Δεν είμαι εγώ

Τι μου συμβαίνει λοιπόν; Τη μία στιγμή μοιάζω έτοιμη να αποκηρύξω τα πάντα και την άλλη γράφω για αγγέλους. Εγώ, που μια ζωή κόπτομαι για τη συνέπεια της σκέψης. Όμως... Δεν είναι ότι σιγουρεύτηκα από τη μία στιγμή στην άλλη για την ύπαρξη των αγγέλων, για το ότι ο κόσμος είναι θεϊκά πλασμένος, για το ότι υπάρχει θεία Πρόνοια, όχι.

Εξακολουθώ να έχω επίγνωση του ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξέρω με βεβαιότητα (με αδιάσειστα στοιχεία δηλαδή και αποδείξεις) ούτε αν υπάρχουν άγγελοι, ούτε από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Όμως προτιμώ να ζω πιστεύοντας πως ξέρω κι ας ξεγελιέμαι.

Γιατί το να μην ξέρω με κάνει να ταμπουρώνομαι στη μικροσκοπική περίμετρο του εαυτού μου, με κάνει αλαζονική και ταυτόχρονα, σε μια τραγική ειρωνία, ασήμαντη και έρμαιο της τυχαιότητας. Κι από μια τέτοια θέση, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση κατά των πάντων.

Αντίθετα, η ψευδαίσθηση (αν είναι τέτοια στην τελική) πως υπάρχει Κάποιος ή Κάτι που έχει τον έλεγχο, στον οποίο μπορώ να αποτανθώ με την ελπίδα να με εισακούσει είναι ένα στήριγμα. Είναι αυτό που με κάνει να μπορώ να υπερβώ τον τόσο δα μικρούτσικο εαυτό μου και να αντέχω να κοιτάξω τον κόσμο γύρω.

Της άλλης εκδοχής του εαυτού μου της έριξα μια φευγαλέα ματιά και αποφάσισα πως δεν μου κάνει. Δεν είμαι εγώ, βρε αδερφέ. Δεν είμαι φτιαγμένη να επιτίθεμαι, να αμφισβητώ, να γεμίζω πικρία. Άλλο ρόλο ετοίμασε για μένα η Λάχεσις...