Όχι τώρα!

Όταν λέμε "όχι τώρα" σε μια εμπειρία, η ζωή μοιάζει με απειλή, όταν η μόνη απειλή είναι ακαριβώς το ότι δεν θέλουμε τη στιγμή. Η άρνησή μας της στιγμής είναι κάτι που συνήθως δεν αντιλαμβανόμαστε, οπότε συνήθως συγχέουμε την απειλή με τη ζωή.

Κι έπειτα, είναι η χαρά. Δεν είναι δική σου χαρά ή δική μου χαρά. Είναι απλώς χαρά διαθέσιμη για όλους.

Τη στιγμή που την κρατάμε για τον εαυτό μας, η πιο γλυκιά χαρά μετατρέπεται σε πικρία, γιατί με το να την κρατάμε την περιορίζουμε. Παίρνουμε την απεραντοσύνη της και προσπαθούμε να τη στριμώξουμε στα όριά μας και να την κάνουμε δική μας, αλλά τότε δεν είναι πια η ίδια. Μικραίνει και μετά εμείς γινόμαστε προστατευτικοί κι επιθετικοί ώστε να μη μπορέσει κανείς να μας πάρει τη χαρά μας, το μικρό κομμάτι της τούρτας που κραδαίνουμε στα χέρια. Και τελικά μένουμε να κρατάμε ένα ψιχουλάκι, αντί να είμαστε διαθέσιμοι για ολόκληρη την τούρτα.

Τη στιγμή που κρατάμε τη χαρά για τον εαυτό μας, την χάνουμε. Είναι παράδοξο: όταν δεν την κρατάμε, είναι πάντοτε διαθέσιμη, δίδεται. Χωρίς να είναι για μας. Και ποιος νοιάζεται που δεν είναι για μας; Εάν είναι εκεί και μπορεί να γίνει ροή μέσα στο σύστημά μου, γιατί χρειάζεται να την έχω στην κατοχή μου; Α, αυτός είναι ένας πολύ ώριμος τρόπος να ζει κανείς, το να αφήνει τη ζωή να τον ζει, αντί να αγωνίζεται συνέχεια να τη ζει εκείνος.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον πόνο. Δεν είναι δικός μας. Όπως και οι ψυχολογικοί μηχανισμοί-παγίδες, ούτε αυτοί είναι δικοί μας. Είναι λάθςο να σκεφτόμαστε ότι είναι. Ακόμα και ο πόνος δεν είναι για μας. Γιατί λοιπόν να θέλει κανείς να κρατά κάτι που δεν είναι δικό του; Για να το κρατήσει, χρειάζεται να πει "μου" και "δικό μου". Χωρίς αυτά δεν μπορεί να το κρατήσει. Χωρίς "εγώ" δεν νοείται κράτημα.

Έχετε ποτέ προσπαθήσει να επιτύχετε ολοκληρωτική άφεση; Είναι αδύνατον να συμβεί. Κανείς ποτέ δεν έχει καταφέρει να την πραγματοποιήσει. Για να αφήσει κάποιος κάτι πρέπει ακριβώς να υπάρχει κάποιος, ένα εγώ που αφήνει, οπότε για ποια άφεση μιλάμε; Το μόνο που συμβαίνει με όλη αυτή η προσπάθεια είναι να ενισχύεται το παιχνίδι.

Έπειτα, προσπαθείτε να μη σκέφτεστε: όμως έτσι το μόνο που κάνετε είναι να δυναμώνετε τη σκέψη. Προσπαθείτε να υπερβείτε τους ψυχολογικούς μηχανισμούς-παγίδες: όμως έτσι καταφέρνετε μόνο να τους δυναμώνετε. Η μεγαλύτερη παγίδα απ' όλες τις παγίδες είναι να προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από τις παγίδες.

Τι μένει να κάνετε λοιπόν; Μα, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Χρειάζεται μόνο να είστε διαθέσιμοι, να επιτρέψετε σε τούτη εδώ τη στιγμή να σας φιλήσει. Όταν ένας αγαπημένος έρχεται στο σπίτι σας, είσαστε διαθέσιμοι να σας φιλήσει. Ίσως εκείνος σας φιλήσει, ίσως πάλι όχι, εσείς πάντως είστε διαθέσιμοι. Το φιλί αυτό είναι πραγματικά γλυκό, γιατί δεν έχει "εγώ" μέσα του. Αφήστε ο,τιδήποτε είναι εδώ τώρα να σας φιλήσει. Δεχτείτε τη ζωή χωρίς να κάνετε τίποτα. Απλά δεχτείτε ό,τι δίδεται.

Είμαστε τόσο απασχολημένοι να αγωνιζόμαστε να ζούμε τη ζωή που έχουμε ξεχάσει πώς είναι απλά να τη δεχόμαστε και να την αφήνουμε να μας ζει εκείνη. Να είμαστε άνευ όρων διαθέσιμοι γι' αυτή τη στιγμή, να μας έχει ολόκληρους δικούς της, αναγνωρίζοντάς την σαν τον αγαπημένο, ό,τι κι αν περιέχει. Αυτή εδώ η στιγμή. Αυτή εδώ η στιγμή είναι ο αγαπημένος που σε φιλάει. Αυτή εδώ η στιγμή είναι ο Θεός.


Από το βιβλίο "Given" του Florian Tathagata.