Η συνήθης άποψη για το διαλογισμό είναι ότι καθόμαστε κάπου ήσυχα και προσπαθούμε να αδειάσουμε το νου από σκέψεις, δημιουργώντας έτσι σιωπή και ηρεμία εντός.
Ας δούμε το θέμα πολύ απλά και χωρίς να υιοθετήσουμε καμία απολύτως φιλοσοφική, θρησκευτική ή πνευματική προσέγγιση. Ας δούμε πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της σκέψης.
Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, λοιπόν, ποιος είναι αυτός που σκέφτεται τις σκέψεις σου; Θα απαντήσεις «εγώ». Και θα σου πω ότι αν εσύ είσαι αυτός που σκέφτεται τις σκέψεις, τότε μπορείς και να τις σταματήσεις, έτσι απλά, για 20 δευτερόλεπτα ας πούμε και μετά να τις ξαναρχίσεις κατά βούληση, όπως ακριβώς περπατάς. Όταν περπατάς, μπορείς να σταματήσεις όποτε θέλεις κι όποτε θέλεις να ξαναξεκινήσεις. Αυτή είναι η φύση εκείνου που περπατά. Εάν λοιπόν είσαι εσύ εκείνος που σκέφτεται, σταμάτα τώρα αμέσως για 20 δευτερόλεπτα και ξαναξεκίνα.
Μα, θα μου πεις, είναι φορές που μπορώ να μην έχω σκέψεις. Και θα σου πω, σύμφωνοι, όμως είναι συμπτωματικό. Κανείς δεν μπορεί πραγματικά να επηρεάσει τις σκέψεις του. Και διάβαζα τις προάλλες για βουδιστές μοναχούς που κάθονταν μπροστά από ένα λευκό τοίχο επί 20 χρόνια προσπαθώντας να σταματήσουν εντελώς τις σκέψεις τους μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι είναι αδύνατον.
Οι σκέψεις μας συμβαίνουν. Απλώς μερικές φορές μπορεί να είμαστε κουρασμένοι ή να έχουμε φυσική καταπόνηση, οπότε ο αριθμός των σκέψεων να μειώνεται γιατί έχει καταναλωθεί πολλή ενέργεια από το σώμα. Κι αν καθίσει κανείς να διαλογιστεί με την έννοια που ανέφερα στην αρχή, είναι τυχερός γιατί κάτω από αυτές τις συνθήκες του έρχονται λιγότερες σκέψεις. Τη στιγμή όμως που θα ανοίξει ξανά τα μάτια του, οι σκέψεις θα επιστρέψουν.
Είναι λοιπόν αδύνατο να σταματήσουμε τις σκέψεις μας οι οποίες έρχονται και φεύγουν συνέχεια. Το ίδιο συμβαίνει με τα συναισθήματα και τις αισθήσεις. Μπορούμε να ελέγξουμε εκ των προτέρων αν θα έρθει το τάδε συναίσθημα και με ποιο τρόπο; Όχι. Το ίδιο και με τις αισθήσεις του σώματος όπως το κρύο, η ζέστη, η υγρασία, κτλ. Εάν θεωρείς ότι εσύ είσαι αυτός που αντιλαμβάνεται τις αισθήσεις του σώματός σου, προσπάθησε να αλλάξεις αυτό που αντιλαμβάνεσαι τώρα, αυτή τη στιγμή (και δεν εννοώ να το αγνοήσεις, αυτό είναι εντελώς άλλο θέμα). Επομένως, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι αισθήσεις είναι πράγματα που δεν παράγουμε εμείς οι ίδιοι ούτε και μπορούμε να ελέγξουμε. Δεν ξέρω τι θα σκέφτομαι σε 5 λεπτά από τώρα, δεν ξέρω πώς θα αισθάνομαι αύριο και δεν μπορώ να κάνω το σώμα μου να μην κρυώνει, να μην πεινάει κλπ με τη θέλησή μου.
Ας δούμε λοιπόν επιτέλους ποιος είναι αυτός που διαλογίζεται. Ετούτη εδώ τη στιγμή, έχεις επίγνωση των σκέψεών σου; Των συναισθημάτων σου; Των αισθήσεων που σε κατακλύζουν; Σίγουρα ναι. Εφόσον όμως μπορείς να τα δεις και να τα παρατηρήσεις, είναι αδύνατον να είσαι εσύ αυτά. Όμως αν δεν είσαι οι σκέψεις σου, τα συναισθήματα και οι αισθήσεις σου, ποιος είναι αυτός που κάθεται ήσυχα-ήσυχα στο μαξιλάρι και κάνει διαλογισμό; Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που βλέπει και παρατηρεί, πρέπει να είσαι κάτι άλλο. Τι είναι αυτό, αλήθεια; Είναι ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Κι αυτό ακριβώς είμαστε, καθαρή συνείδηση η οποία βρίσκεται κάτω και πίσω από κάθε σκέψη, συναίσθημα ή αίσθηση, πάντα μα πάντα, κάθε μα κάθε στιγμή. Τόσο πολύ που τείνουμε να μην της δίνουμε σημασία, γιατί απλούστατα είναι πάντα εκεί. Έχω ξαναγράψει σχετικά, σε παλιότερη ανάρτηση προσεγγίζοντας το θέμα από άλλη πλευρά: http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/09/blog-post_11.html
Η συνείδηση είναι όπως το τοπίο.
Επομένως, αυτό που χρειάζεται κανείς για να βρει την ηρεμία, τη σιωπή και τη θεϊκή συχνότητα δεν είναι να απομονωθεί και να προσπαθήσει να αδειάσει το νου του. Επειδή όμως είναι ήδη μεγάλη η ανάρτηση, θα γράψω σε άλλη ανάρτηση τι είναι αυτό που χρειάζεται. Στο μεταξύ, όποιος θέλει, συζητάμε.
9 σχόλια:
Ωραία εισαγωγή.
«Δεν είμαι αυτό».
Δεν είμαι οι σκέψεις μου, δεν είμαι τα συναισθήματά μου, δεν είμαι το σώμα μου.
Αυτό που συνειδητοποιεί «είναι» πέρα από αυτά που συνειδητοποιεί.
Το ζητούμενο(;) για αυτό που συνειδητοποιεί είναι να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Κάπως έτσι;
Μη ταύτιση;
ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι. Μη ταύτιση.
Κι ευχαριστώ που μου δίνεις το χώρο να διευκρινήσω. Όταν λέω ότι δεν σκέφτομαι εγώ τις σκέψεις μου δεν εννοώ ότι δεν έχω την ευθύνη να τις αντιμετωπίσω. :)
Το θέμα είναι ότι οι σκέψεις μας είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτέλεσμα ψυχολογικών μηχανισμών που "παίζουν" υποσυνείδητα. Μόλις όμως παρατηρήσω έναν τέτοιο μηχανισμό δεν μπορώ να τον αρνηθώ λέγοντας "δεν είμαι εγώ αυτός που τον θέτει σε λειτουργία". Γιατί ο μηχανισμός είναι πολύ προσωπικός - μπορεί η συνείδηση που τον παρατηρεί να είναι απρόσωπη, αλλά ο μηχανισμός όχι. Συμβαίνει στον νου μου, συμβαίνει στο σώμα μου, καταγράφεται στα κύτταρά μου, στα δικά μου κι όχι κανενός άλλου, άρα δεν μπορεί παρά να είναι προσωπικός. Το να μπορώ να τον διακρίνω και να τον παρατηρώ από απόσταση με διευκολύνει απλώς να τον αντιμετωπίσω με ώριμο τρόπο, σαν ενήλικας.
Έτσι αγκαλιάζω το μέσα μου παιδί, γιατί αυτοί οι μηχανισμοί εδραιώθηκαν μέσα μας ήδη από την παιδική ηλικία. Και δεν χρειάζομαι καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία ή διδασκαλία για να το κάνω. Απλά να αντιμετωπίζω τα δικά μου θέματα όπως αναδύονται. Πώς; Μετατοπίζοντας την προσοχή από τις σκέψεις μου σε αυτό που παρατηρεί, χωρίς όμως να αντιστέκομαι στις σκέψεις, χωρίς να τις κριτικάρω, απλά αγκαλιάζοντάς τες, όπως ένας πατέρας αγκαλιάζει τα παιδιά του, χωρίς να παλεύει, όπως συνήθως κάνουμε, αλλά κρατώντας τα απαλά στα χέρια του: αυτό σημαίνει ζω με αλήθεια.
Το να αποφεύγω τους μηχανισμούς της σκέψης με την πρόφαση "δεν το κάνω εγώ" είναι παγίδα και κοροϊδία του ίδιου μου του εαυτού - με πρόφαση μάλιστα την πνευματικότητα, δηλαδή διπλή αισχύνη.
Έτσι έρχεται το τέλος των ονειροφαντασιών και των ψευτοσυναισθηματισμών για έναν καλύτερο κόσμο και ταυτόχρονα η υλοποίηση ενός καλύτερου κόσμου για τον καθένα μας...
Διαφωνώ -σε επιμέρους σημεία- συμφωνώντας στην ουσία... :)
Ωστόσο θα ήθελα να πω, πως κατά την εκτίμηση μου, το διάστημα εκείνο μεταξύ των σκέψεων -σε όποιο βαθμό κι αν το καταφέρνει κανείς, γιατί δεν συμφωνώ πως είναι ανέφικτο και μιλώ από τη δική μου εμπειρία- είναι βασικότατη πύλη διεύρυνσης αυτού που λέμε συνείδηση σε "βαθύ διαλογισμό"...
Τότε το αγκάλιασμα αυτού που ΕΙΝΑΙ είναι πέρα από τα συνηθισμένα όρια του "μάτριξ της εδώ πραγματικότητας" και η αλήθεια του ότι είμαστε ΠΝΕΥΜΑ μέσα σε σώμα -και όχι το αντίθετο- γίνετε κάτι παραπάνω από σαφέστατη.
Και οι αισθήσεις όπως και οι σκέψεις μας, είναι βασικότατα εργαλεία διαφοροποίησης της συχνότητας μας. Ή για να το πω αλλιώς, η συχνότητα των αισθημάτων και των σκέψεων προκαλεί αλυσιδωτές χημικές και ηλεκτρικές αντιδράσεις στο σώμα μας, είτε θεραπεύοντας είτε α-σθενόντας το σώμα...
Έχω όμως την εντύπωση πως τελικά συμβαίνει αυτό που είπα στην αρχή: συμφωνούμε διαφωνώντας :)
Σίγουρα δύο δρόμοι προς την ίδια κατεύθυνση είναι καλύτεροι από έναν... :)
και δύο και δέκα... :)
"Ετούτη εδώ τη στιγμή, έχεις επίγνωση των σκέψεών σου; Των συναισθημάτων σου; Των αισθήσεων που σε κατακλύζουν; Σίγουρα ναι. Εφόσον όμως μπορείς να τα δεις και να τα παρατηρήσεις, είναι αδύνατον να είσαι εσύ αυτά."
Γιατί;
Βρε καλώς το!
Επειδή, εφόσον μπορείς να τα παρατηρείς, είσαι κατ' ανάγκη κάτι έξω από αυτά, κάτι άλλο που μπορεί και τα βλέπει απ' έξω.
Έστω κι αν αυτό που πραγματικά είσαι είναι ένας καθρέφτης: http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/03/blog-post_05.html
Πρόκειται για έναν καθρέφτη που ξεχνάει την ίδια του τη φύση, την κενότητα, και οικειοποείται τις σκέψεις, τα συναισθήματα και όλα όσα αντανακλώνται μέσα του. Τα νομίζει δικά του, όμως δεν είναι.:)
Πολύ ενδιαφέρον!! και αυτο το αρθρο αλλα και το αλλο που παραπεμπεις με τα "τοπια".Δε το ειχα σκεφτει ποτε ετσι..
περιμενω με ανυπομονησια να μαθω τι χρειαζετε για να βρουμε την ηρεμια μας..!!
Θα προσπαθήσω να το αναλύσω όσο μπορώ στις επόμενες αναρτήσεις, αλλά βασικά αυτό που χρειάζεται είναι να μην προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματά μας και τις σκέψεις μας, αλλά ούτε και να πιστεύουμε όσα μας λένε. :)
Δημοσίευση σχολίου