Όχι, δεν θα γράψω για το είδος της επικοινωνίας που φέρεται ότι «παίρνει» κάποιος που κάνει τσάνελινγκ. :D Θα γράψω για την επικοινωνία όπως συμβαίνει στα μπλογκ.
Εμείς οι Έλληνες σίγουρα είμαστε «παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη», όπως τραγουδούσε η Γαρμπή στη Eurovision κάποτε. Νιώθουμε συνέχεια την ανάγκη να εκφράσουμε γνώμη και άποψη (έστω κι αν τις περισσότερες φορές στο πόδι κι εκ του προχείρου). Συχνά μάλιστα προβάλλεται το αίτημα η γνώμη να μην περιέχει προσωπικούς τόνους ή συναίσθημα – αντίθετα, να γίνεται μια όσο το δυνατόν απαλλαγμένη από συναισθήματα διερεύνηση των ιδεών.
Μολονότι είμαι από τους ανθρώπους που γράφουν ποστ με διάθεση συζήτησής τους, πάντοτε χαίρομαι ιδιαίτερα να βλέπω φίλους όπως η Ευθυμία ή η S να γράφουν απλά μια «καλημέρα». Και χαίρομαι επίσης να βλέπω μπλογκς στο Opera, όπου συνήθως συχνάζω, στα οποία μπορεί μεν να συζητούνται ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά τα σχόλια γίνονται σε προσωπική κατά κανόνα βάση και είναι συχνά άσχετα με το εν συζητήσει θέμα.
Πιστεύω ότι, σε όλα τα μπλογκ, τόσο αυτοί που συντάσσουν αναρτήσεις όσο και αυτοί που σχολιάζουν γράφουν επειδή επιζητούν την επικοινωνία – ότι δηλαδή αυτός είναι ο βασικός λόγος που γράφουν: το «πίσω από τις λέξεις κι ανάμεσα στις γραμμές». Αυτό που μένει λοιπόν «στο τέλος της ημέρας», που λένε και οι Άγγλοι, είναι η επικοινωνία και η ποιότητά της. Που οδηγεί στο τσάι με τη Χουλκ. Στο mail με την Ευθυμία. Στο SMS και τον καφέ με την S. Στην επίσκεψη της Μένιας. Στις παρεξηγήσεις με τον libero. Και ούτω καθεξής…
12 σχόλια:
Πίσω από τις λέξεις, κρύβετ' ο Αλέξης!
... στους χαζούς συνειρμούς της κουμπάρας...
Είναι σαν τους δικούς μου με τη Γαρμπή!
αχ για τον Αλέξη ήθελα και γω να πω αλλά μου το έκλεψε η κούμπαρα :D
Θυμήθηκα πως και μεις οι δύο μέσα από λέξεις και γράμματα σε άλλον χώρο γνωριστήκαμε. Τα έχω εμπιστοσύνη και έτσι με οδηγούν σίγουρα στην επικοινωνία σε οποιαδήποτε μορφή της. Τι σημασία έχει ποια θα είναι αυτή?
Φιλιά!!
Ακριβώς!
Πολλά φιλάκια κι από μένα!
Ως προς αυτό, εγώ μάλλον διαφέρω.
Νιώθω απογοήτευση όταν διαβάζω (ή γράφω) κείμενο με ενδιαφέρον θέμα που σηκώνει κουβέντα και γνώμες και από κάτω σχόλια του στυλ:"Χάθηκες, πότε θα πάμε για καφεδάκι; Πολλά φιλιά!"
Με τέτοια, τα μπλογκ γίνονται το υποκατάστατο της φιλικής επαφής (ο φίλος/γνωστός ας πάρει τηλέφωνο ή ας στείλει mail!) ή κάποιου είδους χαλαρό καφενείο. Σε κάποια πιθανόν να ταιριάζει αλλά σε πολλά είναι τελείως αταίριαστο και -για μένα-υπονοεί τα εξής που δεν λέγονται:
"Δε μπορώ να σκοτίσω το μυαλό μου με αυτό που σε απασχολεί και το οποίο μπορεί να σου πήρε ώρες να γράψεις. Δε με ενδιαφέρει αυτό που σε ενδιαφέρει. Θέλω, όμως, να δώσω το παρόν. Αλλά με τη δικιά μου "ατζέντα", για την προσωπική μου εκτόνωση".
Είναι λίγο σαν να κόβει κάποιος μια συζήτηση και να λέει "ουφ, καλά όλα αυτά που λέτε αλλά βαριέμαι, δεν λέμε για τίποτε άλλο που να ενδιαφέρει ΕΜΕΝΑ;" Αν προέρχεται από άνθρωπο που γνωρίζεις καλά ίσως να μην έχει σημασία, μπορεί η καλημέρα να είναι σημαντικότερη -γιατί γνωρίζεις ήδη τη στάση του για πολλά θέματα. Οι κολλητοί, όμως, έχουν άλλους τρόπους να σε βρουν, και οι μη κολλητοί -οι περισσότεροι αναγνώστες- ίσως να χάνουν το χρόνο τους ψάχνοντας ελαφριά κουβεντούλα εκεί που το ζητούμενο είναι άλλο.
Όλοι αναζητούν την επικοινωνία, αλλά κάθε φορά με άλλους τρόπους και διαφορετική εστίαση. Σε μια συναυλία δεν θέλω η παρέα να μου μιλά ασταμάτητα για το μεσημεριανό φαγητό (και αν μονολογείς κατά τη διάρκεια του σεξ πως πρέπει να βαφτεί μπεζ το ταβάνι, καταλήγεις σε ανέκδοτο!). Δεν συναντιούνται τα μέρη σε κάποιου είδους σύνθεση ή διάλογο. Συντελείται κάποιος μονόλογος (που μου μυρίζει απελπισία...)
Φυσικά, μπορεί να φταίει το αντρικό μυαλό μου για όλα αυτά. Έχω παρατηρήσει πως όταν ξεστρατίζω σε μπλογκ με αμιγώς γυναικείο ύφος και κοινό, τα σχόλια είναι μονίμως έτσι. Και μπορεί αυτό ακριβώς να είναι και το ζητούμενο.
Προσωπικά δε με αφορά. Δεν θα βρεθώ για καφέ με έναν άγνωστο που θα μου πει ένα γεια. Καλά καλά δεν προλαβαίνω τους φίλους να δω. Μπορεί να βγω, όμως, για καφέ με έναν άγνωστο που θα μου έχει γίνει γνωστός από την ουσιαστική συμμετοχή του σε πράγματα που ενδιαφέρουν και τους δυο μας. Τότε θα ακολουθήσει και η ψιλοκουβεντούλα.
Τα έχεις πάρει αεροζόλ ή κάνω λάθος;
Ένας φίλος στο αγγλικό τμήμα του μπλογκ, μου έγραψε ότι τα πολλά φιλικά σηκώνουν παρεξήγηση στο τέλος-τέλος.
Καταλαβαίνω πώς και γιατί γράφεις αυτά που γράφεις, αλλά διαφωνώ. Όλοι εμείς που έχουμε μπλογκ και γράφουμε, κινούμαστε από τα ίδια ακριβώς κίνητρα που γράφεις για τους σχολιαστές. Είμαστε εγωιστές, όπως κι αν το δεις.
Γιατί γράφουμε και πώς; Επιλέγουμε κάτι απ' όλα όσα μας απασχολούν και το γράφουμε με τρόπο που θεωρούμε ότι θα τραβήξει την προσοχή των άλλων. Θέλουμε να επιδείξουμε πόσο έξυπνοι είμαστε - δεν είναι ότι θέλουμε να συζητήσουμε γιατί εννιά φορές στις δέκα το μυαλό μας έχει ήδη αποφασίσει τη στάση μας. Κανένα σχόλιο, όσο ευφυές κι αν είναι, δεν θα μας μετακινήσει απ' αυτήν. Μόνο τα σχόλια που μας επιτρέπουν να διερευνήσουμε το θέμα περαιτέρω μας ενδιαφέρουν.
Ε, λοιπόν, έχουμε χοντρό πρόβλημα και δεν το ξέρουμε! Κι ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι αναγνώστες που μας τραβάνε πού και πού από το μανίκι για να μας πούνε "ξεκαβάλα το καλάμι". Εγώ έχω τον libero γι' αυτή τη δουλειά, ώρα του καλή όπου κι αν είναι, εσύ δεν ξέρω ποιον έχεις. Αλλά σίγουρα έχεις, όπως κι εγώ, έχουμε λοιπόν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας.
Γι' αυτό, οι απλές ωραίες λεξούλες "καλημέρα", "τι γίνεσαι" και τα λοιπά τουλάχιστον δεν περιέχουν προσποίηση. Δεν περιέχουν το εναγώνιο "λατρέψτε με" που κρύβεται πίσω από τους δικούς μας απελπισμένους μονολόγους.
Και ξέρεις το χειρότερο; Δεν έχουμε άλλη επιλογή, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Είμαστε καταδικασμένοι να τριγυρνάμε αιώνια γύρω από τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας. Τουλάχιστον ας το παραδεχτούμε, ας το αντιμετωπίσουμε ως γεγονός και ας πάψουμε να προσποιούμαστε ότι κάνουμε κάτι άλλο.
ΥΓ. Όλα αυτά τα γράφω για να τα ακούω εγώ πρώτα, όπως πάντα...
Δεν είμαι σίγουρος πως εστιάζουμε στα ίδια σημεία -το οποίο δεν είναι και πρόβλημα, φυσικά!
Δεν θεωρώ πως οι σχολιαστές είναι εγωιστές ενώ εγώ δεν είμαι. Συν τοις άλλοις, συχνότερα είμαι σχολιαστής παρά γράφω.
Λέω το εξής:
Για να έχει νόημα η επικοινωνία, πρέπει πομπός και δέκτης κάπου να συντονιστούν. Όταν γράφω είμαι πομπός. Όταν διαβάζω (σχόλια ή κείμενα άλλων) είμαι δέκτης. Οι ρόλοι εναλλάσονται, αλλά χωρίς κάποιο κοινό τόπο δεν κάνουμε μια ομορφιά (που λέει και ο ΛεΠα).
Δεν εκτιμώ αυτούς που συμφωνούν μαζί μου. Εκτιμώ αυτούς που μπορούν να είναι ενδιαφέροντες στους ρόλους που διαλέγουν. Προϋπόθεση γι αυτό (κατά τη γνώμη μου) είναι να μην κινούνται "αυτιστικά". Να είναι σε θέση να παρακολουθήσουν το ερέθισμα -το κείμενο. Θεωρώ αυτονόητο πως το ίδιο θα κάνω ως αναγνώστης-σχολιαστής. Διότι, ως τέτοιος, επιλέγω ποιά σελίδα θα επισκεφτώ. Το ότι με καλεί δεν σημαίνει πως δικαιούμαι να μη λάβω υπόψη το κλίμα της παρέας που επισκέπτομαι -όχι τη γνώμη!
Για τα άλλα που θίγεις:
Γράφω για πολλούς λόγους. Σ'αυτούς περιλαμβάνεται και η ανάγκη αποδοχής. Αυτό δεν το θεωρώ προβληματικό ή κάποιου είδους βρώμικο μυστικό. Γράφω κουβαλώντας, ως άνθρωπος, κάποιες απόψεις. Έχει τύχει να φάνε γερή σκουντιά από πράγματα που έγραψαν σχολιαστές μου (κι εσύ...). Ήταν θαυμάσια εμπειρία και ελπίζω να συμβαίνει συχνότερα.
Δεν συμβαίνει σκουντιά (ούτε καν... άγγιγμα!) αν κάποιος γράψει "Δεν διάβασα το κείμενο, αλλά είπα να στείλω φιλάκια". Ούτε το "Εσείς μιλάτε για τέτοια ενώ πεθαίνουν παιδάκια στη Γάζα" με συγκινεί ως σχόλιο. Ας πούμε πως δε με αγγίζουν άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να ακούσουν αλλά θεωρούν πως τους οφείλουμε να ακουστούν.
Βέβαια, υπάρχουν "καλημέρα" και "καλημέρα"... Το ποιός, πώς και πότε, δεν είναι καθοριστικό;
[Μεταξύ μας, δεν θα πω "τι γίνομαι" σε κανέναν στα δημόσια σχόλια ενός ποστ για το Ασφαλιστικό, ας πούμε. Αν νοιαζόταν όντως, θα ήξερε πού και πώς θα το ρωτούσε. Βρε λες να είμαι τόσο ανάποδος τελικά;]
Φοβεροί μουσικοί συνειρμοί στο θρεντ, μάλλον μας έπιασε το καλοκαίρι...
Δεν είσαι ανάποδος αεροζόλ, ούτε φυσικά κι εννοούσα κάτι τέτοιο. Μάλλον με έπιασε οίστρος αυτογνωσίας χθες βράδυ. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ έχω φάει σκουντιές σε συζητήσεις κι ευγνωμονώ τους ανθρώπους που μου τις έριξαν. Άλλες πάλι φορές έχω ζηλέψει ανθρώπους (με την καλή έννοια) και σίγουρα εσύ είσαι ένας απ' αυτούς... Επίσης, είναι βέβαιο πως για να υπάρξει επικοινωνία και όχι παρωδία της πρέπει να υφίσταται συντονισμός μεταξύ πομπού και δέκτη.
Απλά όσο πιο πολύ συζητάς, τόσο πιο σύντομα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι όλα είναι παιχνίδια του νου (mind games, ελληνιστί) και παρατηρείς τους ατέρμονες κύκλους που διαγράφουν οι σκέψεις και οι συζητήσεις κι αναρρωτιέσαι για τη ματαιότητά τους.
Τελικά το να έχουμε άποψη είναι υποχρέωση και δικαίωμα ή μήπως καλύτερα να στραφούμε στη διαπροσωπική συνισταμένη της επικοινωνίας ως πιο αυθεντικής έκφρασης της αλληλεπίδρασης μεταξύ ενός εγώ κι ενός εσύ; Αυτό αναρωτιέμαι και φυσικά δεν έχω απάντηση...
Όλα είναι παιχνίδια του νου.
Ματαιότης, ματαιοτήτων...
Τι σου είναι ο άνθρωπος!
;-)
Αγαπητή cleareaching, ίσως δεν είναι ιδεολογικό το θέμα. Ίσως δεν είναι υποχρέωση ή δικαίωμα το να έχουμε άποψη, αλλά να μην μπορούμε διαφορετικά.
[Μέχρι να λάβω εμπεριστατωμένη απάντηση φοβάμαι πως θα παραμείνω ελαφρώς ανάποδος -κι εσύ ευγενέστατη που με ανέχεσαι!]
Τι μου λες τώρα, φίλε μου! Αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημά μου, ότι έχω την τάση όλα τα ζητήματα να τα μετατρέπω σε ιδεολογικά. Σαφώς λοιπόν και "ίσως δεν είναι ιδεολογικό το θέμα". Και σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει (και παραθέσει κατά καιρούς στο μπλογκ) έχεις απόλυτο δίκιο: δεν μπορούμε διαφορετικά, δεν έχουμε δηλ. επιλογή.
Αλλά αυτό είναι ένα σημείο. Από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο του να δημοσιοποιούμε την άποψή μας υπάρχει απόσταση. Τι [απο]καλύπτει λοιπόν αυτή η απόσταση; Την ανάγκη για έκφραση; Την τάση για επίδειξη; Την ανάγκη για επικοινωνία; Όλα αυτά μαζί; Αυτό είναι το θέμα.
Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, τη συζήτηση, που αναπτύχθηκε παραπάνω και, έστω και -πολύ- καθυστερημένα καταθέτω κι εγώ μια άποψη. Προσωπικά πιστεύω, πως κάποιοι άνθρωποι γράφουν γιατί δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Εκφράζουν μια ψυχική ανάγκη, η οποία δεν νομιζω ότι έχει να κάνει -πρωτογενώς- ούτε με επικοινωνία, ούτε με εγωισμούς. Γράφουν γιατί νοιώθουν ότι αν δεν το κάνουν κάτι τους λείπει. Εγραφαν και πριν το Διαδίκτυο, έγραφαν και πριν από την εμφάνιση των μπλογκς. Εγραφαν κι ας έμεναν τα γραπτά τους καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι.
Οι υπολογιστές, το Διαδίκτυο και τα μπλογκς τους έδωσαν τη δυνατότητα αφενός της οργάνωσης των γραπτών τους και αφετέρου της 'εξωστρέφειας', της δυνατότητας να μοιραστούν αυτό το πολύ προσωπικό τους κομμάτι. Η επικοινωνία έρχεται στη συνέχεια, καθώς διαπιστώνουν ότι αυτό που γράφουν ενδιαφέρει και άλλους ανθρώπους, με τους οποίους σιγά-σιγά ααναπτύσσεται, μέσω των σχολίων, μια σχέση, μια αλληλεπίδραση, όλο και πιο έντονη. Μια σχέση, που τελικά θα οδηγήσει στο τσάι ή στο καφέ, καθώς θέλεις πια να γνωρίσεις, ακόμα καλύτερα, την ενδιαφέρουσα εκείνη προσωπικότητα, που, σε σκουντάει "πίσω από τις λέξεις".
ΥΓ : Τι είναι το Opera;;;;;;
Γεια σου καλή μου Χουλκ!
Νομίζω ότι θα επιμείνω στην άποψή μου. Κι εγώ γράφω από μικρή, έχω διακριθεί και σε διαγωνισμούς - αν και το άκρον άωτον είναι αυτό που συνέβη όταν γνώρισα τον άντρα μου: με ενέπνεε τόσο πολύ που έγραφα, έγραφα, όλο έγραφα. Στην πρώτη μας επέτειο γνωριμίας του έκανα δώρο έναν ολόκληρο τόμο σχεδόν!
Τότε, λοιπόν, πέρα από την προπόνηση ας την πούμε, την τριβή στον γραπτό λόγο (το να γράφω για να γράφω) υπήρχε η υποσυνιστώσα του ότι καμάρωνα τον εαυτό μου και -το σημαντικότερο - ότι ήθελα κι οι άλλοι να με θαυμάζουν. Δεν πιστεύω (βεβαίως κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια) ότι υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν έτσι απλά για να γράφουν, χωρίς να υπάρχει τίποτε απολύτως από κάτω. Μια φίλη μου ας πούμε γράφει αδιάκοπα επειδή βρίσκει ότι έτσι ψυχαναλύεται.
Το Opera community είναι ένας διαδικτυακός χώρος στον οποίο μπορείς να δημιουργήσεις το δικό σου μπλογκ, φωτογραφικό άλμπουμ κτλ και περιλαμβάνει μέλη απ' όλα τα μέρη του κόσμου. Εγώ είμαι απλός χρήστης εκεί, επισκέπτομαι και παρακολουθώ τα μπλογκ άλλων.
Καλημέρα. :)
Δημοσίευση σχολίου