Ένας βαρύκοος θεός

Ερχόμενη σήμερα στο γραφείο, έπεσα πάνω στη δημόσια προσευχή των μουσουλμάνων στα Προπύλαια για τον εορτασμό του αΐντ αλ άντχα. Οι άνθρωποι δεν δημιούργησαν κανένα πρόβλημα, δεν παρακωλύθηκε ούτε καν η κυκλοφορία. Ωστόσο, κάτι – δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς – με ενόχλησε.

Να ήταν άραγε η υψηλή ένταση των μεγαφώνων (μου εξήγησαν συνάδελφοι πως η λογική πίσω από αυτό είναι ότι πρέπει να ακούγεται ο μουεζίνης απ’ όλους τους πιστούς κι από τον Θεό τον ίδιο – μα κουφός είναι πια αυτός ο Αλλάχ αναρωτιέμαι – αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος για την ύπαρξη των μιναρέδων) ή η βαρβαρότητα της γλώσσας κάτω ακριβώς από το άγαλμα της θεάς Αθηνάς; Δεν ξέρω. Θα προτιμούσα πάντως η πολυπολιτισμικότητα, της οποίας είμαι κι εγώ θιασώτης, να ήταν λιγότερο εκκωφαντική...