β. Το ότι κατεβάζουμε τις άμυνές μας. Το θέμα αυτό έχει συζητηθεί αρκετές φορές στο μπλογκ με διαφορετικά λόγια. Είναι το «επιτρέπω στην καρδιά μου να πληγώνεται». Στο πλαίσιο μιας ερωτικής σχέσης, μπορούμε με λίγη ενδοσκόπηση να διαπιστώσουμε ότι το να κατεβάζουμε τις άμυνες είναι ευεργετικό κυρίως για μας τους ίδιους, δηλ. τα οφέλη τα καρπωνόμαστε σε προσωπικό επίπεδο και όχι τόσο στο επίπεδο της αλληλεπίδρασης με το άλλο άτομο, όπως συνήθως πιστεύεται.
γ. Το ότι ο ερωτισμός μας επικεντρώνεται κάπου. Ο ερωτισμός μας είναι δικός μας. Υποτίθεται ότι, πάντα στο πλαίσιο μιας ερωτικής σχέσης, εξυπηρετεί το σκοπό του να ενώνει δύο ανθρώπους, όμως από μόνος του –ας είμαστε ειλικρινής- δεν τα καταφέρνει. Είναι οι πολιτισμικές μας καταβολές που το κάνουν και όχι ο ερωτισμός μας.
Επομένως, η «αγάπη» είναι περισσότερο εσωτερική διαδικασία – εκπορεύεται και επιστρέφει στον εαυτό. Μολονότι υποτίθεται πως το αντικείμενο του πόθου μας είναι που μπαίνει στο επίκεντρο της προσοχής μας, εντέλει αποδεικνύεται πως απ’ την αρχή ήταν πάντα ο εαυτός μας.
Η «πραγματική αγάπη» σε σχέση με έναν άλλον άνθρωπο είναι το σημείο στο οποίο τον δεχόμαστε να είναι όπως είναι και του επιτρέπουμε να είναι έτσι. Είναι το σημείο στο οποίο αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε πραγματικά να κάνουμε κάτι τέτοιο. Είναι το σημείο συμφιλίωσης με τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα - και ένα σημείο εσωτερικής δύναμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου