Μια συζήτηση

Έχω πολλά ερωτήματα γύρω από τις σχέσεις.

Όπως όλοι μας.

Ένα από τα ερωτήματα είναι: γιατί συχνά νιώθω ότι θέλω να δίνω στους άλλους περισσότερα από αυτά που θέλουν να πάρουν.

Επιζητείς κάτι από τον άλλον;

Ναι.

Επομένως τι είναι αυτό που επιζητείς όταν του δίνεις περισσότερα από αυτά που θέλει;

Θέλω να νιώσω ότι με αγαπούν ή ότι είμαι αποδεκτή.

Και το νιώθεις;

Όχι.

Όχι και στην πραγματικότητα τους χειραγωγείς. Δίνεις για να πάρεις. Κι όταν δεν παίρνεις αυτό που θέλεις, τι γίνεται μετά;

Πρέπει να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα μου.

Και τα αντιμετωπίζεις; Αληθινά; Σίγουρα δημιουργούνται. Αλλά βιώνεις στ’ αλήθεια τα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν δεν παίρνεις αυτό που θέλεις;

Όχι πλήρως, γιατί ο ψυχολογικός μηχανισμός συνεχίζεται.

Είσαι διορατική. Ο μηχανισμός θα επαναληφθεί, ό,τι κι αν συμβεί, με όποιους ανθρώπους κι αν βρεθείς. Θα ξανασυμβεί. Ο,τιδήποτε χρειάζεται να αντιμετωπίσεις θα πρέπει να παρουσιαστεί ξανά. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτε περισσότερο.

Ευχαριστώ.

Σε κάποιους ανθρώπους αρέσει αυτό, σε άλλους όχι. Στο διάλειμμα μιλούσα με έναν φίλο για το θέμα των σχέσεων και διαπίστωσα ότι έχω περάσει από όλα τα είδη των σχέσεων που είναι αποδεκτά στον πολιτισμό μας, καθώς και από κάποια που δεν είναι και τόσο αποδεκτά. Γάμος, ανοικτή σχέση, κλειστή σχέση, καθόλου σχέση, έγινα καλόγερος, έμεινα μόνος, είχα σχέσεις της μιας βραδιάς. Ίσως υπάρχουν κι άλλα είδη σχέσεων που δεν γνωρίζω, πάντως πέρασα από όλα αυτά. Το τελευταίο είδος από το οποίο πέρασα ήταν αυτό που ήθελα λιγότερο απ’ όλα: να είμαι πλήρως και απόλυτα δεσμευμένος. Στην τωρινή μου σχέση, χίλιες φορές είχα την παρόρμηση να φύγω ή να την κάνω να φύγει. Δεν είμαι μάντης να προβλέψω τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά αυτή ακριβώς η δέσμευση άσκησε τόσο μεγάλη πίεση μέσα μου που συνέχεια έβρισκα κάθε πιθανό λόγο για να φύγω ή να την κάνω να φύγει. Όμως κανείς μας δεν έφυγε. Είναι απλά η προθυμία να αντιμετωπίσουμε ο,τιδήποτε προκύψει, να μην μετακινηθούμε. Είναι η επίγνωση της αλήθειας ότι το να φύγεις ή να να ψάξεις για κάποιον άλλον δεν θα σημάνει το τέλος της ανάγκης να αντιμετωπίσεις ο,τιδήποτε χρειάζεται να αντιμετωπίσεις. Κι έτσι αντιμετώπισα πράγματα μέσα μου που δεν θα μπορούσα ούτε καν να ονειρευτώ. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι δούλευαν αυτοί οι μηχανισμοί μέσα μου.

Μερικές φορές ήταν κόλαση και για μένα και για κείνη. Έτσι, όταν μιλάμε για σχέσεις – όλων των ειδών τις σχέσεις, ακόμη και φιλικές ή μεταξύ δασκάλου και μαθητή – μόνο λίγοι θα μείνουν μαζί σου μακροπρόθεσμα. Εφόσον παίρνεις αυτό που θέλεις, όλα είναι καλά. Όταν όμως εμφανίζεται κάτι που σε κάνει να νιώθεις άβολα και δεν έχεις τη σαφήνεια που απαιτείται για να μείνεις, είτε φεύγεις είτε υπονομεύεις την κατάσταση για να φύγει ο άλλος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μέχρις ότου αντιληφθείς τη δυνατότητα να ζεις ως συνείδηση ακόμα και μέσα στον μεγαλύτερο πόνο. Μερικοί λένε ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο σύμπαν.

Πώς νιώθεις όταν μιλάς χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς την υπόσχεση ότι υπάρχει ένας τόπος ατέλειωτης ευτυχίας σε μια σχέση; Πώς σε κάνει να νιώθεις αυτό;

Ανακούφιση.

Ναι, γιατί διαφορετικά σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή σου θα αναζητάς κάποιο είδος τελειότητας ή θα αποφεύγεις συνέχεια να κάνεις σχέση. Για να αποφύγεις τη σε βάθος συναισθηματική σύνδεση με άλλους, μπορείς να φας μαγικά μανιτάρια ή άλλα ναρκωτικά. Αλλά το Είναι δεν είναι συνώνυμο του «αισθάνομαι καλά».

Το Είναι αγκαλιάζει και τα άσχημα συναισθήματα εξίσου. Επομένως η πρόσκληση είναι όχι να απαλλαγούμε από τα άσχημα συναισθήματα, γιατί αυτό είναι παγίδα, αλλά να απαλλαγούμε από την ιδέα ότι πρέπει να έχουμε μόνο καλά συναισθήματα σε μια σχέση. Το Είναι αγκαλιάζει και την κόλαση όταν η πραγματικότητα είναι η κόλαση και, σε οποιαδήποτε σημαντική σχέση, θα υπάρξει κόλαση μερικές φορές.

(από το βιβλίο Being του Florian Tathagata)