Κλωστούλες

Έχω αλλάξει. Πολύ. Καταλήγω σ’ αυτή τη διαπίστωση ξανά και ξανά, άλλοτε με ανακούφιση κι άλλοτε με πικρία. Δεν είμαι πια εγώ κι όμως είμαι, αν κρίνω από τις αναμνήσεις μου, όσα εξακολουθούν να με συγκινούν ή να με απωθούν.

Είμαι πολλοί άνθρωποι σε έναν, όπως ίσως όλοι μας, είμαι οι συγγενείς μου που δεν ζουν πια κι εκείνοι που ζουν, όλοι όσοι όταν ήμουν παιδάκι έπαιρναν μυθική διάσταση μέσα μου κι από κει με κοιτούν ακόμη και τώρα.

Είμαι πολλές φωνές σε μία, κάθε μόριό μου και κάθε ίνα μου έχει τη δική της φωνή, τη δική της μνήμη και τη δική της βούληση που είναι ανεξάρτητη απ’ αυτή που θέλω να αποκαλώ «δική μου».

Παλιά πίστευα ακράδαντα πως είμαι πολλά σώματα, αόρατα τα περισσότερα, καθένα με τις δικές του επιδιώξεις κι επιθυμίες – έτσι μου έλεγαν άνθρωποι που θαύμαζα και τους έδινα την προσοχή μου. Υπάρχουν ακόμη μέσα μου όλα αυτά σαν γνώση, όμως νομίζω πως δεν τα πιστεύω τόσο πια, ή μάλλον δεν πιστεύω τόσο στη χρησιμότητά τους. Δεν με ενδιαφέρει πια να πιστεύω σε πράγματα που δεν με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, μόνο και μόνο για να λέω: «ξέρω».

Ωστόσο, όλα αυτά που πίστευα και όλα αυτά που ήμουν, κατά έναν τρόπο είμαι ακόμη. Ζουν μέσα μου όλα, αλλά τα κοιτώ από κάπου αλλού, χωρίς δυστυχώς να καταφέρνω πάντα να τα αποδεχτώ. Έχω κάνει πράγματα για τα οποία μετανιώνω και που σήμερα δεν μοιάζουν με τίποτε περισσότερο από χάσιμο χρόνου. Αν όμως δεν τα είχα κάνει, θα είχα φτάσει εδώ που βρίσκομαι; Θα είχα άραγε καταλάβει πόσο μα πόσο βαθιά αδαής θα εξακολουθώ να είμαι, όση γνώση κι αν συσσωρεύσω; Θα είχα φτάσει στο σημείο να εκτιμώ το σήμερα, το τώρα γι’ αυτό που είναι, έτσι όπως είναι, να είμαι ευχαριστημένη με τη ζωή μου, χωρίς να αναβάλλω την ευτυχία μου για κάποιο ασαφές μέλλον; Παλιότερα έλεγα πως δεν με χωρά η ζωή, όμως όχι πια. Είμαι εδώ, είμαι αυτή που είμαι, έχω κάνει τις επιλογές που έχω κάνει, τα λάθη που έχω κάνει – και είμαι ακόμα ζωντανή και σώα.

Εγώ. Αλλά τι είμαι εγώ; Είμαι όλα μου τα συναισθήματα, όλες μου οι σκέψεις, όλοι μου οι ψυχολογικοί μηχανισμοί, όλες μου οι συνήθειες, οι επιθυμίες, οι αξίες, οι αρετές, τα ελαττώματα, όλα αυτά που αποκαλούμε ζωή, ψυχή ή ίσως μνήμη. Όταν θα περάσω στην άλλη όχθη, όταν δηλαδή η ζωή μου τελειώσει, η μνήμη μου σβήσει και όλα όσα είμαι εγώ χαθούν μέσα στη λήθη και χαθεί και η ανάμνησή μου ακόμη από το μυαλό όσων με ήξεραν, δεν θα υπάρχω σαν εγώ. Όμως θα υπάρχω. Οι σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και οι ψυχολογικές μου διεργασίες θα είναι κλωστές μέσα στο τεράστιο ύφασμα της συνείδησης που όλοι μαζί υφαίνουμε τούτη εδώ τη στιγμή, του οποίου ακόμη και τώρα, τώρα που έχω όνομα και επώνυμο και ταυτότητα, έχω επίγνωση.

Κι επειδή έχω επίγνωσή του, ξέρω πως η συνείδηση τελικά έχει ανάγκη το εγώ μου – έχει ανάγκη τις ταυτότητες για να έχει την εμπειρία της ζωής. Ίσως όταν είσαι εν δυνάμει όλα, να μην είσαι τελικά τίποτα και να χρειάζεσαι κάτι, μια πρόφαση, ένα προσωπείο για να μπορέσεις να υπάρξεις. Δεν έχει γούστο να είσαι φλιτζάνι παρά μόνο εάν (κι επειδή) μπορείς να γεμίσεις με διαφορετικές ουσίες. Αυτό είναι η συνείδηση, ένα άδειο φλιτζάνι, ένας κενός χώρος που γεμίζει ζωή απ’ τη ζωή μας.

Κάπως έτσι οι κλωστούλες στο ύφασμα ζωντανεύουν και το μεγάλο παιχνίδι αρχίζει…


***
ΥΓ. Ταλαντεύτηκα λίγο προτού ανεβάσω αυτή την ανάρτηση δεδομένης της συγκυρίας με τη μεγάλη πυρκαγιά που πονά την ψυχή όλων μας. Όμως σκέφτηκα ότι αυτό το μπλογκ ούτως ή άλλως σπάνια ασχολείται με την επικαιρότητα, πόσω δε μάλλον με μια επικαιρότητα που δεν χωράει κυνισμό ή σατιρικό πνεύμα για να ελαφρύνει λίγο την ατμόσφαιρα...