Είναι δικό μου. Το ξέρω ότι είναι όταν πεινάει, όταν νιώθει πόνο ή κάποια ενόχληση. Μου υπενθυμίζει την ύπαρξή του όποτε το αφήνω νωθρό και αφρόντιστο, καθώς και με τον χρόνο που χαράζεται επάνω του. Διαφορετικά, δεν θα έλεγα καν ότι υπάρχει. Θα έλεγα ότι η ύπαρξή μου περιορίζεται στον εγκέφαλο, σε ό,τι σκέφτομαι και ό,τι νιώθω.
Κι ας είναι κοινωνική παραδοχή ότι τα όρια του σώματός μου είναι τα όρια της ύπαρξής μου. Έχω καταφύγει σε πάμπολλα μέσα προκειμένου να αποδείξω το αντίθετο. Έχω πείσει με αυθάδεια τον εαυτό μου ότι δεν έχω όρια, ότι απλώνομαι παντού στο σύμπαν μόνο και μόνο επειδή «είμαι», περιφρονώντας τη σάρκα που δεν μπορώ να ελέγξω και που συνέχεια μου φωνάζει ότι υπάρχει μέσα από τις αδυναμίες της οι οποίες εν τέλει, όσο και να τις αρνούμαι, είναι δικές μου.
Δεν ξέρω αν το θέλω. Δεν το συμπάθησα ιδιαίτερα ποτέ. Πάντα ήταν πολύ αδύνατο ή πολύ παχύ από ό,τι θεωρούσα ιδανικό, ήταν αδέξιο, φοβικό στα ύψη, μουδιασμένο. Κι ας υπήρχαν στιγμές που το φρόντιζα και το σεβόμουν κι εκείνο με αντάμειβε με μια αίσθηση δύναμης μοναδική. Κι ας βγήκε από μέσα του ζωή: τα δυο παιδιά μου.
Μεγάλωσα άλλωστε με την εντύπωση ότι είναι αμαρτωλό. Τα χρόνια του κατηχητικού με γέμισαν με την πεποίθηση ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από μέσα του, ότι είναι γεμάτο σατανικές φωνές που προσπαθούν να με αποπροσανατολίσουν. Μεγάλωσα σε επιφυλακή, νιώθοντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσω στην παγίδα του. Μεγάλωσα νιώθοντάς το εχθρό.
Ο χριστιανισμός περιέχει μια τέτοια αντίφαση. Μολονότι πρεσβεύει την ανάσταση του σώματος μέσω της αποπνευμάτωσής του και είναι πολύ σημαντικό αυτό το σημείο για το δόγμα, ταυτόχρονα του προσδίδει έναν χαρακτήρα κακό, το βλέπει σαν απόδειξη και πηγή της αμαρτίας και προσπαθεί στις ακραίες εκφάνσεις του να το απαρνηθεί και να το εκμηδενίσει.
Άποψη που διαφέρει πολύ από την αρχαιοελληνική περί κάλλους και περί αντανάκλασης του κάλλους της ψυχής στο σώμα. Μόνο μετά τον Σωκράτη άρχισε να διαφοροποιείται το ένα είδους κάλλους από το άλλο και να φαίνεται ότι υπερτερεί το πρώτο έναντι του δεύτερου. Αλλά και πάλι το σώμα παρέμεινε ο ανυπέρβλητος, σάρκινος ναός της ψυχής.
Και τώρα; Ίσως αποφασίσει πια να με προδώσει, αψηφώντας τις θεωρίες, όπως το πρόδιδα τόσα χρόνια κι εγώ.
9 σχόλια:
τα πράγματα καθίστανται προβληματικά όταν χάνουν - για οποιονδήποτε λόγο - το πρόχειρον του χαρακτήρα τους ή απλά, τη χρήση και χρησιμότητά τους... είναι δύσκολο αυτό, εννοώ ότι οι 'υλικές' προϋποθέσεις κάθε πρακτικής μας να αναδύονται μόνον όταν δυσλειτουργούν... κι αυτό μπορείς να πεις ότι είναι καθολικός κανόνας - καλή δύναμη κι αυτήν, τη δύναμη εννοώ, μάλλον θα την εμπνεύσεις ξανά και ξανά στο σώμα σου, αυτό η θέληση το πράττει: υποτάσσει το πράγμα (πράγματος επιτρέποντος πάντοτε!)
την καλησπέρα μου
ΥΓ. αυτό που λες μου αρέσει, εννοώ το παράδοξο της ανάστασης - αλλά όπως και στις αρχαίες δοξασίες, κι αυτή ακόμη, η αιωνιότητα είναι το έπαθλο ορισμένων και μόνον, ο μόχθος μίας ολόκληρης ζωής ή, για τους αρχαίους, μία στιγμή ένδοξου θανάτου... κι αυτό καθιστά τις δοξασίες όχι μόνον παραδοξολογίες αλλά και παραλογισμούς...
aufheber
Νομίζω ότι η ζωή ολόκληρη έτσι όπως τη ζούμε είναι ένας παραλογισμός. Το να μην δίνω σημασία σε κάτι παρά μόνο αν με ενοχλεί, είναι decadence, είναι σημάδι ότι δεν το ζω, δεν το περιλαμβάνω στο παρόν μου (άρα πού το εξοστρακίζω, σε ποιον χώρο και τόπο;). Και νομίζω ότι δεν είναι τόσο η δύναμη της θέλησης που πρέπει να επιστρατεύσει κανείς, αλλά απλά η δύναμη της αποδοχής, να αποδέχεσαι αυτό που έχεις (ή δεν έχεις) έτσι όπως είναι, το οποίο συνεπάγεται ότι αποδέχεσαι τους ορισμούς που του δίνεις και τις προεκτάσεις τους, χωρίς να επιθυμείς να τα αλλάξεις - ή να αλλάξεις εσένα. Πολύ δύσκολο πράγμα. :)
Κανείς δεν με έμαθε να θέλω να είμαι ευτυχισμένη
Να αγαπάω το σώμα μου
Να υπάρχω μέσα στο σώμα μου
Να ζω σύμφωνα με την καρδιά μου
Για μένα, το σώμα είναι ένας ενοχλητικός συγκάτοικος που δεν συμπαθώ πολύ αλλά τον ανέχομαι για να επιβιώνω.
Με την πρώτη ευκαιρία, τον επικρίνω, τον κατακρίνω, τον ειρωνεύομαι, τον θεωρώ υπεύθυνο για όλα τα κακά της μοίρας μου και φυσικά ενοχλούμαι που φαίνεται αυτό και όχι εγώ.
Είδες τι εύκολα αποστασιοποιούμαι από αυτό; Εγώ και αυτό.
Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να νιώσω ολόκληρη,ένα,να βιώσω όλο το πακέτο:καρδιά,νους,ψυχή και σώμα
Ξέρω όμως ότι είμαι ικανή να τιμωρήσω σκληρά το σώμα μου λόγω του ότι ζω σύμφωνα με τα σενάρια του μυαλού μου. Έχω καταχωνιάσει την καρδιά μου κάπου τόσο βαθιά που δεν μπορώ να την βρω ούτε εγώ η ίδια και κάποτε ονειρεύτηκα την βασίλισσα του χιονιού. Ξέρεις εσύ!
Έχω υποβάλλει το σώμα μου σε αλλεπάληλες, οδυνηρές εγχειρήσεις και κείνο μου έχει χαρίσει πολύ πόνο. Ξεχνάω, εσκεμμένα, τις χαρές που μου χάρισε γιατί ακόμη του είμαι θυμωμένη για την προδοσία του. Ας ήταν δυνατό και να μην αρρώσταινε! Εκείνο αρρώστησε, όχι εγώ.
Μερικές στιγμές, μοναδικές στιγμές, συνδέομαι μαζί του και νιώθω κάθε του ίνα και τότε κάνω συμφωνίες με το σύμπαν,δίνω υποσχέσεις να γυμνάζομαι, να τρώω σωστά, να το φροντίζω, να το σέβομαι και να εκτιμώ την παραχώρηση που μου έκανε να εκφράζομαι μέσω της ύλης. Τότε προσεύχομαι, με άπειρη ευγνωμοσύνη, να μάθω τα μαθήματα της ύλης απαλά και τρυφερά, χωρίς πόνο. Απαλά και τρυφερά σαν το άγγιγμα ενός περαστικού φτερού, όπως το εύχομαι για σένα και για όλο τον κόσμο. Με πολύ αγάπη
Το ασημένιο φτερό
Ακριβώς, αγαπημένη μου φίλη.
Αλλά δεν έχω βρει απάντηση: γιατί αυτό το σώμα και όχι ένα άλλο; Γιατί αυτό το πρόσωπο και όχι ένα άλλο; Γιατί να έχουμε διαφορετικά σώματα και διαφορετικά πρόσωπα και μοναδικό δακτυλικό αποτύπωμα; Τι στην ευχή σημαίνει το ότι Κάτι (αν υπάρχει Κάτι) μπήκε στον κόπο να δημιουργήσει τόσες πολλές μορφές, να πλάσει την ύλη με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους και ταυτόχρονα να την κάνει εφήμερη, όπως το άγγιγμα ενός περαστικού φτερού; Και μέχρι πού φθάνει (ή πρέπει να φθάνει) η κηδεμονία μας και η ευθύνη μας επ' αυτής;
Λέει η Νέα Εποχή: "το σώμα είναι το ύστατο καμπανάκι, είναι το πιο απτό σύμπτωμα της δυσαρμονίας που βιώνει κανείς εσωτερικά, ψάξε να βρεις την εσωτερική αιτία της σύγκρουσης και να τη λύσεις και η ασθένεια θα εξαφανιστεί". Και μας μεταβιβάζει την ευθύνη και την ενοχή για ό,τι μας συμβαίνει. Ε λοιπόν όχι. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει κατεύθυνση στη δημιουργία, επειδή δεν υπάρχει ηθικό στίγμα (καλό-κακό), επειδή το μόνο που ενδιαφέρει είναι το γίγνεσθαι, η εμπειρία για την εμπειρία. Και το μόνο Έργο που έχουμε να κάνουμε τελικά είναι να επιτρέψουμε στη Ζωή να υπάρξει μέσα από μας, ταυτιζόμενοι μαζί της. Ταυτιζόμενοι με τη Ζωή, όχι με την ασθένεια, όχι με τον πόνο, όχι με τη σκέψη ή το συναίσθημα που αυτά παράγουν, αλλά απλά παρακολουθώντας τα να συμβαίνουν. Όπως ακριβώς με μια κίνηση που συμβαίνει μέσα στο οπτικό μας πεδίο και την προσέχουμε χωρίς να ταυτιζόμαστε μαζί της.
Ένας φίλος μου (στην Ιταλία κι αυτός) θα το έλεγε όλο αυτό "ζώντας μέσα στη ροή". Όπως και να το πει κανείς πάντως, μια τέτοιου είδους επίγνωση μας φέρνει στο παρόν και δημιουργεί άπειρο χώρο εντός μας. Και, μέσα στον χώρο αυτόν και στο τώρα, κάθε σκίρτημα του σώματος γίνεται φιλί και εμείς γινόμαστε επιτέλους ελεύθεροι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, έτσι ακριβώς όπως είναι, γιατί ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε κάτι άλλο. Εξυπηρετούμε τη Ζωή με τον τρόπο ακριβώς που εκείνη χρειάζεται, είμαστε ήδη τέλειοι μέσα Της, είμαστε Εκείνη.
Και γιατί όχι αυτό το σώμα; και γιατί όχι αυτό το πρόσωπο; Και τελικά τι σημασία έχει αν είναι αυτό ή είναι το άλλο; Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που βιώνουμε τις καταστάσεις, με τον τρόπο που μας κάνουν να βλέπουμε τον κόσμο Και αν ήμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, θέλω να πιστεύω ότι είναι για να μην βαριόμαστε όλο τα ίδια και τα ίδια και για να έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με πολλές διαφορετικές καταστάσεις Να προσεγγίζουμε τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική και τελικά να κατανοούμε και να συμπονούμε Τι θα μάθαινες, τι θα ένιωθες αν όλα γύρω σου ήταν ίδια; Μια μολόχα σπαρμένη παντού Ούτε άστρα, ούτε φύση, ούτε όντα, μια μολόχα και εσύ και εγώ και ο κόσμος όλος. Η ύλη έχει φαντασία και εκφράζεται με βασανιστικά πολλούς τρόπους Βλέπω γύρω μου τα χιλιάδες διαφορετικά λουλούδια, δέντρα, ζώα, πτηνά, ανθρώπους που στολίζουν τον πλανήτη μας και χαίρομαι που δεν βλέπω μόνο μολόχες. (σαν μολόχα δεν ξέρω και αν έβλεπα )Όσο για το εφήμερο που λες, το έχω λύσει μέσα μου, με την πεποίθηση ότι εδώ στον πλανήτη γη είμαι καλεσμένη και επειδή είναι σίγουρο ότι κανείς μας δεν θα κάνει «αρμένικη βίζιτα»(αν και ένα μέρος μου θα το ήθελε) όπως λένε, δεν με ρίχνει ιδιαίτερα Άσε και παλιά που με έριχνε δεν έβρισκα και καμιά ικανοποιητική απάντηση
Έχω σταματήσει να ενοχοποιούμαι για αυτά που συμβαίνουν στο σώμα μου γιατί έχω νιώσει ότι και κείνο κάνει τον αγώνα του σε ένα αφιλόξενο τόπο, σε μια διάσταση χαμηλής δόνησης όπου είναι βαρύ και δυσκίνητο (στα όνειρα μου πετάω μια χαρά) και πρέπει να τρώει τροφή βαριά και δύσπεπτη, να την χωνεύει και να αποβάλλει τα άχρηστα, να καθρεφτίζεται στα επίμονα και όχι τόσο καλοπροαίρετα μάτια των άλλων Και ξέρεις τι σου λέω; Μπράβο του καλά τα κατάφερε, είναι γενναίο και αν έχει ουλές και προβλήματα είναι γιατί έδωσε και δίνει μάχες και επιβιώνει και στο κάτω – κάτω αυτό μπορεί, αυτό κάνει Αμάν πια με το ποιος φταίει, και τι φταίει Κανείς δεν φταίει. Είναι η ροή. Έτσι είναι όπως τα λες, έτσι τα νιώθω, είμαστε σπίθες ενέργειας που τους δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστούν στην ύλη. Ας ζήσουμε λοιπόν
Μερικές φορές νιώθω ότι μου είπανε να ζήσω στο χώρο ενός λούνα παρκ και ότι εγώ αντί να φάω το μαλλί της γριάς, να κάνω κούνια, να δω τα περίεργα και θαυμαστά του κόσμου τούτου, να γελάσω με τον κλόουν, καθυστερώ οδυνηρά πολύ στο τρενάκι του τρόμου.
Το ασημένιο φτερό
Χα χα χα! Σε ευχαριστώ πολύ που μου βάζεις πάντα τα γυαλιά κι έχω και πολλή μυωπία, άλλη μια αδυναμία του σώματος, αλλά ας είναι, καλοδεχούμενη κι αυτή όπως όλες οι άλλες. Ας πούμε ότι τα σώματά μας είναι τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα αυτού του κόσμου και σαν ταξιδιώτες του σύμπαντος σταματήσαμε δυο λεπτά να δούμε τι συμβαίνει εδώ. Σιγά μην καθίσαμε να πολυκοιτάξουμε το κλειδί, απλά αρπάξαμε από την αρμαθιά ένα στην τύχη.
Έτσι λοιπόν. Ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος, ούτε καλός, ούτε κακός δεν είναι ο κόσμος. Απλά είναι. Έτσι κι εμείς ας είμαστε απλά μέσα σ' αυτόν όπως και ό,τι κι αν είμαστε, έστω και μολόχες... :)
Μολόχα! καλή πρωτομαγιά
το λουλούδι της Ανθέων!
σε φιλώ
ξανά...
Μολόχα! καλή πρωτομαγιά
το λουλούδι της Ανθέων
σε φιλώ
λίλλιαν
Επίσης χαμομηλάκι.
Χ.
Δημοσίευση σχολίου