Κουτσομπολιά

Δεν έχω πει ποτέ πως είμαι εμφανίσιμη, κι ας το υποστηρίζουν οι γύρω μου, πρέπει όμως σίγουρα πια να παραδεχτώ πως είμαι αλησμόνητη. Τέσσερα χρόνια μετά από τη συμμετοχή μου σε μια ακόμη "ομάδα" εσωτερικής αναζήτησης (την τελευταία και δεύτερη πιο φαρμακερή), με πήρε σήμερα τηλέφωνο ένας από τους τότε "συνοδοιπόρους" να με ρωτήσει - λέει - τη γνώμη μου "για μια μεθοδολογία που ανέπτυξε σχετικά με τα τσάκρας και ειδικά τα χάρας", μια και είμαι ειδική σ' αυτά. (Δεν είμαι, παρ' όλα αυτά ξέρω πως ένα είναι το χάρα, αλλά ας πάμε παρακάτω).

"Ποιος, εγώ;", απόρησα. "Εσύ δεν ασχολείσαι με το ρέικι;", με ρωτάει. "Και ποιος σου είπε ότι το ρέικι ασχολείται με τα τσάκρας;", του απάντησα, μάλλον επιθετικά. "Εξ άλλου πάνε δύο χρόνια που δεν ασχολούμαι με αυτό το κομμάτι". Του ευχήθηκα καλή συνέχεια στην πορεία του και έκλεισα το τηλέφωνο όσο πιο ευγενικά μπορούσα. Θυμήθηκα πως, τότε που ήμασταν στην ομάδα, μου είχε γίνει κολτσίδα γιατί "ποιος ξέρει σε πόσες μετενσαρκώσεις ήμασταν μαζί και υπάρχει τέτοια έλξη". Έλξη μονομερής βεβαίως, αλλά κάτι τέτοια άκουγα η κακομοίρα και γι' αυτό (εντάξει και για άλλα, πολύ πιο σοβαρά) σιχάθηκα όλο το πακέτο.

Προηγήθηκε προ ημερών άλλη μια συνομιλία με μέλος της φαρμακερής ομάδας Νο1, το οποίο ήθελε "να εκτεθεί", όπως το έθεσε, σε μένα και να μου μιλήσει για την πορεία του από τότε. Κι αν στην πρώτη περίπτωση (του τύπου με τα τσάκρας και τα... "χάρας") αισθάνθηκα θυμό ανάμικτο με διάθεση για χλευασμό, στη δεύτερη αισθάνθηκα απλώς λύπη. Γιατί η "πορεία" δεν ήταν τίποτε άλλο από τη διαγραφή ενός τέλειου κύκλου: ο άνθρωπος αυτός γύρισε πίσω σε αυτά που μας είχαν πληγώσει, γιατί "δεν μπορούσε να βρει νόημα" κι "αισθανόταν μοναξιά και κενό". Όπως και να το κάνουμε, είναι λυπηρό στα 50κάτι σου να περιμένεις από τον κάθε τυχάρπαστο "αρχηγό ομάδας" να δώσει νόημα στη ζωή σου, δεν είναι;

Μακριά λοιπόν, φίλοι μου, μακριά…