Τελικά συνήθισα. Το μουδιασμένο πόδι, τη μουδιασμένη αίσθηση αφής, τη μουδιασμένη συνείδηση, τη μουδιασμένη ανάληψη δράσης. Κυρίως, τη μουδιασμένη σκέψη: "κουτσά-στραβά θα τα καταφέρουμε να βγούμε από το αδιέξοδο, δε βαριέσαι μωρέ, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Λέξεις που λέγονται απλά για να ειπωθούν, ασυνάρτητες και κενές, που αντανακλούν τυφλές ελπίδες, χωρίς λογικό έρεισμα.
Αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι όλα θέμα συνήθειας. Ή μήπως φταίει ο μολυσμένος αέρας, το μολυσμένο νερό, η μολυσμένη τροφή.
Αλλά αν μολυνθεί η ίδια η ζωή μας, η ίδια η σκέψη μας και η συνείδησή μας μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στη συνήθεια; Μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στον αέρα, το νερό ή την τροφή; Δεν είμαστε εμείς, δεν πρέπει να είναι η βούλησή μας υπεύθυνη για τα συστατικά της ζωής μας, για την απόφαση να αναλάβουμε δράση ή να αναζητήσουμε δικαιοσύνη;
Αποδεικνύεται όμως στην πράξη πως τελικά δεν έχει σημασία. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε ακόμη και χωρίς πόδι, ακόμη και χωρίς αφή, ακόμη και χωρίς σκέψη και συνείδηση - μάλιστα καλύτερα χωρίς τις τελευταίες: έτσι δεν θα χρειαστεί να ανησυχήσουμε ποτέ για τίποτα, ούτε καν όταν, καθώς μας ξεκολλούν ένα-ένα κάθε δικαίωμα, μας στερήσουν ακόμη και το δικαίωμα να θεωρούμαστε άνθρωποι.
5 σχόλια:
Τι να πω, είναι περιττές και άλλες ασυνάρτητες και κενές λέξεις. :(
Τουλάχιστον έχεις αυτοσυνείδηση, είναι κι αυτό κάτι. :(
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το να σηκώνουμε τους ώμους και να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην ασάφεια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τρόπος δράσης.
Τι πιο ασαφές από την "αυτοσυνείδηση" ?
Το να σηκώνουμε τους ώμους είναι τρόπος δράσης,
αποτελεσματικός στο ξεμούδιασα του σβέρκου, αναποτελεσματικός στην "έξοδο" από την οικονομική κρίση.
Cleareaching,τα λόγια σου αποδίδουν επιτυχώς, θεωρώ, την κατάσταση των πραγμάτων. Εμένα κατάφερες να με ταρακουνήσεις αρκετά, τολμώ να πω. Σ' ευχαριστώ.
(Χαίρομαι να διαβάζω τα γραφόμενα ενός ατόμου που, εκτό από το ενδιαφέρον περιεχομενο που έχουν, είναι γραμμένα με αριστοτεχνικό τρόπο και κυρίως με ορθή χρήση της γλώσσας. Συγχαρητήρια.)
Αγαπητέ Christos, έχω διαπιστώσει πως οι άνθρωποι που μένουν αδρανείς στην παρούσα συγκυρία χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α) αυτούς που ειλικρινά πιστεύουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος εξόδου από την κρίση (ότι δηλ. τα μέτρα είναι η έσχατη λύση), και β) αυτούς που αφελώς πιστεύουν ότι "κάποιος τρόπος σωτηρίας θα βρεθεί" χωρίς να έχουν ιδέα ποιος μπορεί να είναι αυτός και χωρίς να τους απασχολεί. Αυτοί οι δεύτεροι μπήκαν στο στόχαστρο της ανάρτησής μου. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, είναι ειλικρινά τιμή μου.
Δημοσίευση σχολίου