- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκηπας.
- Καλημέρα, είπε το λουλούδι.
- Πού είναι οι άνθρωποι; Ρώτησε ευγενικά ο μικρός πρίγκηπας.
Το λουλούδι είχε δει, κάποτε, να περνά ένα καραβάνι.
- Οι άνθρωποι; Νομίζω ότι υπάρχουν έξι ή εφτά. Τους είδα, πάνε χρόνια. Μα κανείς δεν ξέρει ποτέ πού να τους βρει. Ο άνεμος τους οδηγεί. Δεν έχουν ρίζες κι αυτό τους ενοχλεί πολύ.
- Αντίο, είπε ο μικρός πρίγκηπας.
- Αντίο, είπε το λουλούδι.
Όταν ήμουν μικρή, ο παππούς μου μού έλεγε ιστορίες από τη Σμύρνη όπου είχε πολεμήσει υπηρετώντας τη Μεγάλη Ιδέα. Υπήρχαν εκεί πολλοί Έλληνες που όμως ήταν τουρκόφωνοι. Τι τους διαφοροποιούσε από τους Τούρκους; Η θρησκεία. Άλλοτε μου έλεγε ιστορίες από την εποχή που ζούσαν στην Κρήτη αρμονικά Έλληνες, Τούρκοι κι Εβραίοι. Όλοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους Κρητικούς. Τους χώριζε η θρησκεία και τους ένωνε η γλώσσα. Τελικά οι άνθρωποι έχουν ρίζες. Μόνο που κάποτε τους ενώνουν και κάποτε τους χωρίζουν.
7 σχόλια:
Οι Ρίζες ΔΕΝ χάνονται!
εντελώς συμπτωματικά το Σάββατο είδα ένα ντοκιμαντέρ που μιλούσε για τη μεγάλη ιδέα και όλο το παρασκήνιο που είχε παιχτεί.
Και καθώς το έβλεπα, σκεφτόμουν και γω αυτά που μου έλεγε ο παππούς μου για τη Σμύρνη και είναι αυτά που σου έλεγε και σένα. Όλοι ζούσαν αρμονικά και σχετικά με τις διαφορετικές θρησκείες, ο ένας σέβονταν την θρησκεία του άλλου. Έτσι είχαν μεγαλώσει, έτσι είχαν μάθει.
Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν εκείνοι οι Έλληνες συνέχιζαν να ζουν στη Σμύρνη (τώρα πρέπει να έχουν απομείνει μόνο πολύ λίγες οικογένειες), ίσως να ήταν και χειρότερα. Ούτε ξέρω αν η μεγάλη ιδέα ήταν πράγματι μεγάλη ιδέα.
Εγώ είμαι η τρίτη γενιά, αλλά όταν ακούω κανονάκι να παίζει τον ρυθμό ενός αμανέ, χάνομαι στο άκουσμά του. Και πάντα το πάθαινα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει γιατί. Τώρα που μεγαλώνω το κατάλαβα.
φιλιά πολλά.
"Έχουν ρίζες κι αυτό τους ενοχλεί πολύ.."
Θα συμπλήρωνα: έχουν ρίζες και ειναι το μόνο που τους κρατάει..
Αν θέλεις μπες εδώ: http://anemondixtia.blogspot.com/2010/08/blog-post_9170.html
και συμπλήρωσε μικρό κομμάτι ιστορίας που γράφεται από πολλούς..
Καλό βράδυ
Ρεγγίνα, Αναΐς, μου άρεσαν πολύ τα ιστολόγιά σου. Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για το ταξίδεμα και ελπίζω να σου άρεσε η συνέχεια που έδωσα στην ιστορία.
Ο μικρός πρίγκηπας, στο ομώνυμο βιβλίο του Σαιν Εξυπερύ, περιγράφει τον άνθρωπο μέσα από την οπτική ενός λουλουδιού. Το λουλούδι λέει "ΔΕΝ έχουν ρίζες κι αυτό τους ενοχλεί πολύ". Θυμήθηκα το κομμάτι καθώς ξαναδιάβαζα το βιβλίο μαζί με τον γιο μου. Παράλληλα διάβαζα το "Η θάλασσά μας" του Ευάγγελου Μαυρουδή (εκδόσεις Κέδρος), μια μυθιστορηματική εποποιΐα που μέσα από την οδύσσεια δύο οικογενειών πραγματεύεται τη διαδρομή και την τύχη Τούρκων και Ελλήνων από το 1897 έως το 1922, συμπαρασύροντας συχνά στη δράση ιστορικές προσωπικότητες.
Κάπως έτσι έγινε η σύνδεση. :)
Μένια μου, ούτε κι εγώ ξέρω αν η μεγάλη ιδέα ήταν απλά ένα μεγάλο όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη. Βλέπει κανείς όμως, αν φέρει την Ιστορία στη διάσταση της καθημερινότητας, πώς γεγονότα όπως ο πόλεμος ας πούμε λειτουργούν σαν μεγάλα χωνευτήρια ή σαν γουδιά που κοπανούν μέσα τους λαούς, οικογένειες, ανθρώπους.
Και μετά, άραγε, μετά τι μένει; Οι ρίζες πολλές φορές κόβονται. Έχουν λοιπόν σημασία; Τι σημασία έχουν όταν χάνονται ζωές;
Δεν ξέρω, ανάλογα σε ποια αξία δίνει κανείς, μεγαλύτερη βαρύτητα...
Για παράδειγμα, φαντάζομαι πως οι επαναστάτες του '21 δεν έδωσαν και πολύ μεγάλη σημασία στην ζωή τους, στο τομάρι τους, που έτσι κι αλλιώς, είναι φθαρτό.
Από την άλλη, οι ρίζες κι αν δε κοπούν, κάποια στιγμή μπορεί να σαπίσουν μετά από 400-600-1000 χρόνια.
Πράγματι, η αυταπάρνηση προκειμένου να προασπίσει κανείς κάτι που θεωρεί σημαντικό, είναι αξιοσημείωτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Αλλά αυτό που εμποδίζει η αυταπάρνηση μιας γενιάς, όπως πολύ σωστά λες, μπορεί εν τέλει να το επιβάλλει ο Χρόνος.
Γεγονός που κάνει αξιοθαύμαστο το πώς το ελληνικό στοιχείο κρατήθηκε από τη γλώσσα και τη θρησκεία και δεν έχασε την ταυτότητά του μετά από τόσους αιώνες υποτέλειας στους Τούρκους.
Ωστόσο δεν παύω να βρίσκω συγκινητικό, ίσως ακόμη και ρομαντικό, το γεγονός της αρμονικής και ειρηνικής συμβίωσης διαφορετικών εθνοτήτων σε μέρη της χώρας επί δεκαετίες...
Δημοσίευση σχολίου