Στον libero.
Μένω σε μια μονοκατοικία με ηλικία διπλάσια από τη δική μου. Για να μπω μέσα, αγγίζω απαλά τη μπλε καμπανούλα κι αυτή με τον όμορφο ήχο της δίνει το σήμα στην πόρτα να ανοίξει.
Κι όταν ανοίγει, αυτό που πρώτο αντικρίζω είναι η ελιά που απλώνει τα κλαδιά και τις ρίζες της μέσα στο σαλόνι μου. Καυχιέται πως είναι εγγονή εκείνης της πρώτης, του ιερού δέντρου που χάρισε η θεά Αθηνά στην πόλη, αλλά εγώ δεν την πολυπιστεύω. Χαίρομαι όμως πολύ να κάθομαι στη σκιά της, το ίδιο και τα παιδιά μου.
Όχι ότι δεν έχουν ωραία δωμάτια. Το δωμάτιο του γιου μου είναι ένα λιβάδι από ηλιοτρόπια. Όταν έχει ήλιο, θαρρείς πως βλέπεις εκατοντάδες γελαστά προσωπάκια. Όταν έχει συννεφιά, τα προσωπάκια σκυθρωπιάζουν, όμως ο γιος μου που τ' αγαπάει τους λέει αστεία και τους φτιάχνει ξανά το κέφι.
Η κόρη μου πάλι ζει σε μια λίμνη με νούφαρα. Περπατά προσεκτικά πάνω τους για να φτάσει στο κρεβάτι της, τους μιλάει και τους παίζει μουσική με τη φλογέρα που έχει φτιάξει από ένα καλάμι της όχθης. Κάνει παρέα με τα βατραχάκια και -μεταξύ μας- νομίζω πως έχει πιάσει φιλίες και με μια νεράιδα.
Το δικό μου κρεβάτι είναι η κουφάλα μιας γέρικης βελανιδιάς. Κάθε βράδυ τυλίγομαι στην άνεση και τη σιωπή της και τότε τα φύλλα του δέντρου αρχίζουν απαλά να θροΐζουν ώσπου να ενωθούν σιγά-σιγά σ' ένα νανούρισμα.
Απ' τα θεμέλια του σπιτιού βλασταίνουν κισσοί και βοκαμβίλιες. Ανεβαίνουν τους τοίχους και γεμίζουν το σπίτι με χρώματα.
Άλλοι θα μιλούσαν για πλακάκια και τούβλα, πατώματα και σκεπές. Όμως όλα είναι κείμενο και, όπως σε κάθε κείμενο, ο αναγνώστης επιλέγει την ερμηνεία που του ταιριάζει. Δεν είναι άλλωστε πολύ πιο ωραίο να ζεις σε έναν κήπο;
6 σχόλια:
Ωραίο το σπίτι σου, θα έρθω μια μέρα να το επισκεφτώ κι ας μην έχει δωμάτιο γι ξένους. Θα βολευτώ στο σαλόνι, κάτω από την ελιά χωρίς το θρόισμα των φύλλων αλλά με τα κοάσματα των βατράχων από μακριά, για μένα είναι το καλλίτερο νανούρισμα. :)
Σ' ευχαριστώ.
Δωμάτιο για ξένους;! Αστειεύσαι; Να μας δώσει στην κεφάλα η Εφορία με κανέναν ΦΑΠ; :D
Παρακαλώ. Αν και θα 'πρεπε εγώ να σε ευχαριστήσω για το έναυσμα.:)
Πραγματικά πολύ όμορφο αυτό, Cleareaching! Μου έφτιαξε τη μέρα!
Σ'ευχαριστώ.
Παρακαλώ, αγαπητέ/-ή... Any time.
Τι περίεργο... Στο δικό μου σπίτι κατοικούν ξωτικά. Το ένα από αυτά βρίσκεται μόνιμα πάνω σε ένα ρολόι σιδηροδρομικού σταθμού και με υποδέχεται όλο χαρά όταν επιστρέφω σπίτι. Κάποια άλλα αγαπούν το τζάκι, ενώ μερικά μικρούλια έχουν κρυφτεί σε μια ραφιέρα... Το παιδί που δεν έχω κάνει είναι η γάτα μου. Είμαι αλλεργική στις γάτες, αλλά αυτή είναι παιδί, είναι Δίδυμος σαν εμένα και μου μιλάει διαρκώς, αυτή και τα ξωτικά. Τους τελευταίους μήνες, στο σπίτι κατοικεί και η μαμά μου, σε μια φωτογραφία πάνω στη βιβλιοθήκη μου. Με επιπλήττει όταν το παρακάνω με το διάβασμα και με αγκαλιάζει πριν προλάβω καν να της πω ότι το έχω ανάγκη... "Μαγικός Ρεαλισμός" δε λέγεται;
Υ.Γ. Μου είπε μια φίλη πρόσφατα ότι κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ότι δε χωρούν στον κόσμο και κατά βάθος επιθυμούν να πάνε αλλού. Ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι κι εγώ -είναι τρομακτικό, αλλά έτσι είναι- και ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η μητέρα μου. Έζησε μόνο για τα παιδιά της. Αν δεν υπήρχαν αυτά θα είχε φύγει πολύ πολύ νωρίτερα... Δεν είναι υπέροχο να βρίσκεις λόγους για να ζεις;
Ξωτικούλια και νεράιδες ε; Έχω προϊστορία στο θέμα, θα σου τα εξιστορήσω μια άλλη φορά!
Πολύ ωραίο το κείμενό σου, μαγικός ρεαλισμός ναι. Το δικό μου κλίνει περισσότερο προς τον σουρεαλισμό νομίζω - αν και δεν έχω ποτέ καταλάβει τη διάκριση, η γραμμή είναι πολύ λεπτή.
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου