Το τελευταίο διάστημα διάβαζα εν παραλλήλω βιβλία προς δύο κατευθύνσεις. Η μία ομάδα βιβλίων ήταν, ας πούμε, μεταφυσική: πρόκειται για την τριλογία του Florian Tathagata: “Being”, “Given” και “Space”. Τα άλλα δύο ήταν βιβλία εκλαϊκευμένης ιατρικής: “My stroke of insight” της Jill Bolte Taylor, Ph.D. (το οποίο παρακινήθηκα να διαβάσω μετά από ένα εκπληκτικό βίντεο που είχε ανεβάσει στο blog της η toxotis) και το “The brain that changes itself” του Norman Doidge, M.D.
Πολύ σύντομα και προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως οι δύο αυτές ομάδες βιβλίων συμπλήρωναν απόλυτα η μία την άλλη. Όχι μόνο έβρισκα στη δεύτερη αιτιολογίες για την πρώτη, αλλά και στην πρώτη έβρισκα ακριβείς περιγραφές βιολογικών γεγονότων που περιγράφονταν στη δεύτερη. Αναπόφευκτα οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο έχει πολύ ευρύτερη βιολογική βάση από ό,τι συνειδητοποιούμε.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο εγκέφαλος μας χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια, το αριστερό και το δεξί. Αυτά τα δύο ημισφαίρια επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω μιας «λεωφόρου μεταβίβασης πληροφοριών», ουσιαστικά μιας πολύ μεγάλης δέσμης νευρικών ινών που τα ενώνει, η οποία ονομάζεται μεσολόβιο ή τυλώδες σώμα (corpus callosum).
Από το corpus callosum οι πληροφορίες στη συνέχεια μεταβιβάζονται στον gyrus cinguli (έλικας προσαγωγίου), ο οποίος μαζί με την αμυγδαλή και τον ιππόκαμπο απαρτίζει το στεφανιαίο ή μεταίχμιο ή επιχείλιο σύστημα (limbic system). Τι λειτουργία επιτελεί αυτό; Η δουλειά του είναι να επισυνάπτει/περιενδύει τις εισερχόμενες πληροφορίες με συναισθήματα. Αυτό συμβαίνει προτού οι πληροφορίες διοχετευθούν προς τους ανώτερους εγκεφαλικούς λωβούς όπου εδράζουν οι γνωστικές ικανότητες. Επομένως, κάθε ερέθισμα που εισέρχεται στον εγκέφαλό μας υποχρεωτικά προσλαμβάνει ένα συναίσθημα από αυτό το σύστημα, που ονομάζεται επίσης παλαιοθηλαστικό γιατί αναπτύχθηκε πρώτο. Υπό αυτήν την έννοια, είμαστε μάλλον συναισθανόμενα όντα που σκέπτονται και όχι σκεπτόμενα όντα που συναισθάνονται, όπως προτιμάμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας.
Τέλος πάντων, ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του στεφανιαίου συστήματος είναι ότι, παρόλο που λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, δεν ωριμάζει. Οι νευρώνες του, όπως και η πλειονότητα άλλωστε των νευρώνων του εγκεφάλου μας, αντίθετα με τα υπόλοιπα κύτταρα του σώματός μας, δεν αντικαθίστανται. Στο βιολογικό αυτό γεγονός οφείλεται το φαινόμενο ότι κάθε φορά που μας πατάνε τα συναισθηματικά μας κουμπιά, εξαιτίας ακριβώς του στεφανιαίου μας συστήματος, αντιδρούμε αρχικά με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούσαμε όταν ήμασταν 2 ετών. Ευτυχώς που τα κύτταρα του εξωτερικού φλοιού, αντίθετα, ωριμάζουν κι έτσι μπορούμε να αναγνωρίζουμε νέες πληροφορίες. Κι όταν συγκρίνουμε τις νέες αυτές πληροφορίες με τις αποθηκευμένες στο γνωστικό μας κέντρο, παρά την αυτόματη πρώτη αντίδραση του στεφανιαίου μας συστήματος, μπορούμε να επαναξιολογήσουμε την τρέχουσα κατάσταση και εκούσια να επιλέξουμε μια πιο ώριμη αντίδραση.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό του εγκεφάλου μας είναι η ασυμμετρία αριστερού και δεξιού ημισφαιρίου. Κάτι έχουμε ακούσει όλοι μας γι’ αυτό. Το δεξί ημισφαίριο είναι σχεδιασμένο να συγκρατεί τα πράγματα έτσι όπως συνδέονται μεταξύ τους. Για το δεξί μας ημισφαίριο δεν υπάρχει χρόνος πέρα από την τρέχουσα στιγμή και κάθε στιγμή είναι ένα τεράστιο κολλάζ εντυπώσεων κι ερεθισμάτων. Στην τρέχουσα αυτή στιγμή, λόγω της άμβλυνσης των ορίων μεταξύ των ξεχωριστών οντοτήτων που είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο το δεξί μας ημισφαίριο, όλα συνδέονται μεταξύ τους σαν ένα. Εδώ επίσης βρίσκονται οι κατοπτρικοί νευρώνες (mirror neurons) που λέγαμε, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την ενσυναίσθηση. Είναι αυτοί που μας κάνουν να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να «ξέρουμε ακριβώς πώς νιώθει».
Το αριστερό ημισφαίριο, από την άλλη, επεξεργάζεται τις εισερχόμενες πληροφορίες με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Παίρνει καθεμία από τις πολυσύνθετες στιγμές του δεξιού ημισφαιρίου και απομονώνει λεπτομέρειες, τις οποίες συνδέει με λεπτομέρειες από την προηγούμενη στιγμή. Οργανώνοντας τις λεπτομέρειες με τέτοια γραμμική αλληλουχία, δημιουργεί την έννοια του χρόνου, τον οποίο διαιρεί σε παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα. Μας λέει π.χ. ότι πρέπει να γίνει αυτό προτού να γίνει το άλλο. Και δεν είναι αυτό το μόνο που μας λέει. Επειδή σε αυτό εδράζουν τα κέντρα της κατανόησης (Wernicke area) και της παραγωγής της γλώσσας (Broca area), μας μιλάει ακατάπαυστα, υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς ποιοι είμαστε και πώς συνδεόμαστε με τον έξω κόσμο. Εδώ βρίσκεται το κέντρο της προσωπικότητάς μας.
Εδώ επίσης δημιουργούνται βρόγχοι ή μηχανισμοί σχεδόν αυτόματων αποκρίσεων στα ερεθίσματα. Με βάση αυτούς τους μηχανισμούς, το αριστερό μας ημισφαίριο μπορεί να προβλέπει το πώς θα αντιδράσουμε, τι θα σκεφτούμε ή πώς θα αισθανθούμε στο μέλλον – και φροντίζει να μας κατευθύνει προς τις ίδιες πάντα αντιδράσεις. Το αριστερό μας ημισφαίριο είναι ακόμη το τμήμα του εγκεφάλου μας που κατηγοριοποιεί τις πληροφορίες ιεραρχικά, συμπεριλαμβανομένων των πραγμάτων που μας έλκουν ή μας απωθούν. Αυτά που μας έλκουν και μας απωθούν κρίνει ότι είναι καλά ή κακά αντίστοιχα. Εδώ είναι η έδρα της κρίσης και της ανάλυσης, δύο λειτουργίες εξαιτίας των οποίων το αριστερό μας ημισφαίριο μας συγκρίνει διαρκώς με όλους τους άλλους και μας κρατά ενήμερους για τα σημεία στα οποία, κατά την κρίση του, υπερτερούμε ή υπολειπόμαστε.
Κι ενώ το αριστερό μας ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για την κατανόηση της δομής και της σημασίας μιας πρότασης, την αντίληψη των γραμμάτων και τη σύνδεσή τους με τις έννοιες, το δεξί ημισφαίριο ερμηνεύει τη μη λεκτική επικοινωνία – τις πιο λεπτές υφές όπως ο τόνος της φωνής, η έκφραση του προσώπου και η γλώσσα του σώματος. Το δεξί μας ημισφαίριο αντιλαμβάνεται τη μεγάλη εικόνα της επικοινωνίας και αξιολογεί τη συνέπεια της πράξης ως σύνολο. Τέλος, το αριστερό μας ημισφαίριο είναι εκείνο που αντιλαμβάνεται τα όρια του σώματός μας, ενώ το δεξί είναι εκείνο που το τοποθετεί μέσα στον χώρο γύρω.
Όλα τα ποστ που έχω ανεβάσει το τελευταίο διάστημα, τα οποία βασίζονται σε συζητήσεις του Florian Tathagata με άλλους ανθρώπους, όπως μαγνητοσκοπήθηκαν, καταγράφηκαν και δημοσιεύθηκαν, είναι ακριβώς μια εξερεύνηση στον κόσμο του δεξιού ημισφαιρίου. Είναι η πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας. Όμως το δεξί ημισφαίριο δεν περιλαμβάνει γλωσσικό κέντρο κι έτσι δεν μπορεί να μας μιλήσει. Ο τρόπος του είναι ο τρόπος της διαίσθησης, ο τρόπος της συνολικής εικόνας, της ανάδειξης του χώρου που περιέχει τις λεπτομέρειες τις οποίες απομονώνουν προσεκτικά τα κύτταρα του αριστερού μας ημισφαιρίου και στη συνέχεια μας λένε ποιοι είμαστε, βασισμένα στη μνήμη ανάλογων λεπτομερειών, γεμίζοντας το μέλλον μας με προβολές για το τι θα προτιμήσουμε να κάνουμε και πώς. Κυριολεκτικά, είμαστε αποκυήματα της φαντασίας του αριστερού μας ημισφαιρίου.
Το θέμα είναι ότι οι πληροφορίες διοχετεύονται μέσω του corpus callosum πρώτα στο δεξί ημισφαίριο και μετά στο αριστερό. Θα μπορούσαμε εξίσου καλά να επικεντρωθούμε στην ενωτική εντύπωση που αποκομίζει το δεξί μας ημισφαίριο από τον κόσμο, όμως να που το αριστερό ημισφαίριο μας μιλάει ακατάπαυστα μέσα από το γλωσσικό μας κέντρο και τραβά την προσοχή μας προς τις λεπτομέρειες, μας οδηγεί σε αναλύσεις και γενικά δημιουργεί τον αποσπασματικό κόσμο που αντιλαμβανόμαστε ως εσωτερική μας πραγματικότητα. Αλλά να που δεν είναι η μοναδική…
12 σχόλια:
Χριστινάκι από όσα διάβασα συνολικά σε όλα τα μηνύματα που αναφέρονται στην συγκεκριμένη μέθοδο η άποψή μου είναι η εξής
Είναι ασφαλές και θεμιτό να λειτουργήσεις έτσι εσύ λόγω της ισχυρής προσωπικότητας που διαθέτεις ή έστω λόγω του ότι ως επί το πλείστον λειτουργείς με το αριστερό ημισφαίριο. Δεν είναι ασφαλής μέθοδος και δεν πρέπει να επιχειρηθεί από ανθρώπους που ως επί το πλείστον λειτουργούν με το δεξί ημισφαίριο.
Εσύ κατόπιν επιλογής σου θα επιχειρήσεις να βρεθείς σε μια κατάσταση χ, όμως έχεις ως βοηθό, συμπαραστάτη, προστάτη το αριστερό σου ημισφαίριο που θα αναλάβει τον έλεγχο όταν διαπιστωθεί πως παρασύρεσαι σε φαντασιώσεις και αρχίζεις να μην διαχωρίζεις την πραγματικότητα από το όνειρο. Οι άνθρωποι που λειτουργούν διαφορετικά δεν έχουν έναν τέτοιο βοηθό γιατί δεν έχουν προλάβει, επιχειρήσει, θελήσει, τύχει, ……….. (βάλε ότι λέξη σκεφτείς) να τον αναπτύξουν.
Αυτό ως σκεπτικό μπορεί να θεωρηθεί χωριστικό, αλαζονικό ή ότι άλλο όμως αυτό είναι και έχω διαπιστώσει στην πράξη ότι λειτουργεί όπως ακριβώς το αναφέρω.
Επιπλέον θα ήθελα να πω για το θέμα της χωριστικότητας ότι δεν βλέπω ως κακό το να αισθάνομαι ότι διαφέρω από τον διπλανό μου ή το να μην θέλω να τον συναναστραφώ διότι δεν τον γουστάρω, δεν μου κάνει.
Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος π.χ. που μιλάει άσχημα για το παιδί του θα πρέπει να έχει εμένα για παρέα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να συναναστρέφομαι κάποιον που π.χ. χλευάζει νοητικά άρρωστα άτομα με την δικαιολογία ότι τάχα τον προσβάλλουν.
Όχι, να μην με πλησιάζει, δεν θέλω.
Βεβαίως μέσα μου διαχειρίζομαι διαφορετικά το θέμα, κατανοώ ότι προσπαθεί, ότι δουλεύει καθημερινά, ότι αυτά πρέπει να κάνει για να προχωρήσει, αλλά όταν θα βρίσκεται απέναντί μου θα έχω την στάση που προανέφερα.
Τι λες εσύ Χριστινάκι? δηλ. όχι μόνο εσύ και όποιος άλλος θέλει να σχολιάσει.
Τι ζέστη και σήμερα βρε παιδί μου
φιλιά
Ρούλα
Ξέρεις Ρούλα μου νομίζω πως το άτομο που είναι πιο κοντά στο νόημα και στην εφαρμογή της συγκεκριμένης μεθόδου είναι η 15 μηνών κόρη μου. Δεν κάνω πλάκα, την κοιτάζω πώς αλλάζει διαθέσεις από τη μία στιγμή στην άλλη και πώς, όσο κρατάει η κάθε διάθεση, είναι ολόκληρη μόνο αυτή η διάθεση και τίποτε άλλο.
Για τον κόσμο των ενηλίκων, μια παρόμοια ολοκληρωτική εφαρμογή της μεθόδου θα ήταν, θα συμφωνήσω μαζί σου, επικίνδυνη. Για να μπορέσουμε να συσχετιστούμε κοινωνικά χρειαζόμαστε το αριστερό μας ημισφαίριο – αυτό είναι που βρίσκει τη θέση μας μέσα στον κόσμο, που μας τοποθετεί μέσα στο κοινωνικό πλέγμα. Μόνο που εκεί πρέπει να περιοριστεί. Δεν πρέπει η δουλειά του να είναι η ολοσχερής ανάληψη του ελέγχου ούτε ο σφετερισμός της ταυτότητάς μας στο σύνολό της. Αυτά τα έχουμε συζητήσει χιλιάδες φορές στο παρελθόν, μόνο που αντί για «αριστερό ημισφαίριο» λέγαμε «το εγώ». Και αντί για «δεξί ημισφαίριο» λέγαμε «ανώτερος εαυτός» ή «η θεότητα μέσα μας».
Ποιος τρόπος λοιπόν υπάρχει να μην παραδώσουμε όλο τον έλεγχο μόνο στον μισό μας εγκέφαλο; Ποιος τρόπος υπάρχει να αντιληφθούμε και τον άλλο μισό, να τον εντάξουμε δυναμικά στην καθημερινότητά μας σαν έναν άλλον τρόπο ύπαρξης; Ο μόνος τρόπος είναι να πάψουμε να πιστεύουμε τόσο πολύ στο μισό που τώρα πιστεύουμε, ώστε να αφήσουμε λίγο κενό, λίγη σιωπή και να μπορέσουμε να συναισθανθούμε το άλλο μισό που, απουσία γλωσσικού κέντρου, δεν μπορεί να μας μιλήσει.
Και πάλι θα συνεχίσουμε να ενδιαφερόμαστε τρομερά για τις σκέψεις του, τα συναισθήματα που εγείρει, τις αναλύσεις του, τις ελπίδες του, τα όνειρά του, κλπ. Δεν χρειάζεται όμως το μισό από αυτό που είμαστε να αιχμαλωτίζει όλο μας το είναι. Αυτό βασικά λέει η μέθοδος. Και την πιστεύω, ξέρεις γιατί; Γιατί δεν πετάει το εγώ στα σκουπίδια, δεν λέει «είναι άχρηστο, είναι κακό», αντίθετα λέει «αγκάλιασέ το τρυφερά, δώσε του την προσοχή που χρειάζεται, απλά μην πιστεύεις όλα όσα σου λέει». Δίνει το μέτρο, τον τρόπο ανάμεσα στους δύο τρόπους αντίληψης, τους περιλαμβάνει και τους δύο.
Προσωπικά θα χαιρόμουν πολύ να είχα συναντήσει αυτή τη μέθοδο 19 χρόνια πριν, τότε που ξεκινούσα στο μεταφυσικό μονοπάτι. Δεν νομίζω πως προϋποθέτει την ανάπτυξη του αριστερού ημισφαιρίου σε κάποιο εξαιρετικό επίπεδο. Ούτε πως μπορεί να οδηγήσει σε ονειροφαντασίες. Η μόνη παγίδα που περικλείει είναι να νομίζεις ότι γίνεσαι χώρος/συνείδηση αλλά αντ’ αυτού να γίνεσαι παρατηρητής ή αφέτης και ενδεχομένως να μπαίνεις σε τριπάκια του εγώ. Αλλά υπάρχουν τρόποι να το ελέγξεις.
Όσο για τη χωριστικότητα. Αυτά που γράφεις είναι ιστορίες τρόμου που παράγει το αριστερό σου ημισφαίριο. Και το δικό μου τις ίδιες παράγει, γι’ αυτό το ξέρω. Πόσους ανθρώπους σαν αυτούς που περιγράφεις έχεις γνωρίσει; Γιατί εγώ ειλικρινά δεν έχω γνωρίσει κανέναν. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που θύμωσαν και μίλησαν άσχημα στα παιδιά τους ή για τα παιδιά τους, αλλά δεν ήταν εκείνοι που μιλούσαν, ήταν ο θυμός τους. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που μιλούν για τους μετανάστες ή για τους διανοητικά άρρωστους σαν να είναι βάρος σε κείνους προσωπικά, αλλά πάλι δεν ήταν εκείνοι που μιλούσαν, ήταν οι ιστορίες που έφτιαχνε το αριστερό τους ημισφαίριο. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που προξενούν πόνο σε άλλους ανθρώπους εσκεμμένα αλλά δεν είναι οι ίδιοι που το κάνουν είναι ο τρόπος που τους έδειξαν και ο τρόπος που τους φέρθηκαν όταν ήταν μικροί που αναπαράγεται από το αριστερό τους ημισφαίριο σαν αυτοματοποιημένη αντίδραση.
Αντίθετα, έχω καθίσει στο μετρό απέναντι από έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο, ο οποίος εμφανώς κοιμόταν μέρες στον δρόμο, βρώμικο και αξιοθρήνητο και δεν έχω βρει το κουράγιο να τον ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι, επειδή το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου φρόντισε να με γεμίσει ιστορίες ότι μπορεί να πάθω κάτι. Καταλαβαίνεις; ΠΡΕΠΕΙ να βρούμε τον τρόπο να γίνουμε άνθρωποι και ο μόνος τρόπος είναι να πάψουμε να μας προστατεύουμε, να πάψουμε να κλεινόμαστε, να πάψουμε να σκληραίνουμε. Αυτό λέει η μέθοδος, τίποτε άλλο.
Χριστίνα μου διαφωνώ.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να υπάρχει μόνο το ένα άκρο ή το άλλο, ποιος μιλάει για άχρηστα εγώ και κακά?
Επίσης τι δικαιολογία είναι αυτή με το αριστερό ημισφαίριο? Δεν το κάνει ο άνθρωπος αλλά το αριστερό του ημισφαίριο? Γιατί αυτό δεν είναι κομμάτι του ανθρώπου?
Επιπλέον από πού βγαίνει το σίγουρο συμπέρασμα ότι το δεξί ημισφαίριο είναι αυτό που συνήθως ονομάζεται ανώτερος εαυτός?
Κατά θάλασσα μεριά υπάρχει μια δασκάλα σε ένα πολυτελές κέντρο που κάνει γιόγκα και ρέικι. Πάνε ατέλειωτα θύματα γιατί τους κάνει την γιόγκα για να αδυνατίσουν (τέτοιος ξεπεσμός) και μετά τους προκαλεί διάφορα με το ρέικι και τους λέει ή ότι είναι η μετενσάρκωση του Βούδα ή ότι ήταν μαθήτρια του Βούδα και είναι σε επαφή μαζί του και την καθοδηγεί, κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι ακριβώς.
Ξέρεις πόσο κοστίζει αυτό? 1.000€ το μήνα.
Τι λειτουργεί σε αυτή, το αριστερό ημισφαίριο ή το δεξί? Όποιο και να λειτουργεί φιλενάδα δεν με ενδιαφέρει. Εκμεταλλεύεται ανθρώπους και εκεί λήγει για εμένα. Άλλο είναι η θεωρία και άλλο η ζωή.
Τέλος πάντων, εάν εσύ μπορείς να λειτουργήσεις όλο αυτό υπερ σου μπράβο και καλά κάνεις και το ακολουθείς.
Φιλιά
Ρούλα
Έλα καλή μου Ρουλίτσα... αυτό έγραψα; Ίσα-ίσα αυτό που έγραψα είναι ότι παραείμαστε το αριστερό μας ημισφαίριο και να αδειάσουμε λίγο χώρο να αντιληφθούμε και το άλλο.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το να ταυτίζεσαι ολοκληρωτικά με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου είναι λάθος. Απλά έχει μεγάλο κόστος. Προσπαθείς συνέχεια να έχεις τον έλεγχο, περιχαρακώνεσαι, νιώθεις σε διάσταση από τη ζωή και σε απόσταση από τους άλλους, κλπ. Αλλά δεν είναι λάθος, απλά κοστίζει.
Για μένα προσωπικά, μια και το αναφέρεις, η όλη μέθοδος που προσπάθησα να περιγράψω (αν μπορείς να την πεις μέθοδο) είναι μια λύτρωση, αλλά πάλι εγώ προσωπικά είχα φτάσει στο "σημείο της μη επιστροφής" που λένε, κοινώς σε αδιέξοδο.
Αυτή η κυρία που αναφέρεις, μήπως είναι από την Ισπανία; (έχει γούστο να την ξέρω κι αυτήν!)
Φιλάκια πολλά
είδες που δρόσισε λίγο σήμερα;
Χριστίνα
Σαν το αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου να είναι το πρώϊμο τμήμα
και το δεξιό το όψιμο, ή το παρελθόν και το μέλλον της ανθρώπινης σκέψης αδιαίρετα ... Λες κάποτε να λένε εν αρχή ην η Διαίσθηση όπως κάποτε λέγανε, εν αρχή ην ο Λόγος.
Αγαπητέ/-ή airgood, μέχρι στιγμής εγώ το σκεφτόμουν αντίστροφα, με δεδομένο ότι το γλωσσικό κέντρο βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο και η γλώσσα είναι μία από τις ανθρώπινες δεξιότητες που αναπτύχθηκε μεταγενέστερα.
Πάντως, απ' όσα έχω διαβάσει οι επιστήμονες κάνουν έναν διαφορετικό διαχωρισμό και λένε ότι το τμήμα του εγκεφάλου μας που αναπτύχθηκε πρώτο είναι το στεφανιαίο σύστημα (που επίσης ονομάζεται και παλαιοθηλαστικός ή ερπετικός εγκέφαλος), αυτό δηλαδή που προσάπτει συναισθήματα στα εξωτερικά ερεθίσματα.
Τι να πει κανείς! Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρουμε ακόμη...
Χριστινα μου καλησπερα! Σου ειναι ευκολο να μου γραψεις, αν το γνωριζεις, τα βιβλια του Florian Tathagata εχουν μεταφραστει και κυκλοφορησει στα Ελληνικα?
Σ'ευχαριστω,
Καλο βραδυ
Ευθυμια
Δυστυχώς όχι, Ευθυμία μου, δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και όχι μόνο αυτό αλλά ο εκδότης που σταχυολόγησε τα κείμενα και τα δημοσίευσε είναι Γερμανός με αποτέλεσμα τα αγγλικά των πρωτότυπων βιβλίων να είναι κάπως περίεργα. Αλλά μπορείς να διαβάσεις, αν θέλεις, βιβλία και κείμενα του Κρισναμούρτι που κινούνται στο ίδιο πνεύμα. Ρίξε μια ματιά στο www.klibrary.gr
Σ'ευχαριστω πολυ κοριτσι μου. θα μπω στην δ/νση που μου γραφεις αμεσως μετα.
Περιμενοντας την επομενη αναρτηση ευχομαι να εισαι καλα.
Καλημερα!!!!
Ευθυμια
Χριστινάκι δεν συμφωνώ με κανενός είδους ταύτιση και δεν μιλάω για μια συνεχή προσπάθεια ελέγχου, μιλάω για μια ισορροπία.
Ναι ξέρω ότι για σένα αυτή η μέθοδος είναι μια λύτρωση και εύχομαι να πάει το όλο θέμα εξαιρετικά καλά.
Δεν ξέρω από πού είναι αυτή η κυρία, μόλις άκουσα την διαδικασία που ακολουθεί δεν ήθελα να ακούσω τίποτε άλλο. Για μένα το χρήμα ως αντάλλαγμα για οτιδήποτε που έχει σχέση με πνευματική μέθοδο είναι μια αισχρότητα και δεν δίνω καμία δικαιολογία στα άτομα που κινούνται έτσι.
Θυμάμαι τώρα και μια άλλη που έλεγε ότι είναι αντάλλαγμα για τον χρόνο της.
Τι λες κυρά μου? Πέντε άρες μάρες κουκουνάρες λες και έχεις μετατρέψει σε χυλό το μυαλό όσων σε ακούν, θα σε πληρώσουν κιόλας?
Τέσπα
Καλές διακοπούλες φιλενάδα, να κάνεις πολλά μπανάκια, να ξεκουραστείς, να πας βόλτες .
Εγώ ήταν να πάω Χαβάη αλλά δεν βρήκα τον Θωμά στο σπίτι και έτσι ξέμεινα στην Αθήνα. μπουα χα χα χα
Φιλιά
Ρούλα
Ασ'τα βρε Ρούλα μου... κι εγώ για Χαβάη ξεκίνησα, αλλά έγινε αεροπειρατεία στο δρόμο και βρέθηκα στην Εύβοια! χα χα χα!
Εντάξει, ξέρω τι εννοείς, ξέρεις τι εννοώ, δεν είναι εύκολο να εκφράζεται κανείς μέσα από τρεις αράδες. Αλλά, αν έχεις υπομονή, όταν επιστρέψω από την παρ' ολίγον Χαβάη, θα ανεβάσω αναρτήσεις από την επιστημονική ας πούμε πλευρά του θέματος και θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε περισσότερο, ελπίζω.
Μέχρι τότε, πολλά φιλάκια!!!
Αχ μπρε τζάνουμ,
ο Θωμάς ήταν σ΄εμένα κι έγλυφε κάτι ψαροκόκαλα κι άσε που στη Χαβάη για να πάς θέλει και μηχανή... μπιχιχι! :)
Κορίτσια αυτή η κιουρία -ο μάστερ της να την κάνει τέτοια...- έλυσε τα της πνευματικότητας της γεμίζοντας τις τσέπες της ε? Κι ύστερα σου λένε η κρίση...
Το ωραίο είναι πως σήμερα μετέφραζα ένα κομμάτι από τους wingmakers όπου λέει χαρακτηριστικά:
"Όταν κάποιοι λένε: «Έχω αυτο-πραγματωθεί και κατα συνέπεια είμαι φωτισμένος», έχουν φωτιστεί από τη σύνθεση θεός-πνεύμα-ψυχή?... ή βιώνουν τη συνείδησιακή κατάσταση της κυρίαρχης ολότητας έξω από τα όρια του συστήματος ανθρώπινης νόησης? Εάν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, δεν θα τους συναντήσεις σε εκπαιδευτικά ταξίδια, να δίνουν σεμινάρια, να δημιουργούν σχολές ή ασραμ, να δίνουν διαλέξεις, να δημιουργούν πνευματικές οδούς, να θεραπεύουν με αντάλλαγμα τα χρήματα, αποκομίζοντας κέρδη από την εμπειρία τους ή ισχυριζόμενους πως διαθέτουν ιδιαίτερες δυνάμεις που λείπουν σε κάποιους άλλους."...
στην πνευματικότητα δε συνάδει το "ότι δίνεις παίρνεις" προφανέστατα...
αν και ο όρος "πνευματικότητα" έχει εμπορευματοποιηθεί τόσο που αναρωτιέται κανείς τι έχει απομείνει από τούτη...
Πάντως Χριστίνα μου, πολύ χαίρομαι που ήσουν η έμπνευση για την μη-χρηματιζόμενη εφαρμογή/μύηση στο Ρεϊκι και λέγοντας μύηση: τελικά η μέθοδος δίχως δάσκαλο έχει ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια δράση... "καρατσεκαρισμένα" που λεγε και η Μαλβίνα...
Όσο για αριστερό και δεξί ημισφαίριο: δεν λέγαμε πάντα πως η ισορροπία, η μέση οδός είναι η λύση? Το πολύ "φως" βλάπτει το ίδιο πολύ όσο και το πολύ "σκοτάδι" και σε τελική ανάλυση, -κατά τους wingmakers- όσο βλέπεις λέξεις και εικόνες ή ακούς ήχους, είσαι εντός του Συστήματος Ανθρώπινης Νόησης και άρα ΔΕΝ έχεις ελευθερωθεί -δεν επικοινωνείς με την "κυρίαρχη ολότητα" που είναι απόλυτη Σιωπή... η ουσία όλων μας...
Θα το ξαναπω κι ας κουράζει:
Τελικά όλα συνδέονται...
Είτε επιστημονικά, είτε "πνευματικά", είτε με απλή κριτική σκέψη κάποια στιγμή καταλήγεις σε κοινές αλήθειες και παραδοχές που απλά φέρουν άλλες "ετικέτες"/ορολογίες...
Φιλιά γλυκιές μου και καλές βουτιές σε όποια "Χαβάη" κι αν είστε!
Δημοσίευση σχολίου