Ψυχή

Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λέμε ψυχή, αλλά αν υπάρχει, προτιμώ να σκέφτομαι ότι είμαι εγώ μέσα της και όχι αυτή μέσα μου. Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι οικουμενικό, παγκόσμιο, κάτι που αφορά όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Είμαι κι εγώ ένα κομμάτι του, με τη διαφορά ότι ο τρόπος που είμαι φτιαγμένη δεν μου επιτρέπει να έχω διαρκώς αντίληψη του συνόλου, αντίθετα: είμαι φτιαγμένη να εσωτερικεύω διαρκώς τον κόσμο και να τον αποσυνθέτω/ανασυνθέτω ανάλογα με τη μνήμη και τη φαντασία μου. Η προσοχή μου είναι διαρκώς στραμμένη εντός, στα τεκταινόμενα μέσα μου, χωρίς να μπορεί να αναπαυθεί ώστε να μου επιτρέψει την ελάχιστη εξωστρέφεια, να μου επιτρέψει δηλαδή να αντιληφθώ τον εαυτό μου σαν το κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου. Χρειάζεται η δραστική διεύρυνση της αντίληψής μου για να μπορέσω να υπερβώ τον αυτόματο τρόπο που λειτουργώ.

Εάν, όμως, καταφέρω να κοιτάξω έξω από μένα, πραγματικά και ειλικρινά, άραγε τι θα δω; Εάν μπορέσω να δω καθαρά, θα δω πάλι τον εαυτό μου. Όπου και να κοιτάξω, το μόνο που θα δω είναι οι ερμηνείες μου για τα πράγματα. Κοιτώ τους φίλους μου και βλέπω την ερμηνεία μου για κείνους. Κοιτώ την προϊσταμένη μου και βλέπω την ερμηνεία μου για κείνη. Κοιτώ τον άντρα μου και βλέπω τα συναισθήματά μου για κείνον. Και ούτω καθεξής. Παντού γύρω μου βρίσκονται καθρέφτες που αντανακλούν αυτά που σκέφτομαι και νιώθω.

Τι είμαι λοιπόν; Είμαι ό,τι σκέφτομαι; Είμαι ό,τι νιώθω; Οι σκέψεις και τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν. Αναδύονται στον ορίζοντα της συνείδησης μου για μια-δυο φευγαλέες στιγμές και μετά αλλάζουν. Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ακόμη κι αν κάποιος διαγράψει τη μνήμη μου και παραμορφώσει τη φαντασία μου. Είναι ανεξάρτητα από την ενσυνείδητη βούλησή μου. Μπορώ πάντα να τα δω, όμως, και αφού μπορώ να τα δω, δεν είναι δυνατόν να είναι εγώ. Εγώ πρέπει να είμαι κάτι άλλο. Αλλά τι; Ακόμη κι αν κάποιος διαγράψει τη μνήμη μου και παραμορφώσει τη φαντασία μου και δεν έχω πια κάποια ταυτότητα να συνδέσω με την αίσθηση του εγώ μέσα μου (η Χριστίνα, η μεταφράστρια, η μητέρα, η μπλόγκερ κλπ), θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν σκέψεις και συναισθήματα καθώς και κάποιος που τα βλέπει.

Κι αν δεν είμαι οι σκέψεις και τα συναισθήματα, τότε πρέπει να είμαι αυτός που τα βλέπει. Στην πραγματικότητα, δεν είναι απλά κάποιος που τα βλέπει. Είναι κάποιος ή κάτι μέσα στο(ν) οποίο οι σκέψεις και τα συναισθήματα συμβαίνουν. Είναι ο απέραντος χώρος, η παγκόσμια ψυχή, μέσα στην οποία το εγώ μου συμβαίνει και αυτό – επειδή ο εγκέφαλός μου έχει ενσωματωμένη στο σύστημά του μια λειτουργία που μιλά μέσα στο κεφάλι μου χρησιμοποιώντας το πρώτο ενικό και επειδή η στροφή της προσοχής μου προς τα εντός γίνεται αυτόματα. Μόνο που αυτό το «εγώ» μέσα στο κεφάλι μου δεν είναι παρά ένας καθρέφτης και μια αντανάκλαση.

Οπότε τι είμαι; Είμαι κάτι που καθρεφτίζεται στο άπειρο. Και νιώθω ότι μόνο αυτό υπάρχει. Ένα κάτι που καθρεφτίζεται στο άπειρο, ένα κάτι χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, ένα πράγμα που επιτρέπει να γίνονται τα πάντα χωρίς να επιθυμεί να τα αλλάξει. Κι αυτή είναι η ελευθερία του. Αλλά μήπως αυτός δεν είναι και ο ορισμός της αγάπης;