Deja vu

Δεν αντέχω πια να το βλέπω να συμβαίνει. Είναι για μένα deja vu.

Η αρχή του κακού είναι συνήθως η ίδια για όλους: ανιχνεύεται σε μια ανάγκη, μια έλλειψη, κάτι το ανικανοποίητο μέσα μας. Ανιχνεύεται σε μια ζωή που δεν μας χωράει. Και δεν μας χωράει επειδή δεν την κοιτάζουμε στα μάτια. Επειδή άλλο έχουμε κι άλλο πιστεύουμε ότι θέλουμε. Επειδή θεωρούμε τις ευλογίες μας δεδομένες και θέλουμε πάντα κάτι παραπάνω, αντί να καθίσουμε να τις μετρήσουμε και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη. Κι εκεί ακριβώς, σ’ αυτό μας το ανικανοποίητο, σ’ αυτό μας το έλλειμμα είναι που πατούν οι επιτήδειοι. Κι αρχίζει η εκμετάλλευση με μέσο την «πνευματικότητα».

Και ξαφνικά συναντάς κάποιον που σου λέει: είδα μέσα σου, είδα το είναι σου και ξέρεις τι; Είσαι αυτό το εξαιρετικό ή εκείνο το εξαιρετικό: η μετενσάρκωση της Ζαν ντ’ Αρκ, ας πούμε, ή κομμάτι από τη θηλυκή έκφραση της ακτίνας του αρχάγγελου Γαβριήλ. Σου δίνουν κι ένα «εσωτερικό» όνομα, «Ιωάννα» ή «Galactica», και ξέρεις τι γίνεται τότε; Αρχίζει το εγώ σου και φουσκώνει, φουσκώνει, φουσκώνει, και το έλλειμμα εξαφανίζεται από το οπτικό σου πεδίο γιατί ξαφνικά είσαι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το μοναδικό, είσαι επιτέλους κάτι.

Κι ο κάποιος που σου έχει δώσει το όνομα συνεχίζει. Σου δίνει «ασκήσεις», σε γεμίζει θεωρίες, σου χαϊδεύει το εγώ, σου λέει, σου λέει. Κι εσύ τον πιστεύεις όλο και πιο πολύ, γιατί εξαιτίας του σταμάτησες να βλέπεις το έλλειμμά σου, το έλλειμμά σου δεν υπάρχει πια, νομίζεις ότι το γέμισες μ' εκείνον ή με τα συναισθήματα που εγείρει μέσα σου, τα οποία είναι μερικές φορές ερωτικά και άλλες (στις πιο βαριές περιπτώσεις, σαν τη δική μου) αυτοθαυμασμού.

Και οι ρημάδες οι ασκήσεις «πνευματικού τύπου» είναι κι αυτές επικίνδυνες. Γιατί οξύνουν την αιτία που παρήγαγε το αρχικό έλλειμμα και η αιτία διογκώνεται, αναδύεται στην επιφάνεια και φωνάζει δυνατά, σαν να σε εκδικείται που τόσο καιρό την αγνοούσες. Οι ασκήσεις αυτές συνήθως προέρχονται από ολοκληρωμένα πλαίσια, π.χ. το πλαίσιο της γιόγκα, όμως ξεκόβονται από αυτά και παρουσιάζονται αυτόνομα, σαν κάτι αυθύπαρκτο. Όμως το πλαίσιο προστατεύει, το πλαίσιο είναι μια οικογένεια ή μια αγκαλιά που μέσα της βρίσκεις καταφύγιο. Χωρίς αυτό, οι ασκήσεις δεν έχουν έρεισμα, δεν έχουν βάση, ο σκοπός τους γίνεται αμφίβολος κι η πραγματοποίησή τους επικίνδυνη.

Κάπου εκεί θα είσαι τυχερός να μην φτάσεις στην τρέλλα. Να μην πιστέψεις ξαφνικά ότι κατάλαβες τα πάντα, ότι έγινες θεός ή θεά, ότι «έφτασες κάπου». Ή να μη γίνεις ουραγός και οπαδός αυτού του κάποιου που, για δικούς του σκοπούς (συνήθως σεξ, δόξα ή χρήμα), σ’ έμπλεξε στον δικό του φανταστικό κόσμο και στάθηκε η αφορμή να περάσεις όλη αυτή την περιπέτεια.

Το έχω δει το έργο. Και το χειρότερο δεν ήταν όταν ήμουν θύμα, αλλά όταν χρησιμοποίησα τις γνώσεις μου και την ιδιότητά μου για να χειραγωγήσω κάποιον και τις αποφάσεις του, όταν δηλ. έγινα θύτης. Μόλις συνειδητοποίησα τι έκανα (γιατί ο αρχικός μου σκοπός ήταν να τον «σώσω» τον άνθρωπο, ανάθεμά με), πρώτα τρόμαξα, μετά σιχάθηκα κι αμέσως σταμάτησα. Θα μπορούσα να είχα συνεχίσει, η φιλαυτία μου είχε χτυπήσει κόκκινο και το σώμα μου ήταν γεμάτο ενδορφίνες, λες κι είχα πάρει ουσίες. Ευτυχώς όμως συνήλθα. Κι αν γράφω εδώ είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.

Για να πω ότι η ζωή είναι ωραία έτσι όπως είναι. Ότι δεν χρειαζόμαστε πραγματικά το κάτι παραπάνω, αναγνώριση, επιβεβαίωση ή ό,τι άλλο. Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε μέσα μας και γύρω μας. Δεν θα τα βρούμε σε μια ψεύτικη ταυτότητα, σε αγύρτικες υποσχέσεις και σε ανύπαρκτους έρωτες. Θα τα βρούμε εδώ και τώρα, σε τούτη ακριβώς τη στιγμή – φτάνει να πάψουμε να θέλουμε να την αλλάξουμε και να έχουμε το κουράγιο να τη δεχτούμε έτσι όπως έρχεται κι έτσι όπως είναι. Χωρίς να δίνουμε βάση στις ιστορίες και στα σενάρια που φτιάχνει το κεφάλι μας. Ναι, είναι παιδιά μας, αλλά δεν πρέπει να μας ορίζουν. Αυτό είναι ελευθερία.