Ζωολογικός κήπος

Μένω σε μια μονοκατοικία με ηλικία διπλάσια από τη δική μου. Στην κλειδαριά της εξώπορτας ζει ένας σκίουρος. Κάθε φορά που βάζω το κλειδί μου, τον γαργαλάω και γκρινιάζει, αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να μπω στο σπίτι.

Άλλωστε πάντα γυρνάω το κλειδί προσεκτικά, να μην τρομάξω τη λεοπάρδαλη από μέσα. Απορώ πώς καταφέρνει και χωράει στο μικρό μου σαλόνι. Βηματίζει αδιάκοπα πάνω-κάτω, σαν να περιμένει κάτι. Ξέρει πως στα στίγματα του δέρματός της κρύβεται το μήνυμα του Θεού, όπως έχει γράψει ο Μπόρχες. Κάθε φορά που τα παιδιά γυρίζουν από το σχολείο παλεύουν μαζί της γελώντας. Θα 'θελαν να πήγαινε και στα δωμάτιά τους λίγο, αλλά αρνείται κατηγορηματικά να φύγει απ' το σαλόνι, έχει βολευτεί εκεί τόσα χρόνια.

Έτσι, ο γιος μου πήρε στο δωμάτιό του μια φάλαινα. Ανακατεύει το βυθό με την ουρά της και σηκώνει λάσπη, αλλά δεν τον νοιάζει. Του αρέσει να ακούει τα τραγούδια της που κρύβουν αρχαία μυστικά, όπως λένε. Ούτε και φοβάται το τεράστιο φίδι που έχει κουλουριαστεί στη ντουλάπα του - δεν είναι άλλωστε απ' αυτά που δαγκώνουν.

Η κόρη μου πάλι, πήρε ένα άλογο να κοιμάται μαζί της τα βράδια. Το φροντίζει και το αγαπάει κι αυτό σε αντάλλαγμα την αφήνει να σκαρφαλώνει στη ράχη του και την πηγαίνει καλπάζοντας στα πιο απίθανα μέρη.

Η σκεπή του σπιτιού μου είναι ένα γεράκι. Τα παράθυρα φωτίζονται τις νύχτες μόλις ανοίγει τα μάτια του. Είναι εκπαιδευμένο κι υπάκουο, αλλά κάποιες φορές που σηκώνεται να πετάξει, παίρνει μαζί του το σπίτι. Κάθε πρωί πάντως το επιστρέφει ανέπαφο.

Στα θεμέλια ζουν προνύμφες. Τις παρακολουθώ κρυφά κάθε μέρα, περιμένοντας με αγωνία πότε θα γίνουν πεταλούδες για να γεμίσουν την αυλή μου με χρώματα.

Άλλοι θα μιλούσαν για πλακάκια και τούβλα, πατώματα και σκεπές. Όμως όλα είναι κείμενο και, όπως σε κάθε κείμενο, ο αναγνώστης επιλέγει την ερμηνεία που του ταιριάζει. Δεν είναι άλλωστε πολύ πιο ωραίο να ζεις σε ζωολογικό κήπο;