Τύχη αγαθή

Έτσι έγραφε το πτυχίο που στόλιζε τον τοίχο στο ιατρείο που επισκέφθηκα εχθές. Τύχη αγαθή, τύχη ξύμφορος… Πού να βρεθεί όμως αυτές τις μέρες;

Πήρα άδεια και βγήκα λίγο από το γραφείο μου σήμερα για να κάνω μερικά απαραίτητα ψώνια. Ανάμεσα σε αυτά και τα «Παιχνίδια Ορθογραφίας» της Έμμυς Καλτσίκη, απαραίτητο παιχνιδιάρικο βοήθημα για τους μικρούς μαθητές. Για να πάω στο βιβλιοπωλείο του Κέδρου στη Στοά του Βιβλίου, έπρεπε να περάσω μπροστά από την καμμένη MARFIN στη Σταδίου. Μπροστά της σωροί τα λουλούδια που είχαν πια ξεραθεί – εξακολουθούσαν όμως να σκορπίζουν ένα λεπτό άρωμα που υπερνικούσε τη μπόχα των καυσαερίων. Και, ανάμεσα στα λουλούδια, αρκουδάκια για το μωρό που του απαγόρευσαν να γεννηθεί. Ήταν ένας μικρός κόσμος θλίψης και τρυφερότητας που βρισκόταν μέσα αλλά πέρα από τον άλλον, τον κανονικό, με την κίνηση και τον συνωστισμό, τα κλάξον, τις βρισιές και το στρες.

Παρακάτω, δυο σακάτηδες καθισμένοι αντικριστά ζητούσαν ελεημοσύνη. Μία σικ κυρία με τακούνια και μοδάτη τσάντα με σκούντηξε προσπερνώντας με ενώ μιλούσε έντονα στο κινητό της για το ασφαλιστικό. Η ζωή, ως συνήθως: εικόνες δίπλα σε άλλες εικόνες, όλες στριμωγμένες μεταξύ τους… μπορεί να φαίνονται διαφορετικές όμως τις διαπερνά όλες μια πανταχού παρούσα αίσθηση αδιεξόδου και ανημπόριας, καθώς η γενιά μας παρακολουθεί να γράφεται ιστορία. Λένε πως εχθές ξεπέρασαν τις 200.000 οι συμμετέχοντες στην πορεία. Ε, και; Όπως και για αρκετά άλλα πράγματα, έχω χάσει κάθε ελπίδα. Ναι, ναι είμαι ίσως ρίψασπις, ηττοπαθής, ειλικρινά όμως νιώθω στριμωγμένη στη γωνία και περιορισμένη στο ρόλο του παρατηρητή, να φοβάμαι «όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

Σε τέτοιο βαθμό που το πτυχίο που ευχόταν «τύχη αγαθή» από τον τοίχο απέναντί μου εχθές το απόγευμα, να αρχίσει σήμερα να μου φαίνεται πραγματικά σαν αστείο...