Ελεύθερη πτώση

Κι εκεί που ήταν όλα ρόδινα και ξεφύλλιζε το free press του στο μετρό, ξαφνικά το πόδι του έπαψε να τον υπακούει. Ήταν μια-δυο μέρες που κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτό το πόδι, αλλά τούτη η αίσθηση πραγματικά τον αιφνιδίασε. Έντρομος προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο του άκρου του και την αυτοκυριαρχία του, όμως μάταια. Όλες του οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Αναγκάστηκε να σύρει το πόδι μέχρι τη δουλειά του – έκανε περίπου μισή ώρα να διασχίσει τα τρία οικοδομικά τετράγωνα από το σταθμό του μετρό (ανάθεμα τη μέρα που δεν πήρε αυτοκίνητο, αλλά ευτυχώς πάλι, πώς να το οδηγούσε με ένα πόδι;) μέχρι το γραφείο του, σιχτιρίζοντας όσους τον κοιτούσαν με συμπόνια. Έπειτα σωριάστηκε, κάθιδρος, εξουθενωμένος και παραδομένος σε μια λύσσα πρωτόγνωρη, στην καρέκλα του κι άρχισε να τηλεφωνεί σε όσους γιατρούς ήξερε και σε όσους γνωστούς του φανταζόταν πως ίσως ξέρουν γιατρούς… Τελικά γέμισε το φάιλ-ο-φαξ του με ραντεβού, άλλα κοντινά σε ημερομηνία, αλλά μακρινά (ακόμη κι οι γιατροί έχουνε λίστα αναμονής) και κάθισε να σκεφτεί τα γεγονότα.

Ώστε λοιπόν του την είχε φέρει. Αυτή η που@@να η ύλη, από την οποία ήταν σίγουρος πως είχε αποδεσμευτεί και την περιγελούσε. Μα εκείνος το 2012 θα έμπαινε με τους υπόλοιπους εκλεκτούς στην πέμπτη διάσταση, όπως τον είχε διαβεβαιώσει η οντότητα που επικοινωνούσε μαζί της στο τσάνελινγκ, μα ήταν πνεύμα, θεός, συνδημιουργός της μοίρας του και του κόσμου, μετενσάρκωση του Σκιπίωνα, του Ρομπέν των Δασών ΚΑΙ του Φου Μαντσού... Μια τέτοια προσωπικότης πώς ήταν δυνατόν να έχει πάθει αυτό το κάζο;

Πήρε βαθιά ανάσα, προσπάθησε να συγκεντρωθεί και, σε στάση ημι-λωτού (ας όψεται το πόδι) πάνω στη Sato καρέκλα, άρχισε να ουρλιάζει νοερά: «Αρχάγγελε Μιχάηλ, απαιτώ να διορθώσεις το πρόβλημα με το πόδι μου ΤΩΡΑ!». Περίμενε λίγο, αλλά ήταν προφανές πως ο αρχάγγελος είχε άλλες ασχολίες και δεν προλάβαινε να τον προστρέξει. Επανέλαβε την προσ(ταγή)ευχή μερικές φορές, ελπίζοντας να ακούσει το άγιο ξίφος να κόβει με μια σπαθιά το πρόβλημα από τη ρίζα, αλλά το μόνο που έφτανε στα αυτιά του ήταν ο ήχος από τα δάχτυλα της γραμματέως που πατούσαν με μανία τα πλήκτρα του υπολογιστή στο διπλανό γραφείο.

«Δεν μπορεί, πρέπει να έχω διαπράξει κάποιο σοβαρό λάθος και όλη αυτή η δοκιμασία είναι το μάθημά μου για να συνετιστώ», σκέφτηκε τελικά απελπισμένος. Ποιο να ήταν άραγε το λάθος; Αφού συμμετείχε ανελλιπώς στον ομαδικό διαλογισμό της Πέμπτης για τη σωτηρία του κόσμου. Αφού δεν παρέλειπε τρία λεπτά προτού κοιμηθεί κάθε βράδυ να επιτρέψει στον εαυτό του να αισθανθεί αγάπη για όλο τον κόσμο, ακόμη και για τα ταπεινά χορταράκια. «Εγώ τα κάνω όλα αυτά, μάλιστα, Εγώ».

Δεν είχε ασφαλώς καμία σημασία που ήταν τσακωμένος με τους μισούς ανθρώπους που είχε ποτέ γνωρίσει, που είχε να μιλήσει στον πατέρα του κάτι δεκαετίες και που μισούσε τους περισσότερους συγγενείς του με όλο του το είναι, που φρόντιζε παγίως πρώτα τη δική του τσέπη και μετά του συνανθρώπου του. Δεν είχε καμία σημασία που όλες οι μέθοδοι και οι τεχνικές που είχε μάθει και τον είχαν κάνει "φωτισμένο" και "εκλεκτό" δεν είχαν ποτέ ενταχθεί στη ζωή του, δεν είχαν γίνει ποτέ κομμάτι της, αλλά παρέμεναν στο περιθώριο, ένας εξιλασμός για όλα τα στραβά που απέφευγε να αντικρίσει.
***
Σημείωση:
Είναι πραγματικά υπέροχο να μπορείς να πλημμυρίζεις από αγάπη για τον κόσμο, να συμμετέχεις σε ομαδικούς διαλογισμούς, να κάνεις γιόγκα και να πιστεύεις με βεβαιότητα πως επικοινωνείς απ’ ευθείας με το Θείο. Όμως είναι κακό να πλημμυρίζεις από έπαρση για όλα αυτά και να δίνεις στον εαυτό σου προστιθέμενη αξία που δεν δικαιούσαι να έχεις, είναι κακό να πιστεύεις πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από σένα και να φέρεσαι στους ενοίκους του (και τους συνανθρώπους σου μέσα σ’αυτούς) σα να’ναι δουλικά σου, είναι κακό να βιώνεις ό,τι υπέροχο έχεις μάθει σαν κάτι ξεκομμένο από την καθημερινότητά σου και στο περιθώριό της…
Ξέρεις, αλήθεια, γιατί το κάνεις;
Επειδή δεν ξέρεις πώς να σε αγαπήσεις…

Α ναι, και πρόκειται για πραγματική ιστορία.