Σκόρπιες σκέψεις (με αφορμή τον Dan Brown)

Κατάφερα επιτέλους να διαβάσω το τελευταίο βιβλίο του Dan Brown (συγγραφέα των “Κώδικα Ντα Βίντσι”, “Ιλλουμινάτι” κ.ά.) που με περίμενε υπομονετικά τρίτη εβδομάδα τώρα στο ράφι. Παρόμοια πλοκή με τα προηγούμενα, δεκάδες αναφορές, κώδικες, παρακώδικες, όχι πάντα επιτυχημένες ακροβασίες στην ελληνική γλώσσα και αρκετό σασπένς. Σε πολλά σημεία σκέφτηκα ότι το βιβλίο είναι η χαρά του Νεοεποχίτη, σε κάποια άλλα προβληματίστηκα. Για παράδειγμα:

1) Το όνομα του Θεού στη Γένεση είναι στον πληθυντικό αριθμό: Ελοχείμ (όπως λέμε Σεραφείμ, Χερουβείμ κλπ). Ο Brown προβάλλει μια θεωρία: όταν λέει η Αγ. Γραφή ότι πλαστήκαμε κατ' εικόνα του Θεού δεν παραπέμπει στο υλικό μας σώμα αλλά στον νου μας. Ο νους μας, λέει, είναι αυτός που πλάστηκε κατ' εικόνα του Θεού και ο νους μας έχει τη δυνατότητα της ομοίωσης μαζί Του. Αλλά όχι ο δικός μας ατομικά. Ο συλλογικός νους όλων των ανθρώπων – γι' αυτό και η λέξη Ελοχείμ είναι στον πληθυντικό. Ενδιαφέρουσα σκέψη.

2) Αναφέρεται μία “δεξαμενή απομόνωσης” (isolation tank/sensory deprivation tank) η οποία χρησιμοποιείται υποτίθεται από την CIA ως μέθοδος απόσπασης της αλήθειας αλλά και ως μέσο διαλογισμού από κάποιες εσωτερικές σχολές. Στην εκδοχή της συγκεκριμένης δεξαμενής που αναφέρεται στο βιβλίο, ο ήρωας βιώνει εικονικό πνιγμό καθώς η δεξαμενή, που δεν είναι μεγαλύτερη από ένα φέρετρο, γεμίζει αργά με χλιαρό υγρό. Καθώς ο ήρωας δεν ξέρει ότι το συγκεκριμένο υγρό αναπνέεται, πιστεύει ότι πνίγηκε και ότι οι εμπειρίες που έχει μετά τον “πνιγμό” του είναι μεταθανάτιες. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η περιγραφή των εμπειριών αυτών. Ουσιαστικά περιγράφεται ένας νους που εξακολουθεί να σκέφτεται, να θυμάται, απερίσπαστος από τις αισθήσεις και το σώμα – όταν πια τον έβγαλαν από κει μέσα, “το σώμα του άρχισε να χτίζεται ξανά γύρω από τον νου του” (σε ελεύθερη απόδοση, διάβασα το αγγλικό κείμενο και δεν ξέρω πώς ακριβώς αποδόθηκε στην ελληνική έκδοση) καθώς ξανα-αποκτούσε σταδιακά συνείδησή του. Οι περιγραφές της κατάστασής του εντός και μετά τη δεξαμενή παραπέμπουν έντονα στο έμβρυο μέσα στη μήτρα και κατά τη στιγμή της γέννησης.

Έχω σκεφτεί και άλλες φορές πως ενδεχομένως οι νευρώνες του εγκεφάλου που χτίζονται πρώτοι είναι εκείνοι του δεξιού ημισφαιρίου κι αυτό επειδή η συμβίωση με τη μητέρα μέσα στη μήτρα διεγείρει την αίσθηση της ενότητας με το περιβάλλον και με τη ζωοδότιδα θεά-μητέρα. Γι' αυτό ίσως τα πολύ μικρά βρέφη δεν μπορούν να ξεχωρίσουν περιγράμματα ούτε μπορούν να καταγράψουν τα δεδομένα των αισθήσεων ξέχωρα το ένα από το άλλο: οι νευρώνες του αριστερού ημισφαιρίου που είναι υπεύθυνοι για τη διάκριση αρχίζουν να εκπαιδεύονται μετά τη γέννηση, όταν το πρώην έμβρυο αποτελεί πλέον ξεχωριστή οντότητα – αν και το ίδιο εξακολουθεί να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει το γεγονός αυτό τους 9 πρώτους μήνες της ζωής του. Αναρωτιέμαι μήπως κι αυτή η βεβαιότητά μας για την ενότητά μας με την πηγή της ζωής δεν προέρχεται από αυτήν ακριβώς την εμβρυική εμπειρία...

Σκόρπιες σκέψεις, τίποτε άλλο. :)