Το ευ διαλογίζεσθαι

Αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να βάλει κανείς σε λέξεις την εμπειρία, αλλά θα το προσπαθήσω πιάνοντας το θέμα από διαφορετικές πλευρές. Για να δούμε λοιπόν μία πλευρά απόψε.

Συχνά νιώθω να πιέζω τον εαυτό μου ότι «πρέπει» να βρίσκομαι σε αρμονία με το σύμπαν ή σε ειρήνη. Είναι προφανώς κάποιος υποσυνείδητος μηχανισμός μου που τίθεται σε λειτουργία. Το αναγνωρίζω και, αντί να πιστέψω αυτά που μου λένε οι σκέψεις μου και να αρχίσω να αγχώνομαι και να πιέζομαι, απλά αφήνομαι να νιώσω πώς καταγράφεται η πίεση αυτή στο σώμα μου: αν κάτι σφίγγεται, αν κάτι αναστατώνεται. Τη νιώθω, χωρίς να έχω πρόθεση να την αλλάξω. Απλά την αγκαλιάζω. Και μετά αφήνω την προσοχή μου να συμπεριλάβει ολόκληρο το σώμα στη συνείδηση, απαλά, πολύ απαλά, όπως ακριβώς έγραψα στο σχόλιό μου. Σαν ένας γονιός που κρατά στην αγκαλιά του το 3χρονο παιδάκι του. Αντιλαμβάνομαι όλες τις αισθήσεις που συμβαίνουν στο σώμα μου αυτή τη στιγμή – κι αυτό γιατί είναι η επικέντρωση σε μία μόνο αίσθηση, σε ένα μόνο αίσθημα και η προσπάθεια να το ερμηνεύσουμε, να το χειριστούμε ή να το αποφύγουμε που δημιουργεί την αίσθηση του προσώπου και της αποκοπής από την απρόσωπη συνείδηση.

Είναι βέβαιο ότι, αν αντισταθώ στην πίεση, το μόνο που θα καταφέρω είναι να την κάνω πιο δυνατή. Απλά λοιπόν αποδέχομαι την πίεση σαν μία από τις πάμπολλες αισθήσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή.

Και ξέρετε τι συμβαίνει τότε; Είναι αστείο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αρχίζω να ΠΡΟΣΠΑΘΩ να νιώσω κάτι άλλο. Και τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι κι αυτός είναι ένας μηχανισμός που προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο της εμπειρίας μου. Το «προσπαθώ» δεν είναι το ίδιο με το «είμαι» ή «νιώθω» κάτι άλλο. Το να είμαι κάτι άλλο δεν περιέχει καμιά απολύτως προσπάθεια: ΑΠΛΑ ΕΙΜΑΙ.

Και μόλις το αντιλαμβάνομαι, στρέφω ξανά την προσοχή στο σώμα μου, ώστε να συμπεριλάβει όλα όσα του συμβαίνουν, απαλά, πολύ απαλά. Και μετά, χαμηλόφωνα (το μυστικό είναι: χαμηλόφωνα) κάνω την ερώτηση: «ποιος είναι που έχει συνείδηση όλων αυτών που μου συμβαίνουν;». Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η ερώτηση έχει τρομερή δύναμη. Μόλις την κάνω, η προσοχή συγχωνεύεται με τη συνείδηση και αρχίζω να διευρύνομαι τόσο πολύ που νιώθω σα να χωράω το σύμπαν ολόκληρο.

Και μετά προσέχω πολύ. Προσέχω να μην κρατήσω καμία ανάμνηση αυτού που έγινε, να το αφήσω να φύγει, για να το ξαναβρώ έτσι φρέσκο, έτσι ατόφιο, έτσι καινούριο, κάθε φορά. Δεν είναι μέθοδος, δεν είναι φιλοσοφία, δεν είναι διδασκαλία ούτε πρέπει να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί τότε απλούστατα δεν θα είναι αυτό που είναι: το ΕΙΝΑΙ το ίδιο…