Σχολικό ζήτημα

Το καινούριο εκπαιδευτικό σύστημα είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Οι δάσκαλοι "δεν μπορούν να αποθαρρύνουν τα παιδιά από τη μάθηση", όπως οι ίδιοι λένε, και για να μην τα αποθαρρύνουν δεν διορθώνουν τα λάθη τους, δεν διορθώνουν τη συμπεριφορά τους και δεν επιβάλλουν κανενός είδους ποινή.

Παράδειγμα: ο γιος μου φοιτά στην α΄ δημοτικού φέτος. Η δασκάλα του μου παραπονέθηκε εχθές ότι είναι αφηρημένος στο μάθημα και ότι κάνει διαγωνισμό ξυσίματος μολυβιού με τον διπλανό του (ποιος πρώτος θα κάνει το μολύβι του πιο μικρό ξύνοντας). "Να του πάρετε την ξύστρα", με προέτρεψε. "Φυσικά", απάντησα, "αλλά γιατί δεν του την παίρνετε εσείς;". "Ααα, εγώ δεν μπορώ, δεν επιτρέπεται". "Μάλιστα".

Μπροστά στη συζήτηση ήταν κι ο μπαμπάς του συμμαθητή με τον οποίο έκανε τον διαγωνισμό ξυσίματος ο Γιάννης. "Πάρτε κι εσείς την ξύστρα από τον δικό σας", τον προέτρεψα. "Ναι", μου είπε. Την επόμενη μέρα ρώτησα τον Γιάννη (ρητορικά πιο πολύ) "Ο Παναγιώτης δεν είχε ούτε αυτός ξύστρα σήμερα, ε;". "Όχι, μαμά, τι λες; Είχε μια ολοκαίνουρια ξύστρα". Κι έμεινα κάγκελο.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που μένω έτσι. Μια άλλη μέρα ήρθε ο Γιάννης στο σπίτι έχοντας γράψει στην ορθογραφία "γόγορνα", μια λέξη που η δασκάλα του είχε απλώς υπογραμμίσει (ούτε να τον βάλει να την ξαναγράψει ούτε τίποτα δηλαδή). "Ε καλά", του λέω, "δεν πειράζει, η δασκάλα απλώς ξέχασε να σε βάλει να ξαναγράψεις τη λέξη". "Τι λες ρε μαμά, αφού η δασκάλα δεν έγραψε τίποτα σημαίνει ότι είναι εντάξει!!", έβαλε τις φωνές ο Γιάννης. Και φυσικά μου ανέβασε την πίεση, με έκανε να του ανοίξω το λεξικό και να του δείξω γραμμένη σωστά τη λέξη "γοργόνα" και βέβαια, επειδή η συζήτηση συνεχίστηκε σε έντονους τόνους, να τον βάλω τιμωρία (τουτέστιν μία μέρα χωρίς τηλεόραση) και να τον βάλω επίσης να γράψει τη λέξη πέντε φορές.

Κάπως έτσι μεταμορφώνομαι σιγά-σιγά σε εφιάλτη για το παιδί μου. Το αφήνω χωρίς ξύστρα. Του διορθώνω την ορθογραφία. Το βάζω να γράφει τις λέξεις που κάνει λάθος. Είμαι συνέχεια με μια γόμα στο χέρι και με μια προσταγή στο στόμα: "πιο ωραία γράμματα", "αυτή η λέξη δεν γράφεται με το υ του υποβρύχιου, αλλά με το η του ήλιου", "πιο μικρά γράμματα". Δεν το αφήνω να βλέπει τηλεόραση, και διάφορα άλλα.

Κάθε μέρα τα ίδια. Η παιδαγωγική μέθοδος που δεν επιτρέπει στους δασκάλους να κάνουν διορθώσεις και παρατηρήσεις ουσιαστικά μετακυλίει τις συγκρούσεις από το σχολείο στο σπίτι. Το σπίτι, σαν να μην έφταναν οι κραδασμοί που έχει να απορροφήσει, πρέπει τώρα να απορροφήσει και τους κραδασμούς του σχολείου. Α ρε έρμη μάνα, που έλεγε κάποιος…