Σκληρότητα κι αντοχές

Είναι φορές που η πραγματικότητα φαντάζει αβάσταχτη, μοιάζει με κάτι που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Αλλά κι αυτό είναι αποτέλεσμα των χιλιάδων ερμηνειών μας. Μπορεί ποτέ αληθινά να είναι η πραγματικότητα αβάσταχτη; Εάν πιστεύουμε κάτι τέτοιο, είναι σα να πιστεύουμε ότι ο Θεός κάνει λάθη και ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα από Εκείνον. "Εντάξει, τότε, θα την αντέξω, όπως την άντεχα τόσα χρόνια", μπορεί να απαντήσει κανείς. Αλλά και αυτό συνιστά σκληρότητα κατά του εαυτού μας, είναι μια στάση που μας κάνει σκληρότερους, μας κάνει να τεντώνουμε τα νεύρα και τους μύες μας για να σηκώσουμε το υποτιθέμενο φορτίο.

Το θέμα δεν είναι να αντέξουμε ή τι αντέχουμε. Το θέμα είναι να επιτρέψουμε στην εμπειρία αυτής εδώ της στιγμής (και κάθε άλλης) να είναι παρούσα απαλά, πολύ απαλά. Δεν είναι ότι θα αλλάξει η εμπειρία αυτή καθεαυτή μέσα από τη στάση μας, όμως θα αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα κι εκεί είναι όλο το παιχνίδι. Να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να είναι παρόντες αυτήν εδώ τη στιγμή, χωρίς να προσπαθούμε να την αποφύγουμε, χωρίς να προσπαθούμε να δραπετεύσουμε. Γιατί κάθε προσπάθεια αποφυγής θα μας πάει απλά σε ένα άλλο σημείο από το οποίο επίσης θα θέλουμε να δραπετεύσουμε και ούτω καθεξής χωρίς τέλος. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τη ζωή. Όπου και να πάμε κουβαλάμε ολόκληρο το είναι μας, την ολότητά μας. Κι αυτό είναι το σπουδαίο.

Το να μη θέλει κανείς να είναι παρόν στην πραγματικότητα είναι μεγάλη παγίδα για τους πνευματικούς αναζητητές που προσπαθούν με χίλια μέσα να βρεθούν σε άλλες διαστάσεις, να ανοίξουν πύλες, να βάλουν ασπίδες, κ.ο.κ. Συνιστά πίστη στην υπόσχεση ότι "εκεί" είναι καλύτερα από "εδώ". Η προσπάθεια αποφυγής σκέψεων, συναισθημάτων ή αισθήσεων μεταφράζεται ως "δεν θέλω να είμαι στο σώμα μου". Όμως το σώμα μας δεν είναι φυλακή: φυλακή είναι η επιθυμία μας να βγούμε από αυτό. Το σώμα μας είναι ένα εκπληκτικό δώρο, το δώρο που μας επιτρέπει να είμαστε εδώ, τώρα. Ο νους μας μπορεί να ταξιδεύει αλλού, τα συναισθήματά μας να κατευθύνονται προς άλλα άτομα και προσανατολισμούς, όμως το σώμα όχι. Το μόνο που μπορεί να κάνει το σώμα είναι να βρίσκεται εδώ, τώρα και για όσο διάστημα ο Θεός θέλει.

Και μια και είπα για πνευματικούς αναζητητές. Το να είναι κανείς "πνευματικός αναζητητής" είναι διαφορετικό από το να είναι αφυπνισμένος. Ο "πνευματικός αναζητητής" είναι άλλη μια ταυτότητα ή μια μάσκα και, όπως όλες οι ταυτότητες και οι μάσκες, χρησιμεύει σε ένα και μόνο πράγμα: να προστατέψει την καρδιά μας ώστε να μην πληγωθεί. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αποφεύγουμε να ζούμε απαλά, να ζούμε τη στιγμή, να ζούμε ουσιαστικά γυμνοί, επιτρέποντας στη Ζωή και τη Συνείδηση να μας χρησιμοποιούν κατά το θέλημά Τους. Το να ζει κανείς γυμνός σημαίνει ότι ζει ανοικτός σε αυτό που του δίνεται, χωρίς να το περιενδύει με ερμηνείες, χωρίς π.χ. να βάζει στην πραγματικότητά του την ετικέτα του πνευματικού αναζητητή ή κάποια άλλη.

Όμως μόνο όταν πάψουμε να προστατεύουμε την καρδιά μας για να μην πληγωθεί μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ανοίξει, ότι θα ανοίξουμε την ύπαρξή μας σε ο,τιδήποτε μέσα μας ή έξω από μας και θα του επιτρέψουμε απλά και απαλά να είναι αυτό που είναι. Όχι ότι κάνουμε εμείς κάτι για να ανοίξουμε την καρδιά μας: η καρδιά ανοίγει μόνη της όταν πληγώνεται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Απαλά, λοιπόν, ας πάψουμε να την προστατεύουμε. Ας πάψουμε να συσσωρεύουμε σκληρότητα μέσα μας για να την προστατέψουμε. Πώς μπορεί η καρδιά να ανοίξει μέσα σε τόση σκληρότητα; Απλά, δεν μπορεί.