Τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής

Με απλά λόγια, λοιπόν, η ουσία εκδηλώνεται σ’ αυτό τον κόσμο μέσω της προσωπικότητας. Είναι ο μόνος τρόπος. Κάποιος λοιπόν μπορεί να σκεφθεί: Εντάξει, γι’ αυτό κι εγώ πρέπει να προσπαθήσω να βελτιωθώ, να ξεπεράσω τα αδύνατα σημεία μου, να καλλιεργήσω τα καλά κλπ. Θα σας στεναχωρήσω*, όμως δεν δουλεύει έτσι. Αυτός ο τρόπος σκέψης απλά εντείνει τη σύγχυση. Είναι η ουσία που εκδηλώνεται (και που την αποδεχόμαστε πλήρως όταν εκδηλώνεται) η οποία μπορεί να το κάνει, όχι εμείς. «Ου δύναμαι εγώ ποιείν απ΄ εμαυτού ουδέν», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (κεφ. Ε, στ.30). Η προσωπικότητα δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό της, η ουσία τον αλλάζει.** Ξέρουμε ότι η ουσία αλλάζει την προσωπικότητα, όταν λάμπει η έμπνευση και μνήμη και στιγμή συγχωνεύονται, έξω από το χρόνο, «δημιουργώντας μικρές υπέροχες αιωνιότητες», όπως έγραψε ένας παλιός μου φίλος σε σχόλιό του στο αγγλικό τμήμα του blog.

Με απλά λόγια ξανά. Η προσπάθεια να ελέγξουμε τα πάντα ουσιαστικά σημαίνει ότι δεν εμπιστευόμαστε πως ο Θεός μπορεί να το κάνει. Στηρίζεται στη λανθασμένη πεποίθηση ότι χωρίς εμάς, ο Θεός ή το σύμπαν δεν μπορούν να τα καταφέρουν, που απλά θωπεύει τον εγωισμό μας.

Τι μένει λοιπόν να κάνουμε εμείς; Μόνο ένα πράγμα: να κάνουμε το άλμα στο κενό του αγνώστου, με εμπιστοσύνη. Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει: να επιτρέπουμε στην καρδιά μας να πληγώνεται. Η συντριπτική πλειονότητα του δράματος που περνάμε καθημερινά προέρχεται ακριβώς από την αγωνία μας μήπως και πληγωθεί η καρδιά μας και την ακατάπαυστη προσπάθεια να το αποτρέψουμε αυτό με κάθε τρόπο. Είναι απλά μια συνήθεια, τίποτε περισσότερο. Μπορούμε να βάλουμε αυτή τη συνήθεια στην άκρη; Μπορούμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη; Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.


* Αν το σκεφτούμε λίγο, με μεγάλη μας έκπληξη θα διαπιστώσουμε ότι ο περισσότερος κόσμος (κι εγώ φυσικά μέσα σ’ αυτόν) βρίσκει παρηγοριά στο να το παίζει μάρτυρας ή θύμα ή … ή …, καθώς και ότι κάποιοι βλέπουν μία «προσωπική αποστολή» μέσα σ’ όλο αυτό.
** Με άλλα λόγια: να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε. Να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι. Το μόνο που επιζητεί ο εαυτός είναι να τον αποδεχθούμε. Αυτό δημιουργεί ειρήνη μέσα μας. Οι διάφοροι ψυχολογικοί μηχανισμοί (άμυνας κατά κύριο λόγο) μπαίνουν σε κίνηση όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε. Η προσπάθειά μας καταλαμβάνει όλο τον εσωτερικό μας χώρο και δεν αφήνει τίποτα για να μπορέσει να εκδηλωθεί η ουσία. Το ξέρω ότι ακούγεται ανορθόδοξο, αδιανόητο κλπ. Αλλά έτσι είναι. Και μετά το πώς, το τι. Ξέρετε τι είναι όλο αυτό; Αγάπη. Αυτή είναι η έννοια του «αγαπώ τον εαυτό μου» (= δεν προσπαθώ να τον αλλάξω).