Εκατέρωθεν

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Α, ναι! Στη φυσιολογία του εγκεφάλου, στις βιολογικές βάσεις της κοσμοαντίληψης και συμπεριφοράς μας, στην ασυμμετρία μεταξύ αριστερού και δεξιού ημισφαιρίου.

Προτού αρχίσω να παραθέτω στοιχεία, να πω ότι το τι κάνει γενικά ο εγκέφαλός μας, πόσο μάλλον το ποιο τμήμα του κάνει τι είναι θέμα προς διερεύνηση. Η ιατρική επιστήμη στον τομέα αυτόν βρίσκεται μάλλον στα σπάργανα, η κατανόησή της είναι ελλιπής, όπως και τα στοιχεία της. Η μελέτη του εγκεφάλου και των λειτουργιών του είναι αντικείμενο της νευροανατομίας κυρίως, η οποία μόνο τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες κατάφερε να βγάλει τις παρωπίδες της και να δει τα πράγματα με ανοικτό πνεύμα.

Από την άλλη, ο κλάδος της γνωστικής ψυχολογίας μας έχει φέρει αντιμέτωπους με τις γνωστικές μας αδυναμίες: αδυναμίες κατανόησης και μνήμης, σφάλματα και στρεβλώσεις, γενικεύσεις χωρίς ερείσματα, όλα αυτά τεκμηριωμένα με στοιχεία από πειράματα και έρευνες.

Από τις δύο αυτές πλευρές, οι οποίες για μένα παρουσιάζουν ενδιαφέρον, έχω επιλέξει κάποιες μαρτυρίες. Η μία είναι της νευροανατόμου Jill Bolte Taylor, η οποία υπέστη η ίδια ένα εγκεφαλικό με ακατάσχετη αιμορραγία στο αριστερό ημισφαίριό της, κατάφερε με τη βοήθεια της μητέρας της να καταγράψει την εμπειρία της βήμα-βήμα μέχρι την πλήρη της ανάρρωση και μας προσφέρει μια «εκ των έσω» ματιά του τι συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν βγει από την πρίζα κατά το ήμισυ. Η άλλη είναι ενός αγαπημένου μου φίλου, του Κώστα Δημητρόπουλου, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο (υπό δημοσίευση) για το πώς παίρνουμε αποφάσεις, στο οποίο γίνεται εκτεταμένη μνεία των γνωστικών σφαλμάτων και στρεβλώσεων στα οποία υποπίπτουμε εντελώς ασυνείδητα. Τον ευχαριστώ για την άδεια να προδημοσιεύσω κάποια τμήματά του στο μπλογκ μου.

Πάνω στους δύο αυτούς άξονες θα σας καλέσω να σκεφτούμε στις επόμενες αναρτήσεις μου.