Friends in arms

Πολλά είναι τα πράγματα που μπορούν να ενώσουν ξαφνικά τους ανθρώπους. Ένας κοινός σκοπός, ένα όραμα, ο φόβος, μια ασθένεια με άσχημη εξέλιξη. Όλα αυτά μπορούν μέσα σε μια στιγμή να ανοίξουν την πόρτα που οδηγεί πέρα και πίσω από την καθημερινότητα, που σκίζει το ύφασμα της συνήθειας και αποκαλύπτει τον κόσμο που κρύβεται από κάτω. Άνθρωποι που μέχρι χθες σου ήταν αδιάφοροι ή ξένοι ξαφνικά γίνονται φίλοι σου, “friends in arms”, και αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι.

Την περασμένη εβδομάδα έκανα δύο μαγνητικές τομογραφίες. Η παλιά ιστορία του ποδιού. Όταν πήρα τα αποτελέσματα τρόμαξα. «Συνηγορούν υπέρ απομυελινωτικής νόσου». Τι είναι πάλι αυτό; Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν θέλω να μείνουν τα παιδιά μου ορφανά, όπως έμεινα εγώ στα 9 μου. Μετά σκέφτηκα τα όνειρά μου, τα ταξίδια που δεν έχω κάνει, τις στιγμές ευτυχίας που έχω αναβάλλει να ζήσω. Τις σκέψεις αυτές διαδέχτηκε η αγωνία και ο φόβος για τον σωματικό πόνο που ενδεχομένως κρύβεται πίσω από εκείνες τις λέξεις, τις άσχημες λέξεις που δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω.

Τα νέα από τον αποκρυπτογράφο, εν προκειμένω τον νευρολόγο, δυστυχώς δεν ήταν καθησυχαστικά. Οι απομυελινώσεις είναι αυτοάνοσα νοσήματα, νοσήματα δηλ. όπου ο οργανισμός στρέφεται εναντίον του εαυτού του, καταστρέφοντας κύτταρα δικά του τα οποία, για αδιευκρίνιστο λόγο, αντιλαμβάνεται ξαφνικά ως εχθρικά. Στην περίπτωσή μου καταστρέφει τη μυελίνη, την «επιδερμίδα» δηλαδή του νωτιαίου μυελού και του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα τα σήματα από και προς τον εγκέφαλο να μη μεταδίδονται σωστά και τα περιφερειακά νεύρα να τίθενται εκτός ελέγχου. Ξαφνικά χάνει κανείς τον έλεγχο κάποιου άκρου ή και όλων, τον έλεγχο οργάνων όπως τα μάτια, τα αυτιά ή ακόμη και ζωτικών οργάνων. Η συνηθέστερη μορφή απομυελίνωσης είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Στην περίπτωσή της, αν ο ασθενής αλλάξει συνήθειες ζωής και αποβάλλει το άγχος, με φαρμακευτική αγωγή μπορεί η εξέλιξη της ασθένειας να επιβραδυνθεί ή και να σταματήσει. Μπορεί πάλι να υπάρξουν ώσεις και υφέσεις κατά καιρούς ή, στη χειρότερη περίπτωση, σταδιακή απώλεια της επικοινωνίας με όλα τα νεύρα και, κατά συνέπεια, κατάληξη.

Δεν ξέρω ακόμη αν είναι αυτό που έχω ή πώς εξελίσσεται όλο αυτό σε μένα. Αν όλα πάνε καλά, θα κάνω την παρακέντηση που θα το κρίνει μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Δυστυχώς θα αναγκαστώ να χάσω τα γενέθλια του γιου μου, ίσως όμως η έγκαιρη διάγνωση μού δώσει την ευκαιρία να χαρώ πολλά επόμενα γενέθλιά του.

Ένα είναι σίγουρο: πως δεν θα το βάλω κάτω. Η ζωή είναι πολύ μικρότερη απ’ όσο αυτάρεσκα νομίζουμε και υπάρχουν πάντα αστάθμητοι παράγοντες που εμφανίζονται ξαφνικά, τόσο ξαφνικά που δεν φτάνει μισή ζωή για να τους συνειδητοποιήσουμε. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκα αυτό το ενθαρρυντικό κείμενο μιας κοπέλας που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας: http://www.disabled.gr/lib/?p=7780

Έμαθα επίσης για πολλούς γνωστούς και συναδέλφους που πάσχουν από παρόμοια νοσήματα και που γνωρίζουν πολλούς ακόμη πάσχοντες. Ποτέ δεν θα το υποψιαζόμουν, έτσι που εύχονται καλημέρα πάντα με πλατύ χαμόγελο. Πρώτα ο Θεός, εύχομαι να μπορέσω κι εγώ σε λίγο καιρό να φορέσω το ίδιο…