Γνωριμίας συνέχεια

Κι έτσι πέρασε ένα διάστημα που το μόνο "εσωτερικό" που με απασχολούσε ήταν το ρέικι. Να όμως που με αφορμή τη δουλειά μου, βρέθηκα πάλι στους ίδιους χώρους. Μου ζήτησαν να αναλάβω την επιμέλεια των κειμένων ενός περιοδικού παρόμοιου προσανατολισμού, συγκεκριμένα του αμερικανικού What is Enlightenment?, στα ελληνικά. Ο Έλληνας εκδότης του περιοδικού διατηρούσε κι έναν άλλο χώρο, στον οποίο εφάρμοζε τη "ΘΕΠΑ" (θεραπεία πνευματικής απόκρισης), όπως την έχει ονομάσει, η οποία γίνεται με ένα εκκρεμές. Με αφορμή τη συγκεκριμένη θεραπεία, είχε δημιουργήσει μια ομάδα η οποία μαζευόταν κάθε εβδομάδα και μιλούσε για διάφορα ζητήματα. Αθώα ηλίθιοι (ή ηλιθιωδώς αθώοι) άνθρωποι κι αυτοί, όπως εμείς παλιότερα.

Κάπως έτσι την πάτησα (ναι, την ξαναπάτησα, αν είναι δυνατόν!) για δεύτερη φορά. Έμαθα τη ΘΕΠΑ, πήρα μέρος στις συναντήσεις και θα τα παρατούσα γιατί ο… ΘΕΠίτης ήταν απαράδεκτος, αν δεν εμφανιζόταν η Lesbia. Χου ιζ Lesbia; Μια Ισπανίδα "διδάσκαλος" που βρήκε στον ΘΕΠίτη την αδερφή ψυχή της και αποφάσισε να έρθει να διδάξει στην Ελλάδα. Στις εμφανίσεις της εκτελούσα χρέη διερμηνέα (αν μη τι άλλο, τουλάχιστον δεν έχω πληρώσει φράγκο για όλες αυτές τις αμφιβόλου δραστηριότητές μου, τέλος πάντων).

Αυτή λοιπόν η Lesbia ήρθε στην Ελλάδα λέγοντας ότι είναι ο νέος Βούδας. Ειδικότητά της ήταν οι "ψυχικές εγχειρήσεις" (το έχετε ξανακούσει ποτέ αυτό; Είδατε τι πράγματα μαθαίνετε κοντά μου; Όχι, για να μη λέτε!). Μας ξάπλωνε όλους έναν-έναν σε ένα τραπέζι και με λεπτούς ("ενεργειακούς" πάντα) χειρισμούς σκότωνε – λέει - το εγώ μας. Διότι αυτό ήταν το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν να απελευθερωθεί το πνευματικό ον μέσα μας και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, όπως έλεγε, ήταν να σκοτωθεί το εγώ. Εντάξει, παραδέχομαι ότι είχε πληθωρική παρουσία και τη δύναμη να γοητεύει τα πλήθη, αλλά στο τέλος ήταν ο ίδιος ο ΘΕΠίτης που την απέπεμψε.

Κάπου εκεί τους παράτησα όλους και όλα μαζί – ενόσω έκαναν προετοιμασίες για να αναληφθούν ομαδικά το 2012. Ο ΘΕΠίτης είναι γνωστός, εμφανίζεται και στις Πύλες του Ανεξήγητου του Χαρδαβέλλα ή άλλες παρόμοιες εκπομπές καμιά φορά – νομίζω πως έχω δώσει αρκετά στοιχεία για να βρει κανείς σχετικά εύκολα την ταυτότητά του, αν τον ενδιαφέρει.

Κάπου εκεί επίσης, βρήκα ανορθολογικό ολόκληρο το πακέτο: την ιδέα των μετενσαρκώσεων (διάσημων και μη), την ιδέα του κάρμα, την ιδέα της παντοδυναμίας του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, την ιδέα της ενεργειακής θεραπευτικής. Ήταν η εποχή που άρχισα να διαβάζω Κεν Γουίλμπερ και οι ιδέες του περί αλήθειας πραγματικά μου άνοιξαν τα μάτια. Στην ετικέτα "προσωπική αλήθεια" υπάρχει μια συλλογή κειμένων με βάση αυτές τις ιδέες. Στη συνέχεια με απασχόλησε το θέμα του κατά πόσον μπορεί ή πρέπει κανείς να επιδιώκει να σκοτώσει το εγώ του και η σχετική πραγματεία μου για το αναπόφευκτο της προσωπικότητας περιλαμβάνεται στην ετικέτα "νους" κατά κύριο λόγο. Ακολούθησαν άλλα θέματα, όπως ξέρετε, με κυρίαρχες τις ιδέες του Φλόριαν Ταθαγκάτα για το εδώ και τώρα και τη συνείδηση.

Στο μεταξύ, ήρθε η Μαρίζα. Αυτό το παιδί ήταν διπλή ευλογία για μένα, γιατί μου έδωσε το χρόνο (κλινήρης καθ' όλη την εγκυμοσύνη γαρ) να σκεφτώ, να διαβάσω, να αξιολογήσω, να καταλάβω. Η γέννησή της έφερε την κατάρρευση της υγείας μου (οι εγκυμοσύνες επισπεύδουν την εκδήλωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας), άλλη μια ευλογία, τρεις το σύνολο, γιατί μπήκα (αυτή τη φορά στα σοβαρά) στη διαδικασία να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Να διαβάσω για τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα και πώς αυτά λειτουργούν. Να γνωρίσω στο πετσί μου τι σημαίνει φόβος, να αντιμετωπίσω το ενδεχόμενο ακόμα και του θανάτου. Να τα βλέπω όλα αυτά σαν κάτι το ορατό και το πολύ πιθανό και να μη θεωρώ τίποτε πια δεδομένο. Ούτε καν το ότι μπορώ να βάλω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να περπατήσω. Και, το κυριότερο: να μπορέσω, επιτέλους, να αρχίσω να με αγαπώ.

Αυτά μέχρι σήμερα, εν περιλήψει…