Μου το είπε χθες ένας φίλος: είμαστε καταδικασμένοι να κερδίζουμε τις μάχες. Τον πόλεμο στο τέλος θα τον χάσουμε, αλλά στο μεταξύ είμαστε καταδικασμένοι να κερδίζουμε τις μάχες.
Πόση σημασία έχει το αν θα κερδίσουμε ή χάσουμε μια μάχη, το αν θα κερδίσουμε ή χάσουμε το πόλεμο; Μήπως το μόνο που μετράει τελικά είναι το πώς αγωνιστήκαμε;
@la koumbara Ο φίλος μου το είπε για θέματα υγείας (χρόνια παλεύει τον καρκίνο άλλωστε) και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο το καταλαβαίνω. Ξεπερνάς μια κρίση, μετά μια άλλη, στο μεταξύ όμως δεν είσαι σίγουρος αν μπορείς να πανηγυρίσεις, αν η νίκη σου σε έφερε σε ένα ασφαλές μέρος ή αν είναι πύρρειος. Και δεν πανηγυρίζεις. Γι' αυτό και το "καταδικασμένος". Αλλιώς θα έλεγε "ευλογημένος" φαντάζομαι. Πάντως δεν πρόκειται για μια στάση παραίτησης, τουναντίον.
Είδες; Στο είπα ότι δεν είμαι καλή στα μαντέματα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, οι δίδυμοι ήταν από τα φαβορί στη σκέψη μου.
Όσο για το ανούσιο της φράσης, σου εύχομαι ειλικρινά να μη χρειαστεί να αρρωστήσεις ποτέ ώστε να μη χρειαστεί να δώσεις μάχες για να αναβάλλεις το μοιραίο που τότε, πίστεψέ με, θα απεύχεσαι.
Η ευχή σου δεν δικαιολογεί την φράση του. Το ότι έχει καρκίνο δεν τον δικαιολογεί να αλλοιώνει τις έννοιες. Το να αφεθείς στην επιστήμη πηγαίνοντας από έναν γιατρό στον άλλο ή απλά να χαζεύεις την διαδρομή, δεν είναι μάχη δική του αλλά της επιστήμης και του οργανισμού του. Εκτός κι αν ο ίδιος προσπαθεί να βρει γιατριά στην ασθένειά του π.χ. alla Lorenzo's oil (όπου κι εκεί ο ασθενής δεν έκανε τίποτα, ούτε φυσικά είπε ότι δίνει μάχες, ίσως επειδή ήταν μικρός σε ηλικία και δεν είχε εγωισμό).
Η υπομονή, έναντι των συμπτωμάτων της ασθένειας ή των θεραπευτικών μεθόδων είναι και αυτή μια αρετή. Μάχη όμως δεν την λες.
Ένας λόγος είναι κι αυτός που δεν θέλω να του νόου ας μπετε..., να μην μπαίνει δηλαδή το συναίσθημα στη μέση, αλλά να είναι όσο το δυνατόν, ελεύθερος ο διάλογος. :)
Το καταλαβαίνω και το δέχομαι σαν έναν διαφορετικό (από τον δικό μου) τρόπο να λειτουργεί κανείς. Εγώ χαίρομαι με τα του νόου ας μπέτε, γιατί λειτουργώ πολύ με το συναίσθημα. Καθείς εφ ω ετάχθη... άλλωστε είναι ωραίο να είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Δεν θα είχε γούστο αλλιώς. :)
11 σχόλια:
Δεν με καλύπτει, δεν με ικανοποιεί και δεν το καταλαβαίνω. Θα τους ... το κέρατο!
Έτσι λένε σήμερα το χθεσινό: Ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει δυνατότερο?
γιε, γιε, ιτς ε νιου ειτζ φιλόσοφυ
:D
Πόση σημασία έχει το αν θα κερδίσουμε ή χάσουμε μια μάχη, το αν θα κερδίσουμε ή χάσουμε το πόλεμο;
Μήπως το μόνο που μετράει τελικά είναι το πώς αγωνιστήκαμε;
@la koumbara
Ο φίλος μου το είπε για θέματα υγείας (χρόνια παλεύει τον καρκίνο άλλωστε) και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο το καταλαβαίνω. Ξεπερνάς μια κρίση, μετά μια άλλη, στο μεταξύ όμως δεν είσαι σίγουρος αν μπορείς να πανηγυρίσεις, αν η νίκη σου σε έφερε σε ένα ασφαλές μέρος ή αν είναι πύρρειος. Και δεν πανηγυρίζεις. Γι' αυτό και το "καταδικασμένος". Αλλιώς θα έλεγε "ευλογημένος" φαντάζομαι. Πάντως δεν πρόκειται για μια στάση παραίτησης, τουναντίον.
@libero
Ναι αυτό είναι.
Ιζ δις ε νιου έιτζ φιλόσοφι; Αντίθετα, it's an all times classic!
Και για να μην το ξεχάσω: αποφάσισα. Το ζώδιό σου είναι ταύρος! :D
@Houlk
Ίσως να μη μετράει ούτε καν αυτό, καλή μου, δεν ξέρω. Όπως και να 'χει, τι επιλογές έχουμε πέρα από το να χαζεύουμε στη διαδρομή;:)
Η φράση του, μου φαίνεται ανούσια. Είναι ανούσιο να πολεμάς τον φυσικό θάνατο. Όλοι χάνουν αυτόν τον πόλεμο.
Το ζώδιό μου είναι δίδυμοι! :)
Είδες; Στο είπα ότι δεν είμαι καλή στα μαντέματα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, οι δίδυμοι ήταν από τα φαβορί στη σκέψη μου.
Όσο για το ανούσιο της φράσης, σου εύχομαι ειλικρινά να μη χρειαστεί να αρρωστήσεις ποτέ ώστε να μη χρειαστεί να δώσεις μάχες για να αναβάλλεις το μοιραίο που τότε, πίστεψέ με, θα απεύχεσαι.
Η ευχή σου δεν δικαιολογεί την φράση του. Το ότι έχει καρκίνο δεν τον δικαιολογεί να αλλοιώνει τις έννοιες.
Το να αφεθείς στην επιστήμη πηγαίνοντας από έναν γιατρό στον άλλο ή απλά να χαζεύεις την διαδρομή, δεν είναι μάχη δική του αλλά της επιστήμης και του οργανισμού του.
Εκτός κι αν ο ίδιος προσπαθεί να βρει γιατριά στην ασθένειά του π.χ. alla Lorenzo's oil (όπου κι εκεί ο ασθενής δεν έκανε τίποτα, ούτε φυσικά είπε ότι δίνει μάχες, ίσως επειδή ήταν μικρός σε ηλικία και δεν είχε εγωισμό).
Η υπομονή, έναντι των συμπτωμάτων της ασθένειας ή των θεραπευτικών μεθόδων είναι και αυτή μια αρετή. Μάχη όμως δεν την λες.
Ένας λόγος είναι κι αυτός που δεν θέλω να του νόου ας μπετε..., να μην μπαίνει δηλαδή το συναίσθημα στη μέση, αλλά να είναι όσο το δυνατόν, ελεύθερος ο διάλογος. :)
Το καταλαβαίνω και το δέχομαι σαν έναν διαφορετικό (από τον δικό μου) τρόπο να λειτουργεί κανείς. Εγώ χαίρομαι με τα του νόου ας μπέτε, γιατί λειτουργώ πολύ με το συναίσθημα. Καθείς εφ ω ετάχθη... άλλωστε είναι ωραίο να είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Δεν θα είχε γούστο αλλιώς. :)
:(
Δημοσίευση σχολίου