Ασπίδες και άλλα τινά

Διαβάζω διάφορα ιατρικά βιβλία και κείμενα το τελευταίο διάστημα και συναντώ πολύ ενδιαφέροντα πράγματα είναι η αλήθεια. Θα θυμούνται σίγουρα η Ρούλα και η Βίκυ που συζητούσαμε παλιότερα για ασπίδες. Όχι εκείνες τις μεταλλικές - μεσαιωνικές ή άλλες, αλλά ασπίδες προστασίας από την "αρνητική ενέργεια" άλλων ανθρώπων. Λοιπόν, είχαμε εν μέρει δίκιο. Θέλω να πω ότι πράγματι όλοι μας έχουμε την ικανότητα να (συν)αισθανόμαστε όλους τους συνανθρώπους μας, χωρίς όμως αυτό να είναι κάτι μεταφυσικό ή ξεχωριστό. Απλώς όλοι έχουμε μέσα μας κατοπτρικούς ή κοινωνικούς νευρώνες (mirror neurons στα αγγλικά, όπου νευρώνας = η βασική μονάδα/κύτταρο του νευρικού συστήματος) οι οποίοι έχουν την ικανότητα να αντανακλούν τη συναισθηματική κατάσταση κάθε ατόμου γύρω μας. Δεν είναι κάτι που κάνουμε εμείς, ούτε και μπορούμε να το αποτρέψουμε.

Αυτό που μπορώ να κάνω όμως, αν δεν θέλω να σε νιώθω, είναι να βάλω ένα ψυχολογικό διαχωριστικό ανάμεσα σε μένα και σε σένα, να σε απομονώσω από μένα σαν κάτι ξέχωρο και ξένο. Μόνο που αυτό το διαχωριστικό δημιουργεί πολύ περισσότερο πόνο από την ενσυναίσθηση οποιασδήποτε ενόχλησης κομίζεις. Εάν προσπαθήσω να σε απομακρύνω, η ενσυναίσθηση της αρχικής ενόχλησης παραμένει (αφού δεν μπορώ να την αποτρέψω) και προσθέτω και τον πόνο που δημιουργεί το διαχωριστικό μου. Διπλασιάζω δηλαδή τον πόνο.

Η λογική μου λέει ότι, αν υπάρχει κάποιου είδους "αρνητική ενέργεια", αυτή είναι το διαχωριστικό που ασυνείδητα βάζω. Αυτό είναι που με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Γιατί αυτό που ασυνείδητα λέω κάθε φορά που βάζω ένα διαχωριστικό, κάθε φορά που σηκώνω ένα φράγμα ανάμεσα σε μένα και σε έναν άλλον άνθρωπο είναι ότι εγώ είμαι καλή ενώ αυτός δεν είναι. Εάν σου πω ότι εσύ δεν είσαι καλός ή τέλος πάντων εσύ δεν είσαι τόσο καλός όσο εγώ, αυτό τι είναι: θετική ή αρνητική ενέργεια; Προφανώς αρνητική. Η αρνητική λοιπόν ενέργεια εκπορεύεται από μέσα μου. Αλλά, όπως όλα τα άλλα που συμβαίνουν μέσα μου, ούτε αυτή είναι εγώ. Δεν είναι κάτι που κάνω εγώ με τη βούλησή μου, είναι κάτι που μου συμβαίνει.

Είναι μια αδιόρατη κίνηση μέσα στο νευρικό μου σύστημα που δεν έχει να κάνει με ενοχές ή με κάποια αίσθηση ηθικής (αυτά είναι ερμηνείες που προσθέτουμε μετά). Εάν δεν αντιληφθώ την κίνηση (που συνήθως δεν την αντιλαμβάνομαι) την ώρα που συμβαίνει, αρχίζω να έχω παράξενες ιδέες για σωστό και λάθος, ενοχές και μη, αρνητική και θετική ενέργεια. Μέχρι τώρα πίστευα ότι ζώντας έτσι με προστατεύω. Όμως αυτό ήταν ψέμα, ζώντας έτσι απλά συσσωρεύω μέσα μου άγχος και κούραση.

Αν όμως καθίσω, ήρεμα κι ευγενικά, και απλά επιτρέψω να απλωθεί μέσα στο σύστημά μου η αίσθηση της αρχικής ενσυναίσθησης με ό,τι αυτή κομίζει εκείνη τη στιγμή (ενόχληση, μια άβολη αίσθηση, ο,τιδήποτε), με έκπληξή μου θα δω ότι την επόμενη στιγμή η αίσθηση αυτή θα αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Γίνομαι το δοχείο, όχι το περιεχόμενο, όπως ακριβώς ένα φλυτζάνι μπορεί να γεμίσει με τσάι, καφέ, γάλα κλπ. Είμαι το πιο όμορφο φλυτζάνι του κόσμου κι αυτή η ανάγκη να ζήσω τη στιγμή, να γεμίσω τώρα με τσάι μετά με καφέ κ.ο.κ. έρχεται φυσικά γιατί είναι φυσική. Ο μόνος τρόπος να την προσπεράσω είναι ο αφύσικος τρόπος του να υψώσω ένα διαχωριστικό, να θεωρήσω ότι είμαι το υποκείμενο όσων περιέχω και να θεωρήσω ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο μια συλλογή αντικειμένων που μου ανήκει.

Πρόκειται για μια οπτική που έχει τις ρίζες της στην παιδική μας ηλικία. Όταν ήμασταν μωρά, φωνάζαμε ή κλαίγαμε όποτε χρειαζόμασταν κάτι. Ο εγκέφαλός μας αναγνώριζε πως όταν κλαίγαμε, ερχόταν η μαμά μας και ικανοποιούσε τις ανάγκες μας. Πως όταν χαμογελούσαμε, εισπράτταμε φιλάκι. Το μωρό νιώθει τον εαυτό του στο κέντρο του σύμπαντος και νιώθει ότι έχει τη δύναμη να κάνει τους άλλους να κινηθούν ανάλογα με τις ανάγκες και τα θέλω του. Πολλές από τις "διδαχές" της Νέας Εποχής προέρχονται απ' αυτό: η πίστη ότι "είμαι Θεός" ή "ό,τι μπορώ να κάνω τα πάντα". Και πολύς "θετικός διαλογισμός" ή "οραματισμός" είναι απλά βούληση που κινείται ανάλογα με το "τι θέλω για τη ζωή μου" και συνήθως απαιτεί την άσκηση μικρής βίας προς τους εαυτούς μας ή τους άλλους προκειμένου να δημιουργηθεί το αντικείμενο του οραματισμού. Είναι τελικά ένας πολύ ανώριμος τρόπος το να πιστεύουμε ότι το σύμπαν μας ανήκει.

Εν τέλει θα δούμε ότι δεν είναι πως το σύμπαν μου ανήκει αλλά πως, με κάθε ταπεινοφροσύνη, εγώ ανήκω στο σύμπαν. Δεν είναι ότι η ζωή μου ανήκει, αλλά ότι εγώ ανήκω στη ζωή.