Ένα ξανά

Είναι αρκετές μέρες που με διακατέχει η βεβαιότητα πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πω ή να γράψω. Οι σκέψεις μου διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα φωτός και οι απόψεις μου συχνά μεταβάλλονται προτού καν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου. Τα όριά μου έχουν διασταλεί και περικλείουν με συμπάθεια ένα ασύγκριτα μεγαλύτερο τμήμα του κόσμου. Επιτέλους έγινα ανθρώπινη. Δεν με πειράζει να είμαι ευάλωτη, δεν με πειράζει να είμαι ένας μικρός, τόσος δα ανθρωπάκος. Αντέχω μάλιστα να πω ότι ο κόσμος είναι και καλός και κακός ή, ακόμη καλύτερα, να πω απλά ότι ο κόσμος είναι. Χωρίς κατηγορήματα και κατηγοριοποιήσεις και, κυρίως, χωρίς ψευδαισθητικούς ψυχαναγκασμούς.

Είμαι εγώ αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι, είμαι η ζωή η ίδια, ένα ον λουσμένο ενέργεια και καμωμένο από ενέργεια το ίδιο, ένα ον ασύλληπτο, όμορφο, ακατανόητο που μπορεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο σε μια έκρηξη σκέψεων, συναισθημάτων και ενστίκτων. Είμαι εγώ αλλά είμαι κι εσύ και όλος ο κόσμος. Κι αφού είμαι τα πάντα και μπορώ να το δω και μπορώ να δω ακόμη πως ο καθένας μας είναι τα πάντα, δεν έχω πια να πω τίποτα. Έχουν ειπωθεί όλα - κι αν δεν έχουν, θα ειπωθούν σίγουρα μέσα στα επόμενα χρόνια.

Ούτε έχω πια κανέναν λόγο να προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο από τον πιο συνηθισμένο άνθρωπο του κόσμου που το πρωί αφήνει το παιδί του στο σχολείο, παίρνει το μετρό και πηγαίνει στη δουλειά του εκτελώντας έναν μικρό χορό που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Μπορώ και μετράω τον χρόνο με τους μικρούς καθημερινούς μου χορούς ή με τις αγκαλιές και τα φιλιά των παιδιών μου, όμως μπορώ ταυτόχρονα και να γλιστρήσω μαζί του μέχρι την αιωνιότητα. Και ξέρω πως ένα βράδυ θα πέσω για ύπνο και θα ξυπνήσω κάπου αλλού, με μια άλλη συνείδηση, μια άλλη οντότητα, γεμάτη από φως…

Την αγάπη μου σε όλους, σας ευχαριστώ που με συντροφεύετε.