέτοιο. Ποιος, αν όχι οι γονείς και οι δάσκαλοί του;

Όπως επίσης, κάποιος έπρεπε να είχε εκπαιδεύσει τους ειδικούς φρουρούς, κάποιος ψυχολόγος έπρεπε να είχε βρεθεί στον δρόμο τους προς την απόκτηση όπλου, κάποιος έπρεπε να τους είχε διδάξει πώς να μην φορτίζονται συναισθηματικά και να αντιδρούν παιδαριωδώς οι ίδιοι και πώς να προτιμούν να κόβουν το ίδιο τους το χέρι προτού θολώσει το βλέμμα τους και πιάσουν το όπλο. Κάποιος έπρεπε να τους είχε διδάξει τι σημαίνει να είσαι αρχή σε μια σωφρονιστική κατά πεποίθηση κοινωνία, αλλά ποιος όταν υπάρχουν ακόμη φωνές που ψιθυρίζουν την επαναφορά της θανατικής ποινής;

Α ρε ξύλο που σας χρειάζεται… Έτσι φαίνεται σκέφτηκαν κάποιοι και άρχισαν τις διαμαρτυρίες. Και καλά όταν οι διαμαρτυρίες κορυφώνονται με νεράντζια, αυγά και συμβολικές καταλήψεις αστυνομικών τμημάτων. Αλλά όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο κι έχουμε κτήρια να παραδίδονται στις φλόγες και κινδυνεύουν ζωές και περιουσίες, τότε η υπόθεση παίρνει άλλη τροπή. Τότε έχουμε μια άλλου είδους τρομοκρατία που ακυρώνει τη συσσωρευμένη οργή για τις προηγούμενες: ο κόσμος αιφνιδιάζεται κι αναδιπλώνεται, ζητά την προστασία του κράτους που είχε μέχρι τότε απαξιώσει, "ας μείνω καλύτερα στο σπιτάκι μου" λέει και κάθε ελπίδα να αποκτήσει επιτέλους νεύρο ένας καθ' όλα απονευρωμένος λαός πάει περίπατο.

Τελικά, καλύτερα ήμασταν με τη χρηματοπιστωτική κρίση. Κάποιο τρόπο θα βρίσκαμε να την ξεπεράσουμε…