Όλοι έχουμε έναν παραμυθά μέσα στο κεφάλι μας. Το σπίτι του βρίσκεται κάπου εκεί, στο γλωσσικό μας κέντρο. Με όχημα τις λέξεις μας ταξιδεύει σε ιστορίες πόνου και δράματος και περιμένει ειλικρινά να τις πιστέψουμε. Οι περισσότεροι από εμάς μάλιστα τις πιστεύουμε όντως.
Αν συνδυάσουμε την ύπαρξή του με το γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από φράγματα, διαχωρισμούς, κουτάκια κι ετικέτες, ταξινομώντας τον, κατηγοριοποιώντας τον και τελικά τεμαχίζοντάς τον ή, καλύτερα, διχοτομώντας τον σε ζεύγη αντιθέτων (http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/03/blog-post_775.html), τότε αρχίζουμε ίσως να αντιλαμβανόμαστε γιατί ορισμένες ανατολικές φιλοσοφίες δίνουν έμφαση στην αποταύτιση του ανθρώπου από τις σκέψεις και τα συναισθήματά του ως οδού λύτρωσης:
http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/08/blog-post_25.html και
http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/07/blog-post.html.
Αποταύτιση. Ωραία λέξη, ε; Πρακτικά μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα και έχω κατά καιρούς προτείνει τουλάχιστον δύο: (α) προσεκτική παρακολούθηση των σκέψεων μας, έτσι ώστε να γίνει κατανοητός ο βαθμός στον οποίο ο τρόπος που ζούμε συνιστά ουσιαστικά μιαν αντίδραση προς αυτό που ζούμε και ένα αίτημα-προσφυγή σε εναλλακτικούς κόσμους που υπάρχουν μόνο μέσα στο μυαλό μας και πουθενά αλλού, (β) αποδοχή των σκέψεών μας με πατρική τρυφερότητα, ταυτόχρονα όμως παύοντας να τις πιστεύουμε ως ΤΗΝ αλήθεια. Σ’ αυτό εμένα προσωπικά με βοήθησε η βαθιά κατανόηση του γεγονότος ότι δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια που υπερτερεί έναντι αυτής που καθένας εκφράζει: http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/03/blog-post.html και http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/03/blog-post_07.html
Σίγουρα όμως υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα, απλά δεν χρειάστηκε να τους περπατήσω.
Το διάστημα πριν τις διακοπές, ανέβασα διάφορα ποστ που κινούνταν περισσότερο προς την κατεύθυνση του (β). Ήταν ποστ κάπως «μαγικά», επειδή ήταν «ακατανόητα» – σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Προσπαθούσαν, βλέπετε, να περιγράψουν κάτι που φαίνεται να βρίσκεται έξω από την αντίληψή μας.
Και μάλλον βρίσκεται. Τείνω προς το συμπέρασμα ότι εντέλει περιγράφουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, ο οποίος είναι «ακατανόητος» για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων και αυτός: το συγκεκριμένο ημισφαίριο δεν διαθέτει γλωσσικό κέντρο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μας περιγράψει την εμπειρία του με λέξεις. Αντίστροφα, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν την εμπειρία του, η οποία παραμένει κατ’ ανάγκη άρρητη ή άφατη, ένας «μαγικός» κι «ακατανόητος» κόσμος. Η εμπειρία του είναι η διαίσθηση ή μια βαθιά αίσθηση για τα πράγματα:
http://unseenchrislina.blogspot.com/2008/03/blog-post_31.html
Σκοπεύω στη συνέχεια να παραθέσω ορισμένους πρόσθετους λόγους για τους οποίους δεν συνιστάται να περιορίζουμε την αντίληψή μας στα δεδομένα και τον τρόπο του αριστερού μας ημισφαιρίου, όσο θαυμαστός κι αν είναι. :)
7 σχόλια:
Γεια σου Χριστινάκι μου. Ωραία η ανακεφαλαίωση.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: γιατί μιλάς μόνο για ιστορίες πόνου και δράματος? Δηλ. δεν δημιουργούνται ιστορίες ευχαρίστησης και τρελής χαράς? Είναι λογικό διότι η δημιουργία κινείται στο δίπολο και χρήσιμο διότι έτσι λαμβάνουμε εμπειρίες. Εάν δεν υπήρχε αυτή η διαδικασία θα έπρεπε όλοι να περάσουμε από όλα και δεν θα έπαιζε κανένα ρόλο εάν κάποιος δούλευε ή όχι με τον εαυτό του.
Επίσης προσωποποιείς το γλωσσικό κέντρο ή το αριστερό ημισφαίριο, γιατί το κάνεις αυτό? Ίσως έτσι διευκολύνεται η συζήτηση και η κατανόηση των λειτουργιών του αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ορθό.
Όταν λέμε «περιμένει να τις πιστέψουμε» του δίνουμε μια δυναμική την οποία δεν έχει και έτσι ενδυναμώνουμε μέσα μας ακριβώς αυτή την διαδικασία που θέλουμε να αποφύγουμε.
Σκέψου την προσωποποίηση του Θεού. Με αυτή την διαδικασία τον αντιλαμβανόμαστε αλλά τον βάζουμε συγχρόνως σε θέση ελέγχου και δύναμης κατά πολύ ανώτερης από εμάς.
Αυτά όπως καταλαβαίνεις είναι μεταφυσική διότι από ιατρικής πλευράς….εμ γκουχ γκουχ…είμαι στο πτυχίο και δεν επιτρέπεται να εκφέρω άποψη :D :D (μάλλον έβαλα την σωστή φατσούλα).
Σταματάω εδώ. Πες μου εάν θέλεις να αναφέρουμε και μεταφυσική ή θα ήθελες να πάρει άλλη κατεύθυνση η διερεύνηση που επιχειρούμε.
Φιλιά
Ρούλα
Ρούλα μου,
Οι ιστορίες πόνου και δράματος είναι δυστυχώς πιο συχνές: αυτό μου λέει η προσωπική μου εμπειρία, αλλά ενδεχομένως σε κάποιον άλλον άνθρωπο με διαφορετικό ψυχισμό να ισχύει το αντίθετο. Και σ' αυτή την περίπτωση όμως (των ιστοριών χαράς κλπ), πρόκειται για ιστορίες που δημιουργεί η φαντασία με βάση δεδομένα από τη μνήμη. Δεν ξέρω αν υπάρχει πρακτική διαφορά μεταξύ ενός ανθρώπου που ζει σε έναν κόσμο γεμάτο ενδεχόμενο πόνο και ενός άλλου που αεροβατεί σε ροζ συννεφάκια γεμάτα από συμπαντική αγάπη, της οποίας ούτε καν αντιλαμβάνεται το νόημα. Το αποτέλεσμα, όπως εγώ το βλέπω, είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις: απομάκρυνση από την πραγματικότητα, δόσιμο σε ανύπαρκτους κόσμους, απορρόφηση.
Δεν εξετάζω αν όλο αυτό είναι χρήσιμο ή λογικό, λέω ότι απλά (έτσι) είναι. Το θέμα, από τη στιγμή που το συνειδητοποιούμε, όμως, είναι τι μπορούμε να κάνουμε από κει και πέρα, εάν φυσικά επιθυμούμε να κάνουμε κάτι. Για όσους, σαν εμένα, επιθυμούν να αποκτήσουν παράλληλα και μία διαφορετική αντίληψη του κόσμου από αυτήν που επιτρέπουν τα στενά όρια της προσωπικότητας (=της απόλυτης ταύτισης με τα συναισθήματα και τις σκέψεις), υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν και αυτό το κάτι το ονόμασα αποταύτιση (ούτε και είναι δικός μου ο όρος, τον έχω συναντήσει αλλού).
Τους όρους "αριστερό ημισφαίριο" και "δεξί ημισφαίριο" τους χρησιμοποιώ φυσικά σαν συντμήσεις, αν και στο βιβλίο της Jill Bolte Taylor χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά. Προσωποποιώ το αριστερό ημισφαίριο, επειδή έχει πρόσωπο ή, αν προτιμάς διαφορετικά, επειδή συγκροτεί αυτό που αποκαλούμε το "πρόσωπό" μας. Είναι το εγώ μας, το όχημα που μας επιτρέπει να συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο.
Να συνεχίσεις με όποιον τρόπο θέλεις. Εννοείται ότι δεν θα εξέταζα αυτά τα ζητήματα αν δεν είχαν μεταφυσικό ενδιαφέρον. Και εννοείται επίσης ότι πάντοτε με ενδιαφέρουν πάρα πολύ οι σκέψεις σου.
Σε φιλώ
Χριστίνα
Χριστινάκι αυτό θεωρώ ότι συμβαίνει, είναι θέμα ψυχισμού.
Π.χ. εγώ τις αντιλαμβάνομαι ως ιστορίες, δεν βάζω τίτλο.
Σχετικά με την απομάκρυνση από την πραγματικότητα έχω την γνώμη ότι ο άνθρωπος κάνει πάντα αυτό που τον βοηθά να επιβιώνει, ένα από αυτά είναι και ότι περιέγραψες. Εννοείται ότι δεν επικροτώ το οτιδήποτε οδηγεί τον άνθρωπο σε τέτοια μονοπάτια.
Το ξέρω ότι δεν εξετάζεις εάν το όλο θέμα με τις ιστορίες είναι λογικό ή χρήσιμο, το εξετάζω εγώ γι΄αυτό το ανέφερα.
Θεωρώ ότι κάνεις εξαιρετικά που κινείσαι στην κατεύθυνση να βγεις από τα στενά όρια της προσωπικότητας και το ότι βρήκες κάτι που λειτουργεί σε εσένα αποτελεσματικά, από ότι έχω καταλάβει από τα λεγόμενά σου, είναι ένα καλό νέο.
Φιλενάδα δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είσαι ένας τρυφερός και ευγενικός άνθρωπος, δεν θα μπορούσες να πεις κάτι άλλο (για την τελευταία παράγραφο του μηνύματός σου)
Φιλιά
Ρούλα
Το ζήτημα βέβαια μπορεί να μετατεθεί αν αναρωτηθούμε ποια συνιστώσα του ανθρώπου επιθυμεί και προσπαθεί να επιβιώσει. Είναι άραγε η ολότητά του που εμπλέκεται σ' αυτή την προσπάθεια ή μόνο κάποια τμήματά της, ας πούμε, ο τρόπος σκέψης, οι συνήθειες, οι αξίες, ...; Αυτά είναι που απαρτίζουν τον άνθρωπο ή μήπως ο άνθρωπος είναι κάτι ευρύτερο;
Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι είναι κάτι ευρύτερο. Έχω την εντύπωση ότι πέρα από την ατομική εμπειρία που αναλύουμε και ξανα-αναλύουμε όλη την ώρα στη συνειδητή μας σκέψη συνδεόμαστε ταυτόχρονα και με δυνάμεις "ακατανόητες" και "μαγικές", τις οποίες διαισθανόμαστε αλλά δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λόγια. Έχω την εντύπωση ότι είμαστε και άλλα πράγματα πέρα από αυτά που αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Έχω την εντύπωση πως, όπως έγραφα σε παλιότερη ανάρτησή μου, αν αφαιρέσουμε από μέσα μας τη μνήμη, τις συνήθειες, τις αξίες μας, κλπ, πάλι θα παραμείνει μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση του "εγώ είμαι" που εκτείνεται κάτω και πέρα από κάθε συνειδητό προσδιορισμό του εαυτού μας. Κι αυτή ακριβώς είναι που προσπαθώ να ψηλαφήσω.
Όσο για την ευγένεια και την τρυφερότητα, ίσως να είναι στοιχεία του χαρακτήρα μου, όμως δεν είναι αυτά που με έκαναν να γράψω την παράγραφο στην οποία αναφέρεσαι. Εν προκειμένω, ήταν η ειλικρίνειά μου.
Σε φιλώ γλυκά,
Χριστίνα
Αγαπημένες μου φιλενάδες, το ξέρετε πως σας αγαπώ και τις δύο πάρα πάρα πολύ. Είσαστε από τους ανθρώπους που άρχισαν να μου ζωγραφίζουν σημαδάκια για να βρω το μονοπάτι στο Φως της Α-λήθειας. Ας σας κάνω λοιπόν -επιτρέψτε μου την αυθαιρεσία- το αριστερό και το δεξιό μου ημισφαίριο.
Στην Αρχή η Χριστίνα ήταν το δεξί μου περισσότερο, που εξέφραζε τον μαγικό κόσμο με τις νεραϊδες και τα ξωτικά με το καθαρό κρυστάλλινο άγγιγμα cleareaching της μαγείας(χωρίς να χάνει την κριτική σκέψη βέβαια, αλλά απλοποιώ λίγο :)) και η Ρούλα μας η Πυραμίδα μας, ήταν η τετράγωνη λογική και το γερό πάτημα στη Γη.
Πότε το όχημα (εγώ στην προκειμένη) έγερνε στο ροζ της μαγείας, πότε στο γαλάζιο της λογικής (αυθαίρετα και τα χρώματα αλλά δεν πειράζει, εξάλλου δεν έβαλα και άλλα κομμάτια πιο μαύρα ή πιο παρδαλά :))
Αποτέλεσμα? Μέχρι να βρω πως να ισορροπίσω τη ζυγαριά της φιλίας μου ανάμεσα στις δυό σας, που σας αγαπώ και τις δυό σας πολύ, σαν όχημα πήγαινα πότε στον ένα κόσμο πότε στον άλλο...
Στην πορεία είδα πως γίνεται να είμαι ακριβώς στη μέση και να οδηγώ ακούγοντας και τα δύο ημισφαίρια το ίδιο καλά:
και μαγεία είναι και στον 3διάστατο κόσμο χωράει.
Τα χαληνάρια? απλά το ήθελα πολύ και το πίστεψα
Σας αγαπώ πολύ
Αγαπημένη μου Βίκυ,
Κι εγώ σ' αγαπώ.
Ο χαρακτήρας που περιγράφεις (εγώ) και η θεματολογία με την οποία ασχολιόταν τότε, εν πολλοίς δεν υπάρχει πια. Τα άφησα πίσω μου όλα αυτά τα "μαγικά" για να ασχοληθώ με άλλα "μαγικά" σαν αυτά που ασχολούμαι τώρα. :)
Ο κόσμος για τον οποίο συζητούσαμε τότε που όλοι μας γράφαμε στο εσοτέρικα είναι μαγικός, δυσνόητος και κρύβει παγίδες. Ήταν τα δύο τελευταία δεδομένα που με έκαναν να απομακρυνθώ τα πρόσφατα χρόνια, καθώς και κάτι ακόμη που κατάλαβα: ότι όλα αυτά δεν βοηθούσαν σε τίποτα να γίνω καλύτερος άνθρωπος ούτε παρήγαγαν μέσα μου γαλήνη.
Καλύτεροι άνθρωποι δεν γινόμαστε όταν συσσωρεύουμε γνώσεις. Δεν γινόμαστε όταν πιστεύουμε ότι θεραπεύουμε άλλους. Δεν γινόμαστε όταν νιώθουμε ότι αγγίζουμε το θείο. Φαίνεται ίσως παράξενο, όμως είναι αλήθεια: δεν γινόμαστε έτσι καλύτεροι άνθρωποι. Αντίθετα, αυτό που παράγεται από τέτοιες ενασχολήσεις είναι μια ενοχλητική αίσθηση ότι ξέρουμε τα πάντα, ότι μπορούμε να διαχειριστούμε τις ενέργειες που μας περιβάλλουν, ότι είμαστε θεοί. Αλλά ΔΕΝ ξέρουμε τα πάντα, ΔΕΝ μπορούμε να διαχειριστούμε τις ενέργειες και ΔΕΝ είμαστε θεοί.
Αν αντέξει να το κοιτάξει κανείς με ειλικρίνεια, είμαστε απλά άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους εαυτούς τους και την καθημερινότητά τους. Κι όσο παλεύουμε με τους εαυτούς μας και με την καθημερινότητά μας και δεν τα αγκαλιάζουμε, τόσο απομακρυνόμαστε από την πραγματική γνώση, την πραγματική θεραπεία και την πραγματική θεότητα και γινόμαστε γιαλατζί γνώστες, γιαλατζί θεραπευτές και γιαλατζί θεοί.
Να προσέχεις.
Την αγάπη μου
Χριστίνα
Βικούλα μου κι εμείς σε αγαπάμε και που θα πάει θα τα καταφέρουμε να πιούμε αυτόν τον καφέ.
Ναι, θυμάμαι καρδιά μου τις συζητήσεις και αναζητήσεις μας...
Θυμήθηκα τώρα και γελάω, τον Ταξιάρχη της Καλλιόπης. Όλοι, εκτός από εμένα, είχατε καταλάβει ποιόν εννοούσε, ενώ εγώ έψαχνα τα μηνύματα στο κομπιούτερ μου και μονολογούσα ποιος στο καλό είναι αυτός ο Ταξιάρχης και επιτέλους τι θεραπεία θέλει! Χα χα χα
όπως λένε «στηρίξου επάνω μου και μην σε νοιάζει, θα πέσουμε μαζί»
Μάλλον δικαιωματικά έχω τον τίτλο της τετράγωνης λογικής.
Βλέπω την αναφορά σου για τα χαλινάρια....θα πω δυο λόγια γιατί μου αρέσει αυτός ο συμβολισμός, εάν κάτι ξεχάσω συμπλήρωσε το.
Αυτός ο συμβολισμός δείχνει την σχέση ανώτερου και κατώτερου επιπέδου.
Π.χ. Τα χαλινάρια μπαίνουν σε αυτά από τα οποία αποτελείται η προσωπικότητα του ανθρώπου και ο ηνίοχος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Προσοχή, όχι ο Άνθρωπος με κεφαλαίο, αλλά ο άνθρωπος με μικρό.
Ναι, υπάρχουν θεωρήσεις ή αν το θέλουμε διδασκαλίες, που μιλάνε για τον ανώτερο εαυτό και την επαφή μαζί του, για ολόκληρους ανθρώπους, για επιστροφές στην ολότητα και διάφορα άλλα.
Ναι, υπάρχει μια βάση σε όλα αυτά, αλλά θέλει προσοχή διότι δεν ισχύουν στην κυριολεξία.
Εύχομαι σήμερα να είναι μια αρμονική ημέρα και να κυλήσει όμορφα για όλο τον κόσμο.
Φιλιά Βικούλα μου και θα τα πούμε
Ρούλα
Δημοσίευση σχολίου