Τικ-τακ

Δεν είναι θέμα έλλειψης χρόνου. Το πραγματικό θέμα είναι αυτός ο φόβος που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μου – σα να έχω καταπιεί ωρολογιακή βόμβα. Το τικ-τακ του ρολογιού της ορίζει το ρυθμό στα βήματά μου σαν περπατώ: τα ακούω πια να χτυπούν γρηγορότερα στο πλακόστρωτο, σχεδόν να τρέχουν, σαν για να προλάβω – όμως τι; Δεν ξέρω.

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο διαθέσιμο για μένα απ' ό,τι αυτήν εδώ τη στιγμή, δεν υπάρχει κάτι τελειότερο. Όλα όσα μπορεί να χωρέσει η ζωή μου ολόκληρη υπάρχουν διαθέσιμα εδώ, τώρα, σ' αυτή την τόση δα στιγμούλα. Μόνο που όσο και να το γράφω και να το ξαναγράφω, φοβάμαι να το πιστέψω. Φοβάμαι να πιστέψω στην πληρότητα της στιγμής, προτιμώ να κλείνω τα μάτια και να περπατώ γρηγορότερα, τρέχοντας σχεδόν – μήπως για να παρατείνω τη ζωή μου όπως την ξέρω; Κι όμως, έτσι την κυνηγώ μακριά μου, την προσπερνώ τελικά.

Τικ-τακ, τικ-τακ, είναι το ρολόι ή η καρδιά μου; Τικ-τακ, τικ-τακ, ο ήχος που παγώνει το αίμα, που φέρνει πιο κοντά το άγνωστο, ο ήχος που καταπίνει τις λέξεις, τις κάνει κόμπο στον λαιμό, ο ήχος που καταπίνει ακόμα και τα δάκρυα, που ρουφά το αίμα από το πρόσωπο, ανελέητος ήχος, φρικτός.

Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα...