Πρόκειται για έργα σε χαρτί εμπνευσμένα από τους μοναστικούς γιαπωνέζικους κήπους, "την απέριττη γεωμετρία του λιγοστού που διευθετεί σε σωρούς και κύκλους ο Γιαπωνέζος μοναχός με συνεχή ενδοσκόπηση και άσκηση στο Ζεν. Τη γεωμετρία των σημείων που συνθέτουν την μορφή ανιχνεύει ο Παπαδόπουλος (...) κατασκευάζει ένα-ένα δεκάδες χαλικάκια από χαρτί (...) ένα πραγματικό κήπο και ταυτόχρονα μια ποιητική μεταφορά".
Θα προσέθετα ότι ολόκληρος ο γιαπωνέζικος κήπος είναι μια ποιητική μεταφορά - για το πάθος των πραγμάτων (μονό νο αγουάρε), την αυστηρότητα της μορφής (γουάμπι), τον χρόνο που κυλά (σάμπι), τη χάρη (γιουτζέν), τη λεπτότητα της έκφρασης (ίκι) και τη ρήξη με το γνώριμο (κίρε). Αυτές άλλωστε είναι οι βασικές έννοιες που διέπουν τη γιαπωνέζικη αισθητική, μαζί με την πανταχού παρούσα αίσθηση της μη μονιμότητας (μουτζό) ή, αν προτιμάτε, διαρκούς αλλαγής που διαποτίζει τον γιαπωνέζικο τρόπο ζωής και σκέψης...
Περισσότερα για την έκθεση εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου