Διαβάζουμε στη Σοφία Σολομώντος (α΄ 13-15): «ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα και σωτήριοι αι γενέσεις του κόσμου, και ουκ έστιν εν αυταίς φάρμακον ολέθρου ουδέ άδου βασίλειον επί γης». Αυτός είναι ο λόγος που, σύμφωνα με την Εκκλησία, ο πόθος της ζωής και της αθανασίας είναι βαθιά ριζωμένα στην ψυχή κάθε ανθρώπου. «Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησε αυτόν» (Σοφία Σολομώντος, β΄ 23-24).
Να όμως που ο άνθρωπος ζει σε έναν κόσμο που πολιορκείται από τη φθορά και τον θάνατο σε κάθε πιθανή μορφή τους και αυτό δημιουργεί ένα ασυμβίβαστο με τον πόθο που έχει ριζώσει εντός του. Τι κόσμος είναι αυτός άραγε; Είναι η όγδοη μέρα, η μέρα πέρα από τις επτά της αρχικής Δημιουργίας, η μέρα που επιτρέπονται η απόκλιση, η έλλειψη αγάπης, η φθορά και ο θάνατος. Είναι ακόμη η μέρα της ελπίδας για την Ανάσταση, η μέρα της προσπάθειας, η μέρα της απόδειξης του τι και ποιος είναι ο καθένας μας, η μέρα που το Πνεύμα αγγίζει τα επίγεια κομίζοντας φώτιση. Θανάτω θάνατον πατήσας…
3 σχόλια:
Κάποιος επέστρεψε! καλώς την
φιλιά
λιλλιαν
:)
"Η μέρα πέρα από τις επτά της αρχικής Δημιουργίας" οριοθετεί κατ' ανάγκην έναν μετα-κόσμο, έναν κόσμο που έρχεται μετά, που έπεται, που κατά συνέπεια δεν εμπίπτει αλλά είναι εκτός της Δημιουργίας. Άλλο ήταν το αρχικό σχέδιο, άλλο αυτό που ζούμε τώρα. Είμαστε εκτός. Έκ-πτωτοι, ξένοι. Και πού οριοθετείται άραγε αυτό το εκτός, το έξω από το θείο σχέδιο; Τι χώρο καταλαμβάνει; Σε ποιανού τα χωράφια παίζουμε, ζώντας εδώ, και πού πολιτογραφούμαστε;
Έχω την εντύπωση πως ούτε ο θάνατος δεν διασφαλίζει την επιστροφή στους θείους χώρους. Άλλωστε η θρησκεία μας πρεσβεύει πως, πεθαίνοντας, μένουμε σε εκκρεμότητα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία οπότε θα αναστηθούμε και με το σώμα μας αποπνευματωμένο θα εισέλθουμε πια στη Βασιλεία των Ουρανών, επιστρέφοντας έτσι στη θεϊκή αγκάλη. Μέχρι τότε, αναμονή!
Δημοσίευση σχολίου