Μοιραία σύγκρουση*

Νύχτα, ο δρόμος βρεγμένος. Τα φώτα φτωχά, δεν φωτίζουν επαρκώς το οδόστρωμα. Τα χέρια στο τιμόνι, τα πόδια στα πεντάλ, η προσοχή τεταμένη. Ο οδηγός πατάει τώρα ακόμη περισσότερο το γκάζι. Τα φώτα των αυτοκινήτων απ' το αντίθετο ρεύμα τον τυφλώνουν στιγμιαία, προτού εκτοξευθούν πίσω του σαν φλεγόμενα βλήματα. Τα δέντρα στο πλάι του επαρχιακού δρόμου φεύγουν πίσω του κυνηγημένα. Μια αίσθηση παντοδυναμίας τον πλημμυρίζει: είναι ο αρχηγός της κούρσας, ο νικητής.

Όμως, παρά τη φαινομενική άνεσή του, ο οδηγός αρχίζει ξαφνικά να ιδρώνει. Η κατάστασή του επιδεινώνεται ραγδαία. Ο ιδρώτας κατεβαίνει τώρα την πλάτη του, οι κινήσεις γίνονται σπασμωδικές, η όραση θολώνει. Το στροφόμετρο τρελαίνεται, το πόδι έχει κολλήσει στο γκάζι. Η πίεση γίνεται αφόρητη.

Ο οδηγός βρίσκεται κάτω από το ρολόι μου, κάπου βαθιά μες στη φλέβα. Ναι, ο οδηγός βρίσκεται κάτω από το ρολόι μου, αυτό είναι το πρόβλημα. Προσπαθώ συνέχεια να του δώσω οδηγίες, αλλά εκείνος δεν με ακούει ποτέ. Κι αν με ακούει, δεν με υπακούει. Το σώμα μου κινείται παρά τη θέλησή μου – ατονεί, γίνεται δύσκαμπτο, τρεμουλιάζει ή παραδίδεται σε σπασμούς τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Έχει τη δική του ζωή, τη δική του μνήμη, τις δικές του προτιμήσεις. Υποτίθεται πως είναι δικό μου – φαίνεται όμως πως δεν το ξέρει. Πιστεύει πως ανήκει σ' αυτόν τον ξένο οδηγό, τον κύριο Πάρκινσον. Αυτός είναι πίσω από το τιμόνι. Και δεν θα 'ταν τόσο άσχημα, αν δεν του άρεσε να πίνει. Θα ήταν ίσως απλά ένα άλλοθι. Όμως έτσι που πίνει, φοβάμαι πως σε κάποια στροφή του δρόμου δεν θα καταφέρει να αποφύγει τη σύγκρουση. Μια σύγκρουση και για τους δυο μας μοιραία.-

* Τροποποίηση του μίνι-διηγήματος ή διηγήματος μπονζάι που υπέβαλα για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό "Πλανόδιον" αλλά δεν προκρίθηκε...