Δημόσιο

Αυτό πάλι είναι ανεξήγητο. Να διαπιστώνουν όλοι οι ειδικοί ότι υπάρχει πρόβλημα αλλά άκρη να μη βρίσκεις. Στο Αιγινήτειο που είχα ραντεβού σήμερα μου είπαν ότι θα πρέπει να με βλέπουν ανά εξάμηνο εφ'όρου ζωής, ωστόσο για να κάνω την παρακέντηση που θα κρίνει ακριβώς την πάθηση για να ξεκινήσει επιτέλους η θεραπεία, θα πρέπει να περιμένω να αδειάσει κρεβάτι.

"Θα περιμένετε αρκετά" με ενημέρωσαν από το Γραφείο Κίνησης. "Σας βάζω στη λίστα, αλλά η λίστα είναι μεγάλη". "Δηλαδή πόσο μεγάλη;". "Μεγάλη", ήταν η ασαφέστατη απάντηση. Κι όταν δεν υπάρχει διευκρίνηση, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα παράκαμψης της λίστας αν έχεις κονέ ή αν τα χώσεις σε κάποιον. Όμως όταν δεν έχεις μέσον ή δεν ξέρεις ποιον πρέπει να λαδώσεις στη χώρα που ζούμε, αλίμονό σου, απλώς περιμένεις, ελπίζοντας να μη σε βρει στο μεταξύ τίποτε χειρότερο.

Μετά από όλα αυτά, κινητοποιήθηκαν συγγενείς, γνωστοί και φίλοι μήπως βρεθεί η κατάλληλη άκρη που θα οδηγήσει στο πολυπόθητο διαθέσιμο κρεβάτι στο Αιγινήτειο ή σε κάποιο άλλο νοσοκομείο με μονάδα απομυελινώσεων, όπως το Γεννηματάς ή το Ευαγγελισμός. Και χρειάζεται να νοσηλευθώ μόνο μία ημέρα - πού να έπρεπε να μείνω παραπάνω δηλαδή... Και περιμένω. Χωρίς να μου δίνουν άδεια, αν και όλοι κρίνουν απαραίτητη την ξεκούραση, αφού δεν μπορούν να κάνουν διάγνωση. Ωραία, ε;

Τουλάχιστον, πήρα τον γιο μου και πήγαμε στο ζαχαροπλαστείο να διαλέξει τούρτα. Διάλεξε μία με κάτι τεράστια τζιπ, όνειρο. Αν μη τι άλλο, θα είμαι εδώ αύριο που θα γιορτάζει τα γενέθλιά του. Και θα περιμένουμε όλοι μαζί, παρέα.