Και μετά τι;

Και ύστερα έφυγαν τα χαμογελαστά πρόσωπα, έσπασε ο απόηχος από τα "συγχαρητήρια", συμμάζεψα την διογκωμένη αυτοπεποίθησή μου, αρνήθηκα τη μπίρα με τα άλλα μέλη του πάνελ και γύρισα τρέχοντας με τον άντρα μου σπίτι, κάνοντας μια στάση στη γιαγιά για να πάρουμε τα παιδιά. Και, μετά από τα φώτα και τα "μπράβο", η ίδια πεζή βραδινή ιεροτελεστία: μπάνιο τα παιδιά, γάλα, "άλλαξες πάνα τη μικρή;", καθαρές πιτζάμες, ένα παραμύθι. Ασθμαίνοντας όπως πάντα, χωρίς στάλα χρόνο να κατακαθίσουν λίγο τα γεγονότα. Ακόμη βλέπω στιγμιότυπα από την εκδήλωση στα όνειρά μου ή στο κενό ανάμεσα στα όνειρα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

Τελικά συνέβη στ' αλήθεια; Κατάφερα να μιλήσω χωρίς να διαβάζω από χαρτί, με δυνατή φωνή και με το μικρόφωνο (αυτή τη φορά) να μην παρουσιάζει προβλήματα; Και ποιοι ήταν όλοι αυτοί που ήρθαν και μου πρόσφεραν το χέρι τους σε χειραψία με λαμπερά χαμόγελα λέγοντας "ωραία τα είπατε"; Μου συστήθηκαν οι περισσότεροι μα δεν θυμάμαι ονόματα, ήταν κι η παραζάλη της στιγμής, κάποιοι μου πρόσφεραν βιβλία τους, άλλοι μου εκμυστηρεύθηκαν πως κι αυτοί έχουν κάνει μεταφράσεις αλλά "δυστυχώς έχουν εξαντληθεί οι εκδόσεις", ορισμένοι ζήτησαν το κείμενο της ομιλίας.

Πολλοί από τους φίλους μου δεν ήρθαν, οι περισσότεροι κρύφτηκαν πίσω από προφάσεις. Από τους συναδέλφους μου μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι μου ευχήθηκαν έστω "καλή επιτυχία". Θα περίμενε κανείς να μείνει μια μικρή πικρία, όμως όχι, κι αυτή χάνεται, όπως ακριβώς οι στιγμές των συγχαρητηρίων. Διαλύονται όλα μέσα στην καθημερινότητα, όπου ξεθωριάζουν σιγά-σιγά. Ξεγλιστρούν από το πεδίο της εμπειρίας και μπαίνουν στο πεδίο της ανάμνησης που αναμιγνύεται μετά από λίγο με τη φαντασία, έτσι που να μην ξεχωρίζει κανείς τι είναι τι ακριβώς. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες να λειτουργούν ως υπενθύμιση για λίγο καιρό ακόμη…