Βρέχει… Μα η βροχή δεν είναι ικανή να ξεπλύνει την οργή μας για όσους επιμένουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και να μας υποβάλλουν διαρκώς σε μικρούς και μεγάλους εξευτελισμούς, επιμένοντας να μας βάζουν σε φαύλους κύκλους…
Ωστόσο η λύση δεν είναι στην καταστροφή. Η βία δεν είναι απάντηση στη βία. Από τη βία και την καταστροφή δεν βγαίνει κανείς κερδισμένος, το μόνο που καταφέρνει είναι να εκτονώνεται προσωρινά.
Γιατί, μετά, τι; Μετά θα συνεχιστεί το πολιτικό πλιάτσικο με άλλα πρόσωπα, άλλα ονόματα, μασκαρεμένα σχήματα, τις ίδιες όμως συνειδήσεις.
Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι κάτι νέο, κάτι πολύ διαφορετικό από τα τρέχοντα, κάτι θεμελιωμένο σε άλλες βάσεις, μια νέα πρόταση, ένα νέο όραμα. Ας επενδύσουμε καλύτερα την ενέργειά μας στο να το βρούμε.
Κι ακόμα βρέχει… Μα δεν μπορεί να ξεπλυθεί ούτε η ντροπή όλων εμάς των μεγάλων για τον κόσμο που φτιάξαμε κι έχουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας...
Τα καλύτερα μέχρι στιγμής ποστ που διάβασα για τον μικρό Αλέξη είναι αυτά:
http://vickytoxotis.blogspot.com/2008/12/blog-post_2270.html
http://hamomilaki.blogspot.com/2008/12/blog-post_8964.html
Συγνώμη κι από μένα, παιδί μου, κι ας μην σε ήξερα…
2 σχόλια:
Μακάρι όλοι να ντρεπόμασταν το ίδιο
Προχθές στο σχολείο του γιου μου είχαν κατάληψη.
Ένα παιδί του γυμνασίου ανεβασμένο στο κάγκελα προσπαθούσε να μπει μέσα στο προαύλιο, σιγά την ανυπακοή δηλαδή, σιγά την παραβατική συμπεριφορά. Όμως η υποδιευθύντρια του σχολείου θεώρησε καλό να τον χτυπήσει με βέργα, βέργα!!!! το πιστεύεις?!!! στο πλάι του προσώπου, γιατί δεν την άκουσε που έλεγε να μην μπει κανείς στο σχολείο. Το παιδί ξαφνιάστηκε, έχασε την ισορροπία του και έπεσε κάτω.
Είπαν ότι μάτωσε στο αυτί, δεν το ξέρω.
Την επομένη όλοι στο γυμνάσιο είχαν συνεννοηθεί και την περίμεναν με πορτοκάλια, αυγά, τομάτες, ….. ότι έφερε ο κάθε ένας από το σπίτι του.
Είπα στον γιο μου ότι δεν είναι σωστό αλλά δεν είμαι και σίγουρη εάν πήγε, ούτε τον ρώτησα ούτε μου είπε. Για να πω και την αλήθεια, της χρειαζόταν.
Η κάθε μισότρελη κάνει μάθημα σε παιδιά, τους απειλεί (έχει συμβεί επαναλαμβανόμενα και όχι μόνο από αυτή), την πληρώνουμε (από τους φόρους), την ρωτάμε (αυτή την ειδική) πως πάνε τα παιδιά μας στο σχολείο…..
Ναι δεν είναι και τόσο εύκολο να τα βγάλεις πέρα με τα θηρία αλλά ας μην γινόσουν εκπαιδευτικός κυρία μου. Εμείς δεν εκπαιδευτήκαμε για γονείς εσύ όμως εκπαιδεύτηκες για αυτό που είσαι τώρα και είσαι υποχρεωμένη να σέβεσαι τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά γιατί σ΄αυτά στηρίζονται πολλά περισσότερα από όσα καταλαβαίνει το φτωχό μυαλό σου μέσα στην παράνοια της εξουσίας που σε έχει συνεπάρει με την βέργα ανά χείρας.
Ρ.
Αυτό συμβαίνει όταν την (οποιαδήποτε μορφής) εξουσία αναλαμβάνουν άνθρωποι που παραμένουν μέσα τους πληγωμένα παιδιά και δρουν αναλόγως.
Γι' αυτό είναι σημαντική η διά βίου ψυχολογική εκπαίδευση σε όλους τους κρίσιμους τομείς της ανθρώπινης έκφανσης: τι σημαίνει να είναι κανείς γονιός, τι σημαίνει να είναι εκπαιδευτικός, τι σημαίνει να κατέχει εξουσία οποιασδήποτε βαθμίδας και πώς να τα διαχειρίζεται όλα αυτά σωστά. Κι ας μου είπαν κοροϊδευτικά σε κάποιο blog ότι επιδίδομαι σε ασκήσεις Ζεν πολιτικής (ή κάτι παρόμοιο): το να επιμένει κανείς ότι δεν είναι αυτό που οι δυτικές κοινωνίες έχουν ανάγκη, σημαίνει για μένα ότι έχει μαύρα μεσάνυχτα...
Δημοσίευση σχολίου