Ο κόσμος θα φαινόταν επίπεδος και άχρωμος. Θα κυριαρχούσε η επανάληψη και τα πάντα θα μετατρέπονταν σε αλγόριθμους: τα ίδια πάντα βήματα θα οδηγούσαν στο ίδιο πάντα αποτέλεσμα, σε μια λυσιτελή ακολουθία. Η γλώσσα θα έπαυε να κάνει άλματα, όλα όσα ομορφαίνουν τη ζωή μας (η μουσική, ο χορός, η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η ποίηση, η γλυπτική για να αναφέρω μερικά) θα έπαυαν να υπάρχουν. Σχήματα λόγου όπως η παρομοίωση ή η μεταφορά που διευκολύνουν την κατανόηση και προσδίδουν βάθος στη σκέψη, θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά μόνο ως κυριολεξίες και θα έχαναν το νόημά τους. Η ζωή δεν θα μπορούσε να είναι ένα "σαν να", κατά τον Hans Veihinger*, με αποτέλεσμα να φαντάζει πάντα άγνωστη και απειλητική. Αφηρημένα νοήματα και ιδέες δεν θα είχαν κάποιο πλαίσιο στο οποίο να εκφραστούν και γι' αυτό δεν θα υπήρχαν. (…)
*http://unseenchrislina.blogspot.com/2009/09/blog-post_16.html
4 σχόλια:
Χωρίς φαντασία τώρα, χωρίς μνήμη πριν, γιατί τόσα χωρίς;
Προσπαθώ να φτάσω κάπου συγκεκριμένα, περίμενε λίγο ντε...
Χωρίς μνήμη, κάτι πάει κι έρχεται...
Χωρίς φαντασία...ούτε να το σκεφτώ...
Κάτι μου λέει ότι πάνε πακέτο αυτά τα δύο πάντως! :)
Δημοσίευση σχολίου